«Η θνησιμότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, καθορίζεται από τις ασθένειες που την οδηγούν στην καταστροφή της» είχε πει ο Γκαίτε. Δεν ξέρει κανείς μέχρι σήμερα αν εννοούσε μεταφορικά ή κυριολεκτικά αυτά που εννοούσε, αλλά και στις δύο περιπτώσεις δεν θα έλεγε κανείς πως είχε άδικο. Είμαστε λίγοι γιατί είμαστε θνητοί και ο μόνος τρόπος για να περάσουμε στην αιωνιότητα είναι να αφήσουμε πίσω μας κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Όμως οι εννιάμισι στις δέκα καθημερινές ιστορίες εκεί έξω για τους ανθρώπους που νοσούν και πεθαίνουν καθημερινά, δεν έχουν τίποτα το ξεχωριστό, το ηρωικό ή το ανεπανάληπτο. Απλά νοσούν και απλά πεθαίνουν.
Όμως δεν είναι ο θάνατος που μας συντρίβει αλλά η αρρώστια. Η εξέλιξη της αρρώστιας μέχρι την λύτρωση του Θανάτου χάρη στον Ύπνο. Για αυτό και οι αρχαίοι εικόνιζαν τον Θάνατο και τον Ύπνο ως δίδυμα αδέρφια. Γιατί μέσα στην ύστατη στιγμή της ύπαρξής μας, προσφέρουν λύτρωση και συμπόνια επιτρέποντας μας να σταματήσουμε να υπάρχουμε. Αυτό αντιλαμβάνεται και η Olivia Coleman στη νέα ταινία του Florian Zeller, που υπενθυμίζει ότι αν υπάρχουν ήρωες στην ασθένεια, είναι οι εκείνοι που φροντίζουν τους συνανθρώπους τους. Που τους φροντίζουν ακόμη και όταν εκείνοι θεωρούν πως δεν νοσούν.
Ο Anthony Hopkins που υποδύεται τον πατέρα της, είναι ένας ηλικιωμένος που εμφανίζει ήδη σημάδια επιθετικής άνοιας. Νομίζει πως ο κόσμος θέλει να του κάνει κακό, να του κλέψει το σπίτι ή το ρολόι, να τον κλείσει σε ιδρύματα ή να του φέρει με το ζόρι στο σπίτι νοσοκόμες που δεν συμπαθεί. Ο Zeller θα μπορούσε να μείνει σε αυτό. Να περιγράψει την χωρίς ελπίδα συμβίωση με έναν άνθρωπο που πάσχει από άνοια περιγράφοντας την καθημερινότητα, όχι μόνο του ίδιου, αλλά και των συγγενικών του προσώπου που προσπαθούν να τον κρατήσουν στην πραγματικότητα. Επιλέγει όμως να κάνει κάτι άλλο. Να δώσει εικόνα σε όλα όσα εξελίσσονται στο μυαλό ενός ανθρώπου που υποφέρει από άνοια – γιατί εκείνος που την βιώνει, πραγματικά υποφέρει.
Το Father είναι μία βουτιά στην αμφιβολία των όσων βλέπει ο Anthony Hopkins. Είναι μία προσπάθεια να αντιληφθεί και ο ίδιος και οι θεατές, τι είναι αληθινό και τι όχι. Τι ισχύει και τι δεν ισχύει, ποια πρόσωπα είναι αυτά που είναι και ποια όχι. Ένας ατέλειωτος λαβύρινθος αμφιβολίας χωρίς κανέναν μίτο που να οδηγεί προς την έξοδο, μέχρι την απόλυτη κατάρρευση της λογικής και που μέσα από κορυφαίες ερμηνείες και διαλόγους δείχνει τον αγώνα απέναντι στην άνοια. Έναν αγώνα καταδικασμένο, που ακόμη και αν η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να καθυστερήσει, τα σκηνικά που μπορούν να εξελιχθούν ανάμεσα στα αγαπημένα πρόσωπα, μπορούν να αφήσουν σημάδια ανεξίτηλα.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι περιμένεις από έναν ηθοποιό κλάσης όπως ο Anthony Hopkins να παραδώσει τον ρόλο στο μέγιστο, αλλά είναι ίσως ο πιο τρυφερός και συνάμα γήινος ρόλος που έχει παίξει μέχρι σήμερα. Είναι ευγενικός και αγαπητός, άλλοτε εκνευριστικός και πεισματάρης, άλλοτε αβοήθητος και ικέτης. Είναι όλα όσα θα έβλεπες σε έναν δικό σου άνθρωπο που θα βίωνε την άνοια και που σε κάνει να απορείς αν μπορούμε να είμαστε δυνατοί, αλλά και το πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε δεδομένων των καταστάσεων. Είναι ένας ρόλος αντάξιος Όσκαρ, αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν είναι αργά για κορυφαία υποκριτική.
Και το συστήνουμε ανεπιφύλακτα.
