Μπορεί σήμερα να έχουμε δει δεκάδες ταινίες και σειρές όπου ο εκπαιδευμένος ήρωας, στρατιώτης, σωματοφύλακας και δεν ξέρουμε τι άλλο έσωζε την ημέρα, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι κάποια στιγμή ο κινηματογράφος έκανε κάτι περίεργο που κανείς από τους παραγωγούς τέτοιων ταινιών δεν περίμενε: μπούκωσε.
Για την ακρίβεια, είχε κουράσει αυτή η καραμέλα ότι καλούν ένα στρατιώτη α λα John Rambo για να σώσει την ημέρα ή κάποιος μάγειρας τύπου Steven Seagal πλακώνει ένα ολόκληρο πλοίο από ναύτες στο ξύλο για να σώσει ένα πραξικόπημα. Ακόμη και ο Αμερικάνος βαρέθηκε να προσπαθεί να ακολουθήσει το σενάριο σε ταινίες που είναι φτιαγμένες για αγνή περιπέτεια. Και είχε δίκιο για έναν βασικό λόγο. Ότι οι περισσότεροι που πρωταγωνιστούσαν στον σωρό αυτών των ταινιών, δεν είχαν την εμπειρία ηθοποιών όπως ήταν ο Keanu Reeves ή ο Mel Gibson ή ο Harrison Ford που καλώς ή κακώς είχαν συνδέσει το όνομα τους με περιπέτειες.
Η επιλογή του Liam Neeson
Για όσους γνωρίζουν το παρελθόν του, ο Neeson δεν είχε ποτέ του καμία όρεξη να παίξει τον action hero. Το 1998 μάλιστα, είχε αρνηθεί την θέση του Timothy Dalton για να αναλάβει ως James Bond. Είχε στο δυναμικό του κορυφαίες ταινίες που ξεκινούσαν από τη Λίστα του Σίντλερ και έφταναν μέχρι το Σαιξπηρικό θέατρο. Αυτός ήταν ο Neeson και η πορεία του φαινόταν ήδη πως θα τελείωνε, ενδεχομένως, πάνω σε κάποιο θεατρικό σανίδι. Όταν όμως του έκαναν την πρόταση, ήταν και αρκετά τυχεροί. Γιατί αυτό που ήθελε να κάνει ο Neeson, ήταν να μείνει στο Παρίσι για τέσσερις μήνες με τα έξοδα πληρωμένα και να μάθει πολεμικές τέχνες.
Η οικογενειακή ιστορία του Taken
Το ότι ο Neeson ασχολήθηκε με το πρότζεκτ, ήταν από μόνο του ένα ξεχωριστό κατόρθωμα και σίγουρα βοήθησε στο να αποκτήσει η ταινία μεγαλύτερη δυναμική στο μάρκετινγκ. Όμως ακόμη και η ταινία είναι πιο απλή στο σενάριο, όπως θα έπρεπε να είναι όλες αυτές οι ταινίες. Ένας πατέρας που αφήνει πίσω του ένα παρακλάδι της CIA, για να περάσει χρόνο με την κόρη του. Όταν θα του την απαγάγει η αλβανική μαφία, θα φέρει κυριολεκτικά τα πάνω-κάτω στο να την βρει. Ένα στόρι απλό μεν, αλλά που ουσιαστικά συνειδητοποιείς ότι δεν χρειάζεσαι και τίποτε παραπάνω για να κρατήσεις το κοινό σου. Ή μάλλον όχι σημειώστε λάθος. Γιατί χρειάζεσαι όντως κάτι παραπάνω. Καλή πολεμική χορογραφία.
Οι πολεμικές τέχνες του Bryan Mills
Μέχρι και το 1999 που ο Yuen Woo-ping έκανε την εμφάνισή του στο Matrix για να διδάξει τους πρωταγωνιστές, οι σκηνοθέτες ήταν οι βασικοί χορογράφοι στις σκηνές δράσης. Είχαν όμως στο μυαλό τους τις γροθιές που έβλεπαν στις καουμπόικες ταινίες και τις 80s περιπέτειες. Ήταν ο κινηματογράφος του Χονγκ Κονγκ που έφερε στο προσκήνιο τους πολεμικούς χορογράφους, που χρησιμοποίησαν αληθινές κινήσεις από πολεμικές τέχνες και έστησαν τις σκηνές μάχης κατά τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνονται αληθινές.
Στην περίπτωση του Taken, ο Neeson διδάχθηκε το Nagasu Do του πρώην στρατιωτικού ειδικών δυνάμεων Mick Gould, ο οποίος εκπαίδευε μέχρι και ανώτερα κλιμάκια της Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ. Το Nagasu Do είναι μία υβριδιακή πολεμική τέχνη που περιλαμβάνει τις λαβές του Judo, τα πιασίματα του Aikido και την μάχη εδάφους του Ju Jitsu. Ο Gould, χορογραφικά, συμπεριέλαβε στις κινήσεις και τα όπλα ως προέκταση των χεριών, έτσι ώστε ο ήρωας να μην χρειάζεται να το πετάξει για να μπορέσει να χτυπήσει κόσμο – κάτι που το έκανε κυρίως στην ταινία Miami Vice. Ο Neeson, αν και εκπαιδεύτηκε στα όπλα, είχε δηλώσει πως τα μαθήματα του φάνηκαν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και χρήσιμα.
Ο ρυθμός που αναγέννησε τις action movies
Το καλύτερο πράγμα σε αυτή την ταινία είναι ο ρυθμός. Δεν υπάρχουν περιττοί διάλογοι. Κάθε κομμάτι οδηγεί σε μία πολεμική σκηνή όπου θα πέσει ανελέητο ξύλο ή πιστολίδι. Αν αυτό δεν συμβεί, ο Neeson επιστρατεύει το απειλητικό του ύφος και τη φωνή του, σε σημείο που σε κάνει να πιστεύεις ότι υποδύεται ξανά τον Darkman. Αλλά ας μείνουμε στο ρυθμό. Ουσιαστικά ο Luc Besson έδωσε στην Αμερική στοιχεία από τον κινηματογράφο του Χονγκ Κονγκ της δεκαετίας του ΄80, όπου πρωταγωνιστές όπως ο Jackie Chan και ο Summo Hung έπαιζαν ξύλο σε κάθε σκηνή του πλατό. Με έναν πιο στιλάτο Neeson και το Παρίσι να μετατρέπεται σε πεδίο μάχης, το Taken εισήγαγε ένα αδιάκοπο ανθρωποκυνηγητό που θα αντέγραφαν αργότερα ταινίες όπως η περσινή του Chris Hemsworth με το Extraction. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Neeson υπέγραψε για άλλες δύο ταινίες, αλλά καμία δεν ήταν σαν την πρώτη.
Πόσο εύκολα την ξαναβλέπεις σήμερα;
