«Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα». Η εναρκτήρια επιγραφή πληθώρας ταινιών και ο λόγος για μία ακόμα βαθιά ανάσα με τους τίτλους τέλους και τους απόκοσμους ήχους που συχνά τους συνοδεύουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που η μεγάλη οθόνη κυνηγάει να πάρει τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ του παρελθόντος και των θεατών του σήμερα. Και είναι αναμενόμενο. Ανέκαθεν ιστορίες τρόμου και συμβάντων που ο ανθρώπινος νους δεν μπορούσε να εξηγήσει με την τετραγωνισμένη του λογική έκοβαν εκατομμύρια εισιτήρια πίσω από τον γκισέ.
Μπορεί για καμία από αυτές να μην έχουμε ουσιαστικά απτές αποδείξεις, όμως, οι μαρτυρίες που τις υποστηρίζουν είναι αρκετές για να μας κάνουν να νιώσουμε εξαιρετικά άβολα. Όπως ακριβώς συμβαίνει πίσω από τρία από τα πιο φρικιαστικά θρίλερ που έχουν κυκλοφορήσει στον κινηματογράφο.
The Exorcist (1973)
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Εξορκιστής ήταν ο ασθενής Χ για πολλές ταινίες που ακολούθησαν στη συνέχεια. Μία παραγωγή που απασφάλισε τα στεγανά και επεξεργάστηκε το θέμα των Θείων υπό το πιο σκοτεινό πρίσμα που θα μπορούσε να συμβεί. Η ταινία αποτέλεσε κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου που είχε γράψει William Peter Blatty δύο χρόνια πριν, αλλά ένα πολύ συγκεκριμένο γεγονός ενέπνευσε εκείνον για την ιστορία που κατάφερε να στοιχειώσει τον ύπνο των απανταχού σινεφίλ.
Η ιστορία ξεκινάει κάποιες δεκαετίες πίσω και συγκεκριμένα στα 40s στην Αμερική. Ένας 14χρονος, που καταγράφηκε με το ψευδώνυμο «Roland Doe» φαίνεται να υπέστη δαιμονισμό ή τουλάχιστον αυτό υποστήριξαν πολλές εφημερίδες της εποχής κι ο παρευρισκόμενος στον εξορκισμό, που έλαβε χώρα στη συνέχεια, ιερέας, Raymond J. Bishop.
Ο Roland, λοιπόν, μεγάλωσε με λίγο ιδιαίτερο τρόπο. Φίλους κι αδέρφια δεν είχε, οπότε τα μέλη της οικογένειάς του ανέλαβαν να καλύψουν αυτόν τον ρόλο. Για περίεργή του τύχη, η θεία Harriet ήταν πνευματίστρια κι αποφάσισε να εντάξει στις ασχολίες του μικρού έναν πίνακα Ouija (σ.σ. επίκληση πνευμάτων και όλα τα συναφή). Μετά τον θάνατό της, όμως, είναι που άρχισαν να συμβαίνουν αλλόκοτα πράγματα μέσα στο σπίτι της οικογένειας. Πράγματα αιωρούνταν ή μετακινούνταν μόνα τους, άγνωστης ταυτότητας θόρυβοι έκαναν την παρουσία τους, οι τοίχοι γέμιζαν με γρατζουνιές, και η λίστα συνεχίζεται. Με τη μόνη λεπτομέρεια ότι όλα συνέβαιναν όταν ο Roland ήταν κοντά.
Μετά από έναν πρώτο αποτυχημένο εξορκισμό που έληξε με την απόδραση του παιδιού, στον δεύτερο και τελευταίο οι ιερείς ήταν πιο προετοιμασμένοι. Έδεσαν τον Roland στο κρεβάτι της ψυχιατρικής πτέρυγας του Georgetown University Hospital, όπου είχε γίνει η απόπειρα την πρώτη φορά, και μετά από 8 λεπτά φρίκης με λέξεις, όπως «hell» να εμφανίζονται στο σώμα του παιδιού και με ολόκληρο το στρώμα να σείεται, η διαδικασία τελείωσε επιτυχώς. Ο Roland τότε είπε «He’s gone» ή «It’s over. It’s over». Οι μαρτυρίες διίστανται.
The Amityville Horror (1979) / (2005)
Όταν ο James Brolin δεν είχε καταφέρει ακόμη να κάνει το μεγάλο breakthrough και η Margot Kidder μόλις είχε γίνει η Lois Lane στον Batman του Richard Donner, κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους μία ανέλπιστα μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και η πρώτη μεταφορά των φρικαλέων δολοφονιών που διαπράχθηκαν σε μία οικογένεια που βίωσε μεταφυσικά γεγονότα στο σπίτι της στο Amityville της Νέας Υόρκης.
Ήταν το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου του 1974 όταν οι θαμώνες ενός bar της περιοχής είδαν τον 23χρονο Ronald «Butch» DeFeo Jr. να εισβάλλει και να δηλώνει ότι πυροβόλησε τους γονείς του. Η αστυνομία, φτάνοντας στο σημείο, βρήκε έξι πτώματα: του 43χρονου πατέρα του, Ronald, της 42χρονης μητέρας του, Louise, και των τεσσάρων τους παιδιών -της 18χρονης Dawn, και της 13χρονης Allison, του 11χρονου Marc και του 9χρονου John. (σ.σ. Ο DeFeo μέχρι σήμερα κρατείται στο Sullivan Correctional Facility του Fallsburg και όλες του οι αιτήσεις για αποφυλάκιση έχουν απορριφθεί.)
