Στη ζωή καλώς ή κακώς πρέπει να εξελισσόμαστε. Οφείλουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας μπροστά, να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα και να ψάχνουμε το καλύτερο που υπάρχει στον μάταιο τούτο κόσμο. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι θα αφήσουμε και πίσω μας όλα όσα ξέρουμε. Η βάση για την εξέλιξη είναι η γνώση και μέχρι τη μέρα του επόμενου βήματος, η γνώση βασίζεται στο παρελθόν και όχι στο μέλλον. Αυτό ισχύει στον επαγγελματικό μας τομέα, στον προσωπικό αλλά και γενικότερα σε πολλούς κλάδους της ζωής. Ένας εξ αυτών είναι η ποπ κουλτούρα και η μουσική.
Κάθε δεκαετία έχει το στυλ της, τα δικά της κοστούμια, τις χαρακτηριστικές φωνές και τις χορευτικές κινήσεις της. Αν μπορούμε να ισχυριστούμε όμως ότι υπήρξαν δύο επιδραστικοί καλλιτέχνες, δύο άτομα που θα καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το θέαμα, το στυλ αλλά και πολλές εκ των κινήσεων του σήμερα, δύο άτομα που άπαντες τους έβλεπαν και ήθελαν να τους μοιάσουν αυτοί ήταν ξεκάθαρα οι Frank Sinatra και Elvis Presley. Δύο τοτέμ, δύο διαφορετικές εποχές, με ένα μεγάλο κοινό. Ήταν και παραμένουν αξεπέραστοι.
Σχόλια για τους δύο θρύλους δεν χρειάζονται ιδιαίτερα. Για τον Ol’ Blue Eyes τα λόγια περιττεύουν (το σάιτ μας φέρει το όνομα της παρέας του στο κάτω-κάτω), για τον Elvis πάλι, το ψευδώνυμό του φανερώνει ακριβώς αυτό που ήταν: «Βασιλιάς».
Όσο γνώριμο και οικείο και αν ακούγεται αυτόν τον καιρό το Rock n’ Roll στα αφτιά μας, υπήρξε μια εποχή που ο κόσμος δεν μπορούσε ακόμα να το συλλάβει ως ιδέα και να το αφουγκραστεί. Ο πιο παιχνιδιάρικος ήχος, οι ενθουσιώδεις κινήσεις και το επαναστατικό στυλ που σύστησε ο Elvis Presley (παρέα με τους Bill Halley και Chuck Berry) στα μέσα των 50’s ερχόταν σε σύγκρουση με όσα πρέσβευε η φαρέτρα της ποιοτικής (τότε) μουσικής σκηνής, με τον Frank Sinatra να είναι ένας από εκείνους που δεν έβλεπε με καλό μάτι τη ραγδαία άνοδο αυτής της νέας μελωδίας.
Στα μάτια των νεότερων, τόσο ο Sinatra όσο και ο Elvis μπορεί να φαίνονται παλιότεροι, ωστόσο για τους ανθρώπους των 50's και 60's ήταν δύο τύποι που εκπροσωπούσαν κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο πρώτος ήταν το είδωλο των πατεράδων, ο δεύτερος των υιών. Το παρόν και το μέλλον.
Όσο μεγάλη και αν είναι η απόσταση μεταξύ παλιού και νέου, πάντα υπάρχει μια γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές. Έναν γιο και έναν πατέρα για παράδειγμα τους χωρίζουν πάντα αρκετά χρόνια, αλλά τους ενώνει το κοινό τους αίμα. Στη περίπτωση δε του Sinatra και του Elvis, αυτό το κάτι ήταν πολύ πιο δυνατό ακόμα και από αίμα. Ήταν αυτό το οποίο εκπροσωπούσαν και είχαν αναλάβει να διαδώσουν, να εξελίξουν και μέσω αυτού να μεγαλουργήσουν. Ήταν μια ιδέα. Ήταν η ίδια η μουσική.
Μια σκηνή για δύο
Ήταν 26 Μαρτίου 1960, όταν μια συνάντηση που έμοιαζε αδιανόητο να συμβεί, αυτή μεταξύ του Frank Sinatra και του Elvis Presley έγινε πραγματικότητα και ένωσε –έστω και για λίγο- όλους τους ανθρώπους της μουσικής. Σε μια εποχή που ο Elvis υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στη Γερμανία, ο Ol’ Blue Eyes κατάφερε κατά τη διάρκεια του «The Frank Sinatra Timex Show: Welcome Home Elvis» να καλωσορίσει τον νέο Βασιλιά πίσω στην πατρίδα και όπως είναι λογικό η τηλεθέαση ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Μπορεί για ορισμένους να μην είναι κάτι το συνταρακτικό, αλλά μια τέτοια κοινή εμφάνιση, σε μια εποχή που στις ΗΠΑ άρχισε να ανθίζει το άστρο του - θανόντα μεν αλλά- επαναστατικού James Dean με νέες απόψεις να βάζουν στην άκρη τα στερεότυπα των παλαιότερων και κυρίως το προβληματικό μοντέλο των αμερικανικών οικογενειων, οι δύο αστέρες ουσιαστικά έκαναν κάτι που έμοιαζε πρωτάκουστο. Ουσιαστικά με την κίνησή του ο Sinatra ήταν σαν να άνοιγε το δρόμο για τον επόμενο μεγάλο σταρ της μουσικής, αποδεχόμενος το διαφορετικό που κανείς από τους λάτρεις του παλιού δεν τολμούσαν και δεν ήθελαν καν να γνωρίζουν.
Ο Elvis Presley πλέον είχε όλο τον κόσμο δικό του, παρέα με την αποδοχή του ζωντανού θρύλου της μουσικής. Εκείνου που ουσιαστικά από εκείνη τη μέρα έπεισε τον κόσμο ότι δεν έχουν κάτι να χωρίσουν.
«Δουλεύουμε με τον ίδιο τρόπο, σε διαφορετικούς τομείς» είπε ο Frank Sinatra τραγουδώντας με τον νεαρό τότε φίλο του, το θρυλικό «Witchcraft».
Σίγουρα δεν είναι εύκολο για κάποιον να υποδεχτεί το νέο και το προοδευτικό, όπως και για τον ανερχόμενο να μένει κολλημένος στις ρίζες του παρελθόντος, μη μπορώντας να αποδημήσει προς τον άγνωστο μέλλον. Όλοι έχουμε ανάγκη από την εξέλιξη και τα ρίσκα, χωρίς ωστόσο να ξεχνάμε από πού ερχόμαστε και τις αξίες με τις οποίες γαλουχηθήκαμε.
Αυτό δηλαδή που μας δίδαξε το αξεπέραστο ντουέτο των Frank Sinatra και Elvis Presley.
