Σαν ψέμα μου φαίνεται που έχουν περάσει 10 χρόνια από το πρώτο επεισόδιο του Game of Thrones. Δε θα πω ψέματα. Στις 17 Απριλίου του 2011 δε βρισκόμουν μπροστά από την οθόνη μου να το περιμένω, γιατί απλούστατα τότε δεν ήταν ακόμη το GoT. Ήταν ένα εγχείρημα που πάλευαν ο David Benioff και το D. B. Weiss και που, μάλιστα, πριν από μερικούς μήνες είχε αποτύχει παταγωδώς. Μην ξεχνάς ότι το επιτυχημένο ντουέτο είχε φτιάξει έναν ακυκλοφόρητο πιλότο που έκανε το στούντιο μάλλον να ξενερώσει τη ζωή του και να πετάξει τα εκατομμύρια που είχε επενδύσει. Τους έβαλε, μετά, να το πιάσουν από την αρχή και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Αφήνοντας αυτό το μελανό σημείο στην άκρη, τον Απρίλιο, τελικά, προβλήθηκε η ανανεωμένη εκδοχή της σειράς και ξαφνικά όλοι άρχισαν να συζητούν για το έπος που τη συνόδευε. Το word of mouth είναι πάντα η πιο ισχυρή διαφήμιση. Κι αυτό είναι νόμος. Οπότε, μερικές εβδομάδες μετά, μπήκα στη διαδικασία να δω τι είναι πια πόσο καλή μπορεί να είναι αυτή η νέα σειρά που μετέφερε την ιστορία του George R. R. Martin από το βιβλίο στην τηλεόραση. Ας πούμε ότι μετά από 2-3 επεισόδια, γέλασα με τον εαυτό μου που έκανε αυτήν την ερώτηση.
Η σειρά άλλαξε τελείως την τηλεόραση. Ποτέ ξανά δεν έχει υπάρξει story που να συντονίσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη κάθε εβδομάδα την ίδια μέρα. Να τους κάνει να συνεχίσουν να συζητάνε ακόμα κι όταν δεν υπήρχαν άλλα επεισόδια να προβληθούν. Να κάνουν εικασίες. Να βάζουν στοιχήματα για το ποιος θα πέσει μέσα. Προσωπικά, στις τελευταίες σεζόν, έβαζα το ξυπνητήρι από τα άγρια χαράματα για να έχω προλάβει να δω το νέο επεισόδιο πριν πάω στη δουλειά. Δεν μπορούσα με τίποτα να το συζητάνε άνθρωποι γύρω μου κι εμένα να με τρώει η περιέργεια τι έχει γίνει. Αυτό ήταν το Game of Thrones. Η εμμονή της καθημερινότητάς μας. Και, ακόμα κι αν η τελευταία σεζόν ήταν κατά γενική ομολογία προσβολή σε όλες τις προηγούμενες, δεν είναι αρκετή για να αφαιρέσει ούτε για μία στιγμή τα πραγματικά επικά συναισθήματα που μας προκάλεσε το story. Ούτε πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ τις σκηνές που μας έκαναν να τρελαινόμαστε στην οθόνη και να τρομάζουμε τους γείτονες με τις φωνές μας μέσα στα μεσάνυχτα που η παρέα ερχόταν σπίτι -γιατί, προφανώς, δεν είχαμε και κορωνοϊό. Είναι κι αυτό, σωστά-.
Υ.Γ. Ζηλεύω όσους δεν έχουν δει τη σειρά και την ξεκινάνε τώρα. Εντάξει, τους σιχαίνομαι λίγο. Ή πολύ. Ή Valar Morghulis βασικά. Και δεν ντρέπομαι και καθόλου.
1. Όταν ο Ned αποκεφαλίστηκε εξαιτίας της βλακείας του Joffrey.
Έχει κάνει πολλές βλακείες στο σύντομο ενεργητικό του, αλλά η εκτέλεση του Ned είναι απλά ασυγχώρητη. Βέβαια, αν δεν το είχε κάνει αυτό, ο Robb δε θα είχε λόγο να εξεγερθεί και δε θα γινόταν τίποτα από όλα όσα είδαμε στο GoT. Ok. Το άδικο, όμως, να λέγεται.
2. Όταν ποτέ ξανά γάμος δεν ήταν τόσο κόκκινος μετά τη σφαγή των Starks.
Όσα μακελειά κι αν ακολούθησαν μετά -και ήταν πολλά- κανένα δεν μπόρεσε να μας ταράξει όσο η τιτάνια προδοσία του αηδιαστικού Walder Frey με τους Lannisters. Η αλήθεια είναι πως ο Robb δεν έπρεπε να αθετήσει τη συμφωνία τους εν καιρώ πολέμου -τουλάχιστον όχι δημόσια- αλλά και πάλι. Το μαχαίρωμα της Talisa με φουσκωμένη την κοιλιά, ειδικά, μαχαίρωσε και λίγο την ψυχή μας. Εν πάση περιπτώσει, ξεκληρίστηκαν οι Starks. Τι να λέμε τώρα.
