Η Χάρις Αλεξίου δεν είναι μια ακόμη τραγουδίστρια. Είναι μύθος. Είναι η «Μεγαλόχαρις» της ελληνικής μουσικής. Ένα κορίτσι που ξεκίνησε από τη Θήβα, ως Χαρίκλεια Ρουπάκα, από έναν ντόπιο αγρότη και μια μάνα Μικρασιάτισσα, για να κατακτήσει με την μοναδική, ξεχωριστή, συγκλονιστική φωνή της ολόκληρο τον κόσμο. Έναν κόσμο που φάνταζε μια σταλιά για να χωρέσει τη φωνή της Αλεξίου. Της Ελληνίδας.
Λένε πως ίδιον των πραγματικά μεγάλων και σπουδαίων αυτής της πλάσης είναι να ξέρουν πότε θα πουν «αντίο». Πότε θα κλείσουν τον κύκλο. Κι ας είναι κύκλος μισού αιώνα, με εκατομμύρια δίσκους, ατελείωτης αγάπης από τον κόσμο και δόξας. Η Χάρις δεν έκρυψε, δεν μάσησε τα λόγια της… Και όπως μας είχε συνηθίσει πάντα, ειλικρινής σε βαθμό κακουργήματος, βγήκε γενναία και έγραψε τον επίλογο μιας καριέρας που όμοια της δεν έχει άλλη τραγουδίστρια στην Ελλάδα: «Δεν μπορώ να τραγουδήσω, όπως τραγουδούσα παλιά. Και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω και να το κάνω αυτό, αν δε μπορώ να το κάνω καλά. Θα με ακούσετε σε λίγο καιρό σε ένα τραγούδι με τη Γιασμίν, ένα ντουέτο που κάναμε μαζί που έχω γράψει τους στίχους στα ελληνικά εγώ και εκείνη τη μουσική και τους στίχους στα ισπανικά. Το ηχογράφησα πέρσι το καλοκαίρι. Είναι μια μπαλάντα που μπορούσα να πω, αλλά δε με ακούει η φωνή μου πια και είπα πως είναι καλύτερα να σταματήσω. Δεν είναι σωστό. Το Χειρόγραφο ήταν το τελευταίο μουσικό που έκανα.
Υπήρχε ήδη το πρόβλημα. Όταν με κάλεσε ο Μικρούτσικος να τραγουδήσω στους Βράχους του είπα “δεν τραγουδάω Θάνο μου αλλά θα είμαι εκεί για σένα”. Πήρα λίγο θάρρος και μετά συνεργάστηκα με τον Ξαρχάκο στον Ζαμπέτα. Εκεί πήρα την οριστική απόφαση. Είπα “δε σου αξίζει να συνεχίσεις”. Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαίως και το πένθησα. Μπορεί και εγώ να σαμποτάρισα τη φωνή μου. Όταν κατάλαβα πως δεν αποδίδω πια όπως παλιά, να την έσκαψα λίγο παραπάνω» και κατέληξε:
«Μην είσαι τώρα νούμερο που βγαίνει και προσπαθεί να φτάσει τη νότα. Αφού δε μπορεί πια η φωνή σου να το βγάλει αυτό. Σεβάσου αυτό που έχεις κάνει μέχρι τώρα. Δε γράφω πια τραγούδια. Αν γράψω ξανά, θα περάσει κάποιος χρόνος. Όταν γράφω εγώ τραγούδι, μου βγαίνει αυτόματα να το τραγουδήσω. Οπότε τι να γράψω τώρα;»
Η Χάρις είναι 70 ετών… Άλλοι στη θέση της ονειρεύονται μια 3η ή 4η καριέρα στα 70 τους. Και θαμπώνουν τον μύθο. Τον μετατρέπουν σε παραμύθι. Με τη διαφορά ότι στο τέλος ούτε αυτοί ζουν καλά ούτε κι εμείς καλύτερα. Η Αλεξίου, αυτό το κορίτσι που σαν να γεννήθηκε μεγάλο, μετά τις στιγμές που έντυσε με τη φωνή της, τα βαριά ζεϊμπέκικα, τις μπαλάντες και τα τανγκό με τα οποία χάραξε τις αναμνήσεις μας, τελειώνοντας την υπόθεση «δισκογραφία» μας παραδίδει κι ένα μάθημα. Αυτό της πραγματικής περηφάνιας. Απ’αυτά που, είπαμε, μπορούν να παραδώσουν μόνο οι πραγματικά μεγάλοι. Η Χάρις, η Χαρούλα μας, δεν φεύγει από το τραγούδι… Όταν έχεις τραγουδήσει την άμμο της θάλασσας, πώς να απαρνηθείς τη φύση σου; Απλά θα ζει και μαζί της εμείς, με όσα έχει τραγουδήσει έως τώρα… Αυτά που θα γιατρεύουν ψυχές εις τους αιώνες των αιώνων, σαν βάλσαμο.
