Όποια πέτρα πετυχημένης ταινίας και αν σηκώσεις, θα βρεις την Marvel από κάτω. Και μπράβο της εδώ που τα λέμε γιατί είχε τα κότσια να επενδύσει στους ήρωες της, να εκμεταλλευτεί την τεχνολογία και τα ειδικά εφέ και να δημιουργήσει μεγαθήρια που θα αντέξουν στο χρόνο. Αυτά τα όνειρα όμως, η Marvel τα είχε ανέκαθεν. Τα είχε από την εποχή του σκοτεινού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’90, όταν η DC έτρωγε τα μούτρα της με ταινίες όπως τον απαράδεκτο Spawn. Εκείνοι όμως δεν έκαναν τα ίδια λάθη. Γι’ αυτό και με την New Line Cinemas επένδυσαν σε μία ταινία Blade με τον Wesley Snipes. Την πρώτη ταινία Marvel καθαρά για ενήλικο κοινό.
Είναι δυνατόν να θυμάσαι το Blade και όχι την παραπάνω σκηνή; Είναι απλά αδύνατο. Κι όμως μέσα σε όλη αυτή την καλτίλα που πλέον διέπει το Blade, αν προσέξεις καλά η ταινία περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που την κάνουν πρώτα 90s ταινία και μετά ταινία ενός υπερήρωα. Βασικά, είναι τέτοια η ατμόσφαιρα που δεν θα μπορούσες να την συγκρίνεις με καμία ταινία της Marvel σήμερα. Πέρα από το στυλ που ακολουθεί πιστά τα 90s σε χτενίσματα και ντύσιμο, έχει ένα σωρό στοιχεία που την κάνουν μοναδική μέχρι και σήμερα.
Τον Wesley Snipes στα καλύτερα του
Ο Snipes ήταν φαν του Black Panther από τότε που ήταν πιτσιρικάς και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δέχτηκε τον ρόλο με την πρώτη – ακόμη και αν η παραγωγή είχε βάλει στο μάτι τον Denzel Washington και τον Ll Cool J. Γιατί πίστευε πως η αποδοχή αυτού του ρόλου, θα του άνοιγε την πόρτα για να παίξει κάποια στιγμή και τον T’ Challa. Να όμως που τα πράγματα κύλησαν διαφορετικά και τελικά προς το καλύτερο. O Snipes μπορεί να περηφανεύεται ότι έκανε το καθήκον του ως προς το πως εξερεύνησε τον ήρωα στη μεγάλη οθόνη. Έκανε εντατικά μαθήματα σε Shotokan Karate, Judo, Jeet Kune Do και Savate, αγκάλιασε το κατάμαυρο ντύσιμο όπως ακριβώς έπρεπε και φρόντισε το στήσιμο του να αποτελέσει απειλή για κάθε βρυκόλακα επί Γης. Όπως ακριβώς έπρεπε να γίνει σε αυτή την περίπτωση.
Rave, πολύ rave
Το θυμάσαι το Confusion των New Order; Δεν υπάρχει Millennial αυτή την στιγμή που να μην το έχει ακούσει ή να μην το έχει χορέψει. H ταινία ακολούθησε το darkcore στοιχείο της rave που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή, με μπάντες όπως οι New Order, οι Source Direct αλλά και hip hop όπως οι Μ.Ο.P. Δεν ξέρουμε αν το στόχευαν, αλλά το αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από καλό, ακόμη και αν υπήρχε επίσημη πρόταση στους Prodigy να αναλάβουν όλο το soundtrack. Τελικά η σκοτεινή ταινία βρήκε την δική της σκοτεινή μουσική.
Ξύλο και πιστολίδι
Δεν παύει να είναι μία ταινία δράσης σωστά; Ο Stephen Norrington έκανε πολύ καλά όταν έλεγε στον David S. Goyer πως «Μία ταινία Χόλιγουντ, δεν θέλει μόνο ξίφη και πολεμικές τέχνες». Μπορεί να πει κανείς ότι το Blade έχει μία από τις πιο σωστές τοποθετήσεις μάχης, σε σημείο που μόνο το Matrix μπόρεσε να το ξεπεράσει την επόμενη χρονιά που κυκλοφόρησε – μάλιστα το Blade ήταν το πρώτο που έκανε κάτι παραπλήσιο με το bullet time. Όμως το σωστότερο της ταινίας, είναι ότι εξερεύνησε σωστά τον ήρωα, δίνοντας του τις απαραίτητες γνώσεις που κατείχε ο Blade στα όπλα και την σπαθασκία.
Είχε φυσικά και τον Kris Kristofferson
Η πιο αξιαγάπητη προσθήκη από την εποχή του animated series του Spiderman, ο Abraham Whistler ήταν ο πιο ζόρικος τύπος που θα μπορούσε να παίξει σε μία τέτοια ταινία. Δεν ξέρουμε πως πείστηκε να συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο, αλλά λίγο το μαλλί, λίγο το τσιγάρο και το ποτό, παρέδωσε έναν τύπο που ακόμη και τα βαμπίρ θα έτρεμαν παρότι ήταν απλά άνθρωπος. Το καλύτερο; Πως όταν είσαι ο Kris Kristofferson, όποιον ρόλο και αν παίζεις, έχεις πάντα χρόνο για κορυφαίες ατάκες. Όπως αυτή εδώ.
Το μόνο κρίμα σε αυτή την ταινία, όπως αποδείχτηκε, ήταν η απόφαση να γίνει τριλογία. Γιατί όσο καλό ήταν το πρώτο Blade, τόσο άθλια αποδείχτηκαν τα επόμενα δύο. Και μπορεί να ανήκει σε αυτές τις ταινίες που θα κάτσεις σήμερα να ξαναδείς, αλλά που συνάμα είναι πολύ κρίμα να βλέπεις την κατάληξή τους.
Ας θυμόμαστε το πρώτο με αγάπη.
