Για να βλέπεις θρίλερ, μία δόση τρέλας την έχεις κι εσύ. Welcome to the club. Σ’ αρέσει να τρομάζεις. Σ’ αρέσει να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ. Να έχεις λίγο τον νου σου στην οπίσθια όψη της πόρτας. Εκεί στις σκοτεινές γωνίες που μοιάζουν με καραδοκούντες μορφές άγνωστης ταυτότητας και προέλευσης, έτοιμες να έρθουν στο προσκέφαλό σου μόλις κάνεις το λάθος και κλείσεις τα μάτια.
Εμείς δε θα σου στερήσουμε αυτές σου τις επιθυμίες. Για την ακρίβεια, θα τις στηρίξουμε και θα τις ενισχύσουμε. Μιας που είναι καλοκαίρι, ας απογειωθεί το θέμα του τρόμου. Εκπτώσεις δε θα κάνουμε. Ειδικά όταν ο κινηματογράφος έχει μεγαλουργήσει στο συγκεκριμένο genre εδώ και πολλές δεκαετίες.
- The Silence of the Lambs (1991)
Τριακονταετία θα κλείσουμε σε λίγο από τότε που το Silence of the Lambs ο Anthony Hopkins σημάδεψε την ψυχή μας. Ταινίες πολλές στο ενδιάμεσο. Εφέ μακράν καλύτερα και με περισσότερες δυνατότητες. Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία γιατί ο «Tony» είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του. Να δημιουργήσει έναν πραγματικά διεστραμμένο, κανιβαλικό κακό. Ένα βλέμμα που σου δίνει την αίσθηση ότι παραβιάζει κάθε πλευρά του εαυτού σου. Αν εκεί στα μέσα αρχίσεις να λες «ε, φάε με πια να τελειώνουμε, αλλά μη με κοιτάς», μην απορήσεις.
- Conjuring (2013)
Δεν τα πάμε καλά με ό,τι έχει να κάνει με το μεταφυσικό και γι’ αυτό και επιλέγουμε σχετικά θρίλερ. Οξύμωρο, αλλά αν δε σ’ αρέσει να τρομάζεις, γιατί να βάλεις θρίλερ; Και, αν σ’ αρέσει, πώς γίνεται να μη βάλεις Conjuring; Θα έχεις μία ιστορία βασισμένη στους πραγματικούς δαιμονολόγους Warrens, μία μάγισσα του Salem (σ.σ. ο τάφος της Bathsheba Sherman υπάρχει στο Rhode Island. Νιώσε ελεύθερος για κριντζάρισμα) και μουσική υπόκριση για να φλερτάρεις σοβαρά με το mute. Μπήκε στο πρόγραμμα;
- A Nightmare on Elm Street (1984)
Κάπου στο γυμνάσιο ήμουν όταν έκανα το λάθος να βάλω τον Εφιάλτη στον Δρόμο με τις Λεύκες, 1 το χάραμα, πριν κοιμηθώ. Τι σκεφτόμουν δεν ξέρω. Τι δε σκεφτόμουν, πάλι, είναι αρκετά σαφές: Ότι θα έβαζα μία ταινία για έναν απέθαντο, καμένο δολοφόνο που περίμενε να σε πάρει ο ύπνος για να έρθει και να σε σφαγιάσει με τις λεπίδες α λα Wolverine στα χέρια του. Bonus trivia: Θα δεις τον Johnny Depp στην πρώτη του ταινία ever.
- Insidious (2010)
Υπάρχουν πολλά άξια σχολιασμού στη συγκεκριμένη ταινία, από τις ερμηνείες μέχρι τα εξαιρετικά γραφικά στον Διάολο που ακονίζει τα νύχια του στο εργαστήρι του. Εμείς θα σταθούμε αλλού. Στον πυλώνα της ύπαρξής του story, στην αστρική προβολή. Πρόκειται για υπαρκτό όρο που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την εξωσωματική εμπειρία, κατά την οποία η ψυχή ή η συνείδηση αποχωρίζεται το φυσικό σώμα και πηγαίνει σε ένα ενδιάμεσο πεδίο κατά τη διάρκεια του ύπνου. Ψευδοεπιστήμη, αλλά πάλι καταλήγεις να κοιμάσαι δύσκολα το βράδυ μετά. Ειδικά όταν κάποιος καραδοκεί να σου πάρει το σώμα όση ώρα εσύ λύνεις τις επιστημονικές σου ανησυχίες.
