Κάθε φορά που μου μιλάει κάποιος για το Fight Club, δυσκολεύομαι να απαντήσω ποια είναι η αγαπημένη μου σκηνή. Στα 36 μου χρόνια, έχω την πεποίθηση πως σε κάτι τέτοιες απαντήσεις παίζει ρόλο η ηλικία. Πως άλλη απάντηση δίνεις όταν το βλέπεις για πρώτη φορά στα 15 σου, άλλη στα 25 που έχεις αρχίσει ήδη και βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά, άλλη στα 36 που η ταινία έχει περάσει στο πάνθεο των κορυφαίων φιλμ και σου είναι δύσκολο να κρατήσεις μόνο μία σκηνή.
Θα έλεγα μάλιστα πως δεδομένου της κατάστασης παγκοσμίως, μετά από ελιτισμούς, συντηρητικές πολιτικές, οικονομικές εξαθλιώσεις και πανδημίες, κάποιες φορές αναρωτιέσαι μήπως θα ήταν όντως ωφέλιμο για τον Tyler Durden να είχε τινάξει τα πάντα στον αέρα. Πλέον ωστόσο, με όλα όσα έχω να θυμάμαι και αφού έχω δει το Fight Club ίσως και 25 φορές -άλλες σκόπιμα και άλλες από τύχη επειδή το έπαιζε στην τηλεόραση- αυτό που ουσιαστικά σε συνεπαίρνει είναι ο κόσμος μέσα στο κεφάλι του Tyler.
Γιατί μπορεί μετά την μεγάλη αποκάλυψη του alter ego του να λες στον εαυτό σου πως «είναι τρελός» ή ότι «κάνει για ψυχιατρείο», αλλά η πικρή αλήθεια που δεν θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα, είναι πως ο κόσμος του Tyler Durden είναι ένας απελευθερωμένος και αξιοζήλευτος κόσμος. Μπορεί οι ιδέες του για την κοινωνία και τον κόσμο της να είναι ακραίες, αλλά έχει ένα σκοπό. O σκοπός του αυτός μπορεί να περιλαμβάνει από το να εκβιάζει αξιωματούχους μέχρι να βάζει βόμβες και να σπάει στο ξύλο αγνώστους, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως ο κόσμος του Tyler προσέφερε μία διέξοδο από την βαρετή καθημερινότητα. Από την ρουτίνα της δουλειάς, τους λογαριασμούς, τα χρέη στην τράπεζα, την κίνηση στο δρόμο, το βαρετό κούρεμα του γκαζόν και τις μπίρες χωρίς λόγο στην τοπική παμπ.
Ο Tyler Durden είναι ένας άντρας με τον οποίο θα ήθελες να κάνεις παρέα στα νιάτα σου. Μπορεί να τον κοιτούσες απορημένος όταν θα σου ζητούσε να παίξετε ξύλο, όπως έκανε ο Edward Norton, αλλά τελικά μάλλον θα συμφωνούσες. Τελικά, θα έβγαινες σίγουρα πιο δυνατός από αυτό. Θα έβγαινες από την βολή σου, από τα πράγματα που σε έκαναν μια ζωή να φοβάσαι και μετά την πρώτη σταγόνα αίματος και τις πρώτες μελανιές, θα αντιλαμβανόσουν πως δεν συνέβη καν και κάτι το τόσο τρομερό. Θα ήσουν ακόμη ζωντανός. Μήπως υπάρχουν αλήθειες και για όλα εκείνα τα πράγματα που έχεις καταχωνιασμένα στα ράφια και στις ντουλάπες σου; Πόσα από αυτά χρειαζόμαστε πραγματικά για να είμαστε ευτυχισμένοι πέρα από τα βασικά αγαθά; Αυτές είναι οι αλήθειες του Tyler Durden που μας κάλεσε να συνειδητοποιήσουμε, πως το «ξεχωριστό» στον κόσμο είναι απλά μία άποψη. Στη γέννηση και στο θάνατο, είμαστε όλοι ίσοι.
Το γεγονός ότι το Fight Club παραμένει και σήμερα μία κορυφαία αγαπημένη ταινία και ειδικά στο αντρικό κοινό, είναι αυτό το συναίσθημα της ελευθερίας. Του ανθρώπου που τελικά αφήνεται για να κατανοήσει ότι η απαγκίστρωση από πράγματα και ανθρώπους που υποτίθεται ότι μας κάνουν είναι ευτυχισμένους, είναι τόσο μα τόσο πλασματικά, που σε κάνουν να αμφιβάλλεις για το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα.
Ίσως αυτό ακριβώς χρειάζεται η σημερινή κοινωνία. Μία αφύπνιση από τον λήθαργο. Αν έχεις στον περίγυρο σου και έναν-δυο ανθρώπους που να έχουν έστω τις μισές από τις απόψεις του Tyler Durden, μάλλον θα είσαι και εσύ πιο ποιοτικός σαν άνθρωπος.
