Ταμπού θα πει απαγορευμένη επιθυμία. Αυτό που ξέρεις πως δεν πρέπει να θελήσεις ποτέ και όμως είναι ένα βρώμικο όνειρο που χρειάζεσαι να ικανοποιήσεις. Ακριβώς όπως ο Τομ Χάρντι αναζήτησε να κάνει πραγματικότητα τη δικιά του σκοτεινή φαντασία στη σειρά.
Σκάλισε όλες εκείνες τις λεπτές κόκκινες γραμμές που δεν πρέπει να σκαλίζει ένας «καθωσπρέπει» κύριος. Προσπάθησε να παραβιάζει το σύνολο σχεδόν των κοινωνικών συμβολαίων που έχουμε μάθει να σεβόμαστε και να υπακούμε: κτηνώδης βία, ερωτικές επιθυμίες που απαγορεύονται επί ποινή θανάτου, παιχνίδια με το μεταφυσικό λες και είναι σαμάνος, απόλυτη αδιαφορία για την όποια εξουσία και εγκλήματα, εγκλήματα και κόντρα εγκλήματα.
Σκοτεινή ambient και minimal κλασική μουσική ντύνει σχεδόν κάθε στιγμή του Taboo. Ακόμα και η εναρκτήρια μελωδία θυμίζει κάποιο παιδικό νανούρισμα που σιγομουρμούρισε ο διάβολος ο ίδιος. Και το σκηνικό απόλυτα ταιριαστό σε αυτούς τους ήχους. Μια Αγγλία ποτισμένη στη μαυρίλα μιας μαγευτικής γοτθικής αισθητικής. Με τους κατοίκους της να είναι βγαλμένοι από τις σελίδες του Ντίκενς: φτωχοδιάβολοι αλήτες από τη μία και αμαρτωλοί αριστοκράτες εθισμένοι στην εξουσία από την άλλη.
Ο James Delaney (Τομ Χάρντυ) έχει γυρίσει μόλις από την Κόλαση μιας ανεξερεύνητης Αφρικής· όπως μας την παραδίδει ο Τζόζεφ Κόνραντ στην «Καρδιά του Σκότους». Μοιάζει σαν να πάτησε το πόδι του ξανά στην πατρίδα ο πρωταγωνιστής του «Αποκάλυψη τώρα». Μονάχα που τώρα δεν είναι Αμερικανός βετεράνος αλλά ένας στρατιώτης/πειρατής/εγκληματίας με μάνα ιθαγενή και μεγαλόσχημο πατέρα που τον ταλαιπωρούν υπερφυσικά οράματα. Είναι πια ορφανός και απόλυτα αποφασισμένος να μην αφήσει τίποτα να μπει εμπόδιο στον δρόμο του. Γύρισε για να πάρει την εκδίκησή του και θέλει να αποκτήσει ξανά όλα αυτά που του στέρησαν οι κοινωνικές δομές: πλούτη, φήμη και κυρίως δικαιοσύνη. Οφείλει να ξεπλύνει κάτι πιο βαθύ που τον λερώνει.
Ο Τομ Χάρντι συμμετείχε στο σενάριο και αυτό είναι ηλίου φαεινότερον. Μοιάζει σα να άφησες ένα έξαλλο παιδί να παίξει με πιστόλια. Και τα κατάφερε άψογα στο θέμα της ατμόσφαιρας και της ερμηνείας. Η πλοκή είχε κάποια κενά (κατά την ταπεινή μου άποψη) και ήταν πολλές φορές παραπάνω θεατρική από ότι επιτρέπουν οι αδυσώπητοι χρόνοι της σύγχρονης τηλεόρασης. Όμως αμφιβάλλω πολύ ότι ίδρωσε έστω και ελάχιστα το αυτί του με αυτό· φαινόταν σαν η μοναδική επιθυμία του να είναι να κάνει τους εφιάλτες του πραγματικότητα. Και τα κατάφερε με τον πλέον ατμοσφαιρικό τρόπο.
υγ: προσπαθήσαμε απεγνωσμένα να αποφύγουμε τα σπόιλερ, γιατί μπορεί η σειρά να μην είναι η καλύτερη σειρά που έχει γυριστεί, είναι όμως ένα γοτθικό αριστουργηματάκι που αξίζει να του αφιερώσεις τον χρόνο σου.