- The Exorcist (1973)
Μπορεί το όνομα του Father Karras να ανακαλείται για να κάνουμε τους ανάλογους αστεϊσμούς στην παρέα, αλλά ο Damien χαίρει του αμέριστου σεβασμού μας. Γιατί τα έβαλε με μία δαιμονισμένη Regan με PhD στις περιστροφές κεφαλιών και αποτέλεσε το πρότυπο για τους επόμενους κινηματογραφικούς ιερείς να ξορκίζουν το κακό σαν πραγματικοί ήρωες της μεγάλης οθόνης. Καλή τύχη να διαγράψεις τις φωνές της Linda Blair και της Mercedes McCambridge από το μυαλό σου. Θα τη χρειαστείς.
- [Rec] (2007)
Ο Ισπανικός κινηματογράφος παίζει σαν σωστός επαγγελματίας με τον τρόμο. Παίρνει μία κάμερα στο χέρι, μπαίνει σε μία πολυκατοικία για να γυρίσει ντοκιμαντέρ για πυροσβέστες και καταλήγει σε αιματοβαμμένα κοριτσάκια και ηλικιωμένες γιαγιάδες που έχουν μολυνθεί από κάτι που μοιάζει με ιό. Μην πάρεις κι όρκο, όμως. Μπορεί να αιωρείται ένα twist στην ατμόσφαιρα. Αν θες να δεις το δεύτερο, σου δίνουμε τις ευχές μας. Τρίτο, τέταρτο, it's a no. Κάνε πως δεν υπήρξαν ποτέ -όπως η τελευταία σεζόν του GoT-. Πολύ, πολύ κακά sequels.
- The Rite (2011)
Μάλλον πρέπει κάπου εδώ να πάρεις απόφαση ότι όπου δεις στους τίτλους Anthony Hopkins πρόκειται περί κάπου safe bet. Συνδύασέ το και με κρυφές υποθέσεις από το Βατικανό, γεγονότα που ισχυρίζονται ότι είναι βασισμένα στην πραγματικότητα και εξορκισμούς που θα σε κάνουν να έρθεις πιο κοντά με την παρέα ακόμα και με πανδημία εν εξελίξει, και θα έχεις μία πολύ καλή εικόνα του τι συμβαίνει στην εν λόγω ταινία.
- 28 Days Later (2002)
Στο σύμπαν των ζόμπι, πολλά έχουν δει τα μάτια μας και, δυστυχώς, όχι όλα καλά. Το 28 Μέρες Μετά αποτελεί μία εκ των εξαιρέσεων του κανόνα. Δεν είναι μία σπλατεριά με μοναδικό στόχο να αναδείξει τα διασκορπισμένα έντερα των R. I. P. ανθρώπων που βρέθηκαν στον δρόμο των εν ενεργεία πτωμάτων, αλλά η κατάρρευση μίας κοινωνίας μετά από την εξάπλωση ενός εργαστηριακού ιού. Αυτό με μία υποβλητική ατμόσφαιρα που σε κάνει να νομίζεις ότι το ζεις κι εσύ. P. S. Μην τρέξεις για χαρτί υγείας στο σούπερ. Δε θα σου χρησιμεύσει. Ή μάλλον μπορεί, αλλά όχι με τη για κάποιον λόγο πανδημική αντίληψη του αντικειμένου.
- The Shining (1980)
Δε θες ο Jack Nicholson να έχει νεύρα μαζί σου. Φέρσου του καλά, με σεβασμό, ταπεινότητα και ευγένεια. Γιατί αλλιώς θα σε κοιτάξει με το βλέμμα που είχε στη Λάμψη και η ψυχολογία σου θα δεχτεί ένα πολύ ισχυρό πλήγμα. Φαν του Stephen King δεν είμαι, αλλά η Λάμψη -και το Πράσινο Μίλι- είναι από τις κινηματογραφικές μεταφορές που πρέπει να δεις είτε είσαι λάτρης των θρίλερ είτε γενικά του κινηματογράφου. Μυστήριο, παράνοια κι ένας Kubrick που εκμεταλλεύεται στο έπακρο κάθε λέξη του βιβλίου. «Wendy? Darling? Light, of my life. I'm not gonna hurt ya. I'm just going to bash your brains in». Αυτό.
- Hush (2016)
O Mike Flanagan ξέρει πώς να χειρίζεται τον τρόμο και με το Hush παρέδωσε μία Scream meets You meets Panic Room ταινία που παίζει ξεκάθαρα με τα νεύρα σου. Έχεις σκεφτεί ποτέ να πας μόνος σου διακοπές κάπου που να ακούγεται μόνο η ανάσα σου, άντε και μία κουκουβάγια αργά το βράδυ; Μετά από αυτά τα 82 λεπτά, θα δώσεις πολλά credits στον εαυτό σου που δεν το έκανες ποτέ. Κανένας λόγος δεν υπάρχει. Κανένας.
