Πολλοί λένε ότι δεν έχει πια νόημα να κάνεις ανασκόπηση χρονιάς από τη στιγμή που οποιοσδήποτε μπορεί να ανατρέξει στα σημαντικότερα, γι’αυτόν, γεγονότα της χρονιάς σε οποιαδήποτε πλατφόρμα μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Βέβαια το 2020 δεν είναι μία ακόμα χρονιά. Καταφέρνει να ξεχωρίζει ακόμα και μετά από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης και κατακλυσμιαίων πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών φαινομένων. Γιατι τι άλλο δεν είχε ζήσει ένας millennial; Μία πανδημία και ένας παγκόσμιος πόλεμος ήταν ίσως τα τελευταία πράγματα που δεν είχαμε ζήσει.
Το πρώτο ήρθε, το δεύτερο για την ώρα αποφεύχθηκε. Με την πανδημία και ό,τι άλλο αυτή έφερε μαζί της, από το ξύλο για το χαρτί υγείας μέχρι τα ποτά με φίλους μέσω βιντεοκλήσης, ήταν ορατός ο κίνδυνος να «ξεχάσουμε» ο,τιδήποτε άλλο συνέβη το 2020, και συνέβησαν πολλά. Με αυτό το σκεπτικό μία χιουμοριστική ανασκόπηση της χρονιάς θα είχε ένα διττό ρόλο, να μας θυμίσει τι άλλο έγινε και να την ξορκίσουμε μέσω του χιούμορ. Αν μας έλεγε κανείς πριν από μερικά χρόνια πως θα ήταν το 2020 θα τον κοιτούσαμε στην καλύτερη περίπτωση με συγκατάβαση σαν αυτούς που μας έλεγαν για το τέλος του κόσμου το 2000 ή το 2012. Η αμέσως επόμενη σκέψη θα ήταν: καλό σενάριο για επεισόδιο Black Mirror.
Συνεπώς το ότι οι Charlie Brooker και Αnnabel Moss, δημιουργοί του Black Mirror, θα έφερναν στο Netflix τη δική τους ανασκόπηση, ήταν προμήνυμα ότι τελικά η χρονιά μπορεί να έχει, ένα κάποιο, happy end. Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά και το Death to 2020 αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων. Το cast είναι αυτό που θα λέγαμε all star, Samuel L. Jackson, Lisa Kudrow και Hugh Grant είναι μόνο μερικά στοιχεία από το ανελέητο namedropping των συντελεστών και μάλλον κάπου εκεί εξαντλήθηκε και η δημιουργικότητα της παραγωγής. Αν υπάρχει κάτι χειρότερο από ένα χοντροκομμένο και ασεβές αστείο, είναι ένα αστείο που προκαλεί αισθήματα αμηχανίας και κριντζάρει αυτόν που το ακούει. Το Death to 2020 πέφτει αμέτρητες φορές σε αυτό το ολέθριο λάθος και προσπαθεί με αλλεπάλληλα κύματα λογοπαιγνίων, αστείων καταστάσεων που παρουσιάζονται αχρείαστα πιο αστείες και αμήχανες προσεγγίσεις στις σοβαρές.
Πιθανότατα αυτό συνέβη γιατί ξεκινώντας να χτίσουν ένα χιουμοριστικό αφήγημα έβαλαν πρώτα τους κανόνες της πολιτικής ορθότητας και μετά έκατσαν να γράψουν το σενάριο. Αν η υπερασπιστική γραμμή είναι ότι δεν πρέπει να προσεγγίζονται ελαφρά την καρδία τόσο σοβαρα και θανατηφόρα ζητήματα, θα μπορούσαν να ρίξουν μία ματιά στο έργο του αειθαλή Mel Brooks. Στο ερώτημα αν μπορούμε να κάνουμε πλάκα με κάτι πάρα πολύ σοβαρό ο Mel Brooks απάντησε με το The Producers, κάνοντας χαβαλέ με τον Hitler ενώ ο ίδιος είναι Εβραίος. Η πολιτική ορθότητα δεν είναι κάποιος μπαμπούλας που έρχεται να μας κόψει όλες τις αφορμές για να γελάσουμε και το Pandemic Special του South Park έδειξε πως ακριβώς γίνεται να θίξεις τα πιο σοβαρά θέματα με χιούμορ. Η πολιτική ορθότητα αποτελεί πρόβλημα μόνο όταν γίνεται αυτοσκοπός για να καταλήξει ένα show να διαφημίζεται ως τέτοιο και στην κατακλείδα κάθε αστείου να υποχρεώνει τους τηλεθεατές να γελάσουν με κάποιο σινιάλο, σαν τις εκπομπές με live κοινό που το ενημέρωναν με φωτεινές επιγραφές για το πότε πρέπει να χειροκροτήσει κάποια γουστόζικη ατάκα του παρουσιαστή.
Το Death to 2020 μοιάζει να είναι πιο κοντά σε αυτά που θέλει να σατιρίσει παρά απέναντι κρίνοντας από το άθροισμα των γέλιων, ή μάλλον των χαμόγελων, που προσφέρει τελικά. Ένας τηλεοπτικός θείος που θέλει να κάτσει με τη νεολαία στο τραπέζι ο οποίος καταφέρνει να αποξενωθεί και από τους μεγάλους και από τους μικρούς. Το φτηνό κόλπο να αυτοδιαφημιστεί το Netflix μέσω της ανασκόπησης με στοιχεία από το Tiger King και το The Crown είναι ίσως η πιο ειλικρινής στιγμή του show αφού πράγματι αυτά ήταν που άξιζαν περισσότερο σε μία χρονιά που είδαμε περισσότερη τηλεόραση από ποτέ. Ίσως τελικά όντως το 2020 να μη χρειαζόταν ανασκόπηση ή να μην είμαστε ακόμα έτοιμοι για κάτι τέτοιο.
