Θα μιλήσω σε προσωπικό επίπεδο. Δεν έχει υπάρξει άλλη περίοδος στη ζωή μου που έχω δει τόση πολλή τηλεόραση. Περισσότερο και απ’ όσο βλέπαμε στο ΚΨΜ στο στρατό. Ευτυχώς βέβαια που υπάρχουν οι υπηρεσίες streaming γιατί αν κάποιος στραφεί στην ελληνική τηλεόραση, τα προγράμματα που σου προσφέρει είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Ναι, κάνει κακό στην υγεία, αλλά μην λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Είδα πολύ τηλεόραση και όπως εξελίσσεται η πανδημία θα δω ακόμη περισσότερη. Ευκαιρία λοιπόν για κάτι περισσότερο. Ευκαιρία να πιάσουμε ειδικά τώρα με τις γιορτές ένα ολόκληρο franchise.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον αρχισυντάκτη μας, Χρήστο Κάβουρα, ο οποίος στην πρώτη καραντίνα έβαλε πρόγραμμα να δει -ή μάλλον να ξαναδεί- όλες τις ταινίες James Bond. Και γιατί όχι εδώ που τα λέμε; Για όλες εκείνες τις ώρες που μπούχτισες με το gaming και που σε έπιασαν τα μάτια σου με το διάβασμα, δεν είναι κακή λίγη νοσταλγία. Ειδικά με τα franchise που αποδείχτηκαν μεγαθήρια και που μαζί με τα βραβεία και τις υποκριτικές, κουβαλούν και ένα κομμάτι της δικής σου προσωπικής ιστορίας. Γιατί σε γοήτευσαν. Σε μεγάλωσαν. Σε έκαναν να θέλεις μέχρι και σήμερα να τις δεις ξανά και ξανά.
Για μένα λοιπόν, ειδικά αυτές τις ημέρες, το franchise που πάντα φροντίζω να βλέπω είναι το Lord of The Rings. Σίγουρα είναι λιγότερες από τα James Bond του Κάβουρα, αλλά έχουν όλο εκείνο το στήσιμο της Χριστουγεννιάτικης ταινίας. Να το εξηγήσω. Δεν εννοώ ότι περιμένεις να σε βάλουν στο Πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά ότι ανήκει πράγματι στις εορταστικές ταινίες που τις συνοδεύει μία αθωότητα και θαλπωρή. Άλλωστε αν θυμηθεί κανείς τις κυκλοφορίες τους στα ελληνικά σινεμά, τα Lord of the Rings έκαναν -και οι τρεις ταινίες- το ντεμπούτο τους λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να τις δεις και κοντά στην Πρωτοχρονιά – και πόσο μάλλον όταν αυτό το διθυραμβικό έπος κλείνει 20 χρόνια κινηματογραφικής ζωής.
Πείτε με ρομαντικό, αλλά ακόμη και στα βιβλία του Tolkien όσο και στις ταινίες του Peter Jackson, αυτό που ουσιαστικά θα έλεγες ότι είναι η ψυχή της υπόθεσης, είναι η επικράτηση του Καλού ενάντια στο Κακό. Θα πει κανείς πως το ίδιο συμβαίνει και με τα Star Wars, αλλά ο Lucas δεν θα μπορούσε ποτέ να γράψει ένα τέτοιο σενάριο – συγνώμη φανς, αλλά είναι αλήθεια. Αυτή λοιπόν η υπόθεση ενός κόσμου που βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής και καταφέρνει τελικά να επιβιώσει, χάρη σε πλάσματα που υπερνικούν τους ίδιους τους εαυτούς τους για χάρη άλλων. Βλέπεις αυτοθυσία, θάρρος, αγάπη, αφοσίωση, πράγματα που θα μπορούσες να πεις ότι κατά κάποιον τρόπο είναι μέσα στο DNA των Χριστουγέννων. Αυτό άλλωστε δεν είναι που έχει νόημα; Να ξεπερνάμε τους εαυτούς μας και να γινόμαστε καλύτεροι.
Σε κάθε περίπτωση, το Lord of The Rings είναι πράγματι ένα Χριστουγεννιάτικο franchise.
Πόσο μάλλον όταν προσπαθούμε να συνέλθουμε από το Rings of Power.
