Είμαι άνθρωπος. Δεν πιστεύω ότι μπορώ να συμμαχήσω μαζί του. Δε μπορώ να βρω αρμονική σχέση με το θάνατο. Με μισεί και τον μισώ. Γιατί θα μου στερήσει τον ήλιο, τη θάλασσα, τα βουνά, τις ωραίες γυναίκες να τις βλέπω, τους φίλους μου, το καφενείο, τον καβγά. Πώς να στο πω; Δεν τον πάω, δεν τον γουστάρω», είχε πει ο Αντώνης Καλογιάννης.
«Η Φαραντούρη μ’ έπεισε τότε ότι δεν είμαι πια ένας τσαγκάρης, αλλά τραγουδιστής»
Συζητώντας με τον Γιώργο Τσάμπρα, είχε θυμηθεί: «Στην αρχή είχα αντιρρήσεις. Φοβόμουν ν’ αφήσω πάλι τη δουλειά. Η Φαραντούρη μ’ έπεισε τότε ότι δεν είμαι πια ένας τσαγκάρης, αλλά τραγουδιστής. Πραγματικά ξεκινάμε εκεί οι δυο και η Μαρίζα Κωχ. Από τις πρώτες μέρες γνωρίζω τον Βαγγέλη Γκούφα, τον Δημήτρη Χριστοδούλου. Ο Χριστοδούλου έρχεται, με πιάνει από το σβέρκο και μου λέει ότι “είμαι ένας δεύτερος Μπιθικώτσης”. Αν σου βάλω ένα δίσκο από εκείνη την εποχή, είναι αλήθεια, δε θα με αναγνωρίσεις. Σε καθημερινή βάση είναι στο μαγαζί ο Δημήτρης ο Χορν και όλη η ηγεσία της Αριστεράς, της αντιπολίτευσης. Τότε ο Γιάννης ο Διδίλης με πάει στη ΛΥΡΑ του κ. Πατσιφά και ηχογραφώ δυο δικά του τραγούδια, καθώς και δυο τραγούδια του Ξαρχάκου σε δεύτερη εκτέλεση. Δεν ξέρω αν κυκλοφόρησαν ποτέ εδώ. Εγώ τα βρήκα μετά από χρόνια σ’ ένα σούπερ μάρκετ στην Κοπεγχάγη. Όλα αυτά συμβαίνουν μέχρι την παραμονή της δικτατορίας…»
Διαβάστε περισσότερα στο Cnn.gr