3. Όταν το κακομαθημένο που κάναμε βασιλιά πήρε αυτό που του άξιζε.
Για πολλούς ο Joffrey ήταν ο πιο μισητός κακός της σειράς. Γιατί ήταν κακομαθημένος, εριστικός, πλήρως ακατάλληλος για να αναλάβει ακόμα και τον πάγκο της γειτονιάς, πόσο μάλλον ένα βασίλειο και γενικά άχρηστος. Να αγιάσει το χέρι της κεφαλής του οίκου Tyrell. Long live Olenna!
4. Όταν το Βουνό συνέθλιψε το πρόσωπο του Oberyn Martell.
Όλοι κάναμε cheering την ώρα που ο Oberyn έδειχνε στο Βουνό ότι το σωματικό μέγεθος δεν έχει καμία σημασία μπροστά στην τεχνική. Ώσπου, υπερεκτίμησε την κατάσταση και το πλήρωσε. Γιατί φυσικά και ήταν δικό του λάθος που το Βουνό επιβίωσε. Λες θα καταλάβαινε αυτός από ομολογίες. Κρίμα. Απλά, κρίμα.
5. Όταν το Hardhome έγινε παραθεριστικός προορισμός του στρατού των νεκρών.
Οι καημένοι οι Wildlings δεν είδαν από πού τους ήρθε ο ορμητικός στρατός των νεκρών. Έγινε αξιοσημείωτη δουλειά από τις διασωστικές βάρκες του Jon, αλλά με τα τρελαμένα zombie-like όντα, τι να πρωτοπρολάβει; Για να μη σχολιάσουμε τον Night King με τη χειροκίνητη ανάσταση του λαού. Στο γραφείο ακόμα τον μιμούμαστε όταν ανεβάζουμε τα νούμερα.
6. Όταν μάθαμε πώς πήρε ο Hodor το όνομά του.
Πολύ στενοχωρηθήκαμε για τον Hodor και τον τρόπο με τον οποίο έφυγε από τη σειρά. Καταλαβαίνουμε ότι έγινε γιατί να εξυπηρετήσει τον μεγάλο σκοπό, αλλά πόσοι πια πρέπει να πεθάνουν για να γίνει ο Bran βασιλιάς; Ας υπάρχει και ένα όριο κάπου.
7. Όταν έγινε η Μάχη των Μπαστάρδων και ξεφορτωθήκαμε τον Ramsay.
Τι να πρωτοσχολιάσουμε εδώ; Την καταπληκτική φωτογραφία της εικόνας; Το στήσιμο της μάχης; Τη στρατηγική των στρατών; Το λιώσιμο του προσώπου του Ramsay πρώτα από τον Jon και μετά από τα σκυλιά του Bolton; Ένα προς ένα, 10 στα 10. Κορυφαίο επεισόδιο.
8. Όταν ο Drogon διέλυσε τον στρατό των Lannisters.
Δικαίωση, ευχαρίστηση, ικανοποίηση. Εκεί που οι Lannisters νόμιζαν ότι είχαν το προβάδισμα και ότι ξεγέλασαν τους Unsullied στο Casterly, εμφανίζεται ο Drogon από τους αιθέρες μαζί με την Daenerys και τους κάνει παρανάλωμα. Οριακά γλίτωσε και ο Jamie. Αν και καλύτερα να πέθαινε εκεί, παρά στην αγκαλιά της Cersei στα γκρεμίσματα του κάστρου. Κανείς δε μας λυπήθηκε. Είναι ολοφάνερο.
9. Όταν Ολυμπιονίκες πήγαν πέρα από το τείχος.
Ο Jon ήταν ξανά στις επάλξεις για να φέρει αποδείξεις των Walkers στο βασίλειο, αλλά ο Night King του είχε μία έκπληξη. Προφανώς, εκτός από το να ανασταίνει νεκρούς και να ηγείται στρατευμάτων, στον ελεύθερό του χρόνο μάλλον έκανε προπόνηση στο ακόντιο. Και την πλήρωσε ο καημένος ο Viserion. Παρεμπιπτόντως, αποπνέει ένα class ο Night King. Ας είμαστε αντικειμενικοί.
10. Όταν αποκαλύφθηκε ότι ο Jon Snow είναι ο Aegon Targaryen.
Το υποψιαζόμασταν αρκετές σεζόν και είχαμε βαρεθεί να τον φωνάζουν συνέχεια «μπάσταρδο», μπροστά και πίσω από την πλάτη του. Φυσικά και ο Ned ως το απόγειο της τιμιότητας που ήταν θα βοηθούσε την αδερφή του. Η οποία δε βιάστηκε από τον Rhaegar, τον πρίγκιπα που τραγουδούσε στον λαό του. Ερωτεύτηκαν. Κλέφτηκαν. Έκαναν παιδί. Το έκρυψαν από τον Rob Baratheon -ποιος τον άκουγε αν μάθαινε τι είχε γίνει- και το μεγάλωσε ο Ned ως δικό του μπάσταρδο γιο.