Έναν χρόνο μετά το αποτρόπαιο έγκλημα, η οικογένεια Lutz αποφάσισε να μετακομίσει στο εν λόγω σπίτι και δε χρειάστηκε πολύ για να αρχίσουν οι δηλώσεις περί παραφυσικών συμβάντων. Όπως καταγράφηκαν στο βιβλίο του Jay Anson, «The Amityville Horror», το 1977, ένα περίεργο κολλώδες υλικό πράσινου χρώματος ανέβλυζε από τους τοίχους, ενώ τα ίδια τα μέλη των Lutzes αιωρούνταν πάνω από τα κρεβάτια τους. Η οικογένεια τα απέδωσε στα πνεύματα του μακελειού που συνέβη μερικούς μήνες πριν. 28 μέρες μετά, τράπηκαν σε φυγή.
Μέχρι κι οι δαιμονολόγοι Ed και Lorraine Warren σχετίστηκαν με την υπόθεση, αλλά ο δικηγόρος του Butch ισχυρίστηκε αργότερα ότι η ιστορία ήταν αποκύημα της φαντασίας του ίδιου και των δύο γονιών της οικογένειας Lutz, George και Kathy. Με μπόλικο κρασί για βοήθεια. Όχι πριν οι κεφαλές της οικογένειας του κάνουν μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση. Οι δυο τους ενέμειναν στη δική τους εκδοχή για τα γεγονότα, περνώντας μέχρι κι από πολύγραφο, με τα αποτελέσματα να βγαίνουν αρνητικά για ψεύδος.
The Conjuring (2013)
Αν ο Εξορκιστής σήμανε την εναρκτήριο δύναμη πολλών παραγωγών τρόμου που πάτησαν στα χνάρια του, το Κάλεσμα ήταν μάλλον αυτό που παρέδωσε στην τεχνολογία τα ηνία κι άφησε την εικόνα, τον ήχο και τα εφέ να δημιουργήσουν τα 182 λεπτά που στοιχειώνουν τον ύπνο όποιου αποτόλμησε να σταθεί μπροστά στην κάθε μεγέθους οθόνη.
Η πραγματική οικογένεια Perron μετακόμισε στο Harrisville του Rhode Island μέσα στον χειμώνα του 1970. Ο Roger και η Carolyn έψαχναν ένα όμορφο μέρος για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Και εκ πρώτης το βρήκαν. Τουλάχιστον στα χαρτιά. Μία τεράστια ιδιοκτησία, με άπλετο εσωτερικά κι εξωτερικά χώρο για να δημιουργήσουν αξέχαστες αναμνήσεις. Αξέχαστες ήταν, αλλά για έναν εντελώς διαφορετικό λόγο από αυτόν που υπολόγιζαν.
Ο πωλητής είχε παραλείψει -μάλλον όχι και τόσο τυχαία- να αναφέρει κάποιες πολύ σημαντικές πληροφορίες, όπως το γεγονός ότι η ιδιοκτησία είχε μία μεγάλη λίστα θανάτων από τους προηγούμενους κατοίκους του -τρεις αυτοκτονίες, δύο πνιγμούς, τον βιασμό και τη δολοφονία ενός 11χρονου κοριτσιού. Ένα πράγμα, όμως, φρόντισε να πει: Να έχουν ανοιχτά τα φώτα το βράδυ.
Η μεγάλη κόρη της οικογένειας, Andrea, από την πρώτη στιγμή που μπήκαν στο σπίτι ισχυρίστηκε ότι κάτι περίεργο υπήρχε στον χώρο. Το βράδυ ήταν σα να ακούγονταν τριξίματα, ενώ οι μικρές της αδερφές ξυπνούσαν τρομοκρατημένες κι έτρεχαν στο δωμάτιό της. «Υπάρχουν επτά νεκροί στρατιώτες στους τοίχους», άκουσε η μία από αυτές να λένε οι ψίθυροι.
Πολλά πνεύματα λέγεται ότι κατοικούσαν το σπίτι, τα περισσότερα άκακα. Άλλα δεν ανήκαν σε αυτήν την κατηγορία. Σύμφωνα με τους Warrens, το χειρότερο φαίνεται να ήταν η Bathsheba Sherman, την οποία οι αφηγήσεις τοποθετούν στα μέσα του 19ου αιώνα να εξασκεί μαγεία και να κάνει συμφωνίες με τον Διάβολο θυσιάζοντας μωρά. Και δε συμπαθούσε καθόλου τη σύζυγο του Roger. Η ίδια η Carolyn είπε ότι της έκρυβε πράγματα προσπαθώντας να την τρελάνει, μέχρι κι ότι της κάρφωσε στο πόδι μία βελόνα πλεξίματος. «Όποια κι αν ήταν το πνεύμα, αντιλαμβανόταν τον εαυτό της ως την κυρία του σπιτιού και μισούσε τον ανταγωνισμό που έφερνε η μητέρα μου για αυτήν τη θέση», είπε η Andrea.
Η οικογένεια λόγω της δυσμενούς οικονομικής της κατάστασης κατάφερε να φύγει από την ιδιοκτησία το 1980 και η Andrea έγραψε το βιβλίο House of Darkness: House of Light - The True Story.
