Το Black Sails τελείωσε και το μόνο σίγουρο είναι πως θα μας λείψει πολύ. Και ξέρεις γιατί; Δεν ήταν μόνο οι ίντριγκες, οι μάχες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα μεταξύ των πειρατών. Κυρίως, το Black Sails κατάφερε να περιγράψει επάξια την ζωή τους, χωρίς υπερβολές και με βάση τα ιστορικά στοιχεία. Με αφορμή την τεράστια αυτή τηλεοπτική σειρά, σου παρουσιάζουμε 5 αλήθειες που δίδαξε το Black Sails για τους πειρατές.
Γιατί κάποτε πρέπει να σταματήσει επιτέλους αυτό το αστείο με την σανίδα...
Ήταν αρκετά δημοκράτες στις αποφάσεις τους
Μπορεί η Χολιγουντιανή πλευρά να παρουσιάζει ότι πάνω στο πειρατικό κάνει κουμάντο ο καπετάνιος, αλλά στην ουσία υπήρχε πολύ περισσότερη συμμετοχή απ’ ότι πιστεύει ο κόσμος. Αρχικά ο καπετάνιος δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένας εκλεγμένος εκπρόσωπος του πληρώματος, ο οποίος έφερνε εις πέρας τις αποφάσεις των συντρόφων του. Κανένα πειρατικό δεν προχωρούσε σε ρεσάλτο ή μάχες, αν πρώτα οι πειρατές δεν ψήφιζαν αναμεταξύ τους. Η οποιαδήποτε κίνηση ενός καπετάνιου να κάνει του κεφαλιού του, μπορεί να του κόστιζε το ίδιο του το κεφάλι. Αντιστοίχως το ίδιο συνέβαινε και με τον λοστρόμο, ο οποίος είχε ως αποστολή να προασπίζει τα συμφέροντα του πληρώματος στη θάλασσα. Και μάντεψε: το σύστημα αυτό «διακυβέρνησης» στο πλοίο, δούλευε μια χαρά.
Υπήρχε νοσοκομειακή πρόνοια
Σε περίπτωση που έχανες το πόδι σου, το χέρι σου ή το μάτι σου, δεν θα σε φόρτωναν σε μία βάρκα και θα σε παρατούσαν. Τις περισσότερες φορές, οι πειρατές υπέγραφαν συμβόλαιο (σ.σ.: ναι καλά διαβάζεις, συμβόλαιο) που αναφερόταν ότι στην περίπτωση που υπήρχε περίπτωση τραυματισμού ή απώλεια μέλους του σώματος, ο καπετάνιος και το πλήρωμα πλήρωναν για την αποκατάσταση του θύματος. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έχουμε καταγεγραμμένα περιστατικά από γάντζους και ξύλινα πόδια. Δεν φύτρωναν. Κάποιοι πλήρωναν γι’ αυτά.
Το ρούμι δεν ήταν μόνο για τα γλέντια
«Γιο χο χο και ένα μπουκάλι ρούμι», αλλά τα μπουκάλια δεν άνοιγαν στο κατάστρωμα για τα πανηγύρια. Ή τουλάχιστον δεν άνοιγαν μόνο για τα πανηγύρια. Ειδικά την περίοδο 1600-1700, οι ναύτες στη θάλασσα είχαν δύο μεγάλους εχθρούς: το σκορβούτο και τις δυσεντερίες. Και δεν μιλάμε για αθώα περιστατικά. Ψοφούσε ο κοσμάκης σαν τις μύγες. Ειδικά στο κομμάτι των δυσεντεριών, η μόνη λύση εν πλω ήταν το ρούμι το οποίο προστάτευε τους ναυτικούς από τις αρρώστιες. Λένε μάλιστα πως οι ασθένειες αποτέλεσαν και αφορμή για την δημιουργία των κοκτέιλ – αν και δεν νομίζουμε πως είχαν μιξεράκι για να τα χτυπήσουν όλα μαζί. Και κάπως έτσι το ρούμι έσωσε τα σωθικά των πειρατών.
Κανείς δεν έθαβε θησαυρούς
Γιατί απλούστατα κανείς δεν εμπιστευόταν τον άλλο. Κάτι τέτοιο κόστιζε χρόνο και οι πειρατές ήταν μονίμως από το ένα μέρος στο άλλο ώστε να μην πέσουν πάνω σε πλοία του Πολεμικού Ναυτικού. Ο μόνος πειρατής που λέγεται ότι έθαβε τα λάφυρά του, ήταν ο William Kidd ο οποίος προσπάθησε με αυτό τον τρόπο να την σκαπουλάρει από τις κατηγορίες της πειρατείας. Φυσικά τον κρέμασαν, αλλά η ιστορία του αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για μυθιστορήματα όπως «Το Νησί των Θησαυρών». Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να ήσουν πολύ βλάκας για να μπεις στη διαδικασία να θάψεις τον θησαυρό σου.
Τέλος, κανείς δεν περπατούσε πάνω στη σανίδα
Οι μόνοι πειρατές που έβαζαν κόσμο να περπατήσει σε…σανίδες, ήταν οι τωρινοί φιγουρατζήδες του Hollywood. Αυτά τα σκηνικά και δεν υπήρχαν και κόστιζαν πολύτιμο χρόνο στους πειρατές. Τις περισσότερες φορές, όσοι καταδικαζόντουσαν εις θάνατο από τα μέλη του πληρώματος, είτε απαγχονιζόντουσαν είτε τους έκοβαν τον λαιμό και τους πετούσαν στη θάλασσα. Απλές και γρήγορες λύσεις χωρίς φανφάρες και αηδίες.
