Γιατί το θεατρικό «1984» έχει δημιουργήσει τόσο ντόρο;

Ένας συντάκτης παρακολούθησε την παράσταση και τρόμαξε με αυτά που είδε.

“Big Brother is watching you” ήταν η ατάκα που ακουγόταν στο δωματιάκι του πρώτου reality της ελληνικής τηλεόρασης, εκεί που κάθε παίκτης «κάρφωνε» τον συμπαίκτη του μπροστά στα αχόρταγα μάτια εκατοντάδων χιλιάδων θεατών. Είναι σίγουρο πως ο Τζορτζ Όργουελ θα γελούσε πικρά με τον βανδαλισμό του προφητικού του έργου «1984» από όλες τις τηλεοράσεις του κόσμου. Είναι πολύ πιθανόν να έπινε μια γουλιά από το τσάι του και να μονολογούσε «τα έλεγα εγώ».

42878 1 other wallpapers big brother is watching you

Ο συγγραφέας ήταν ένας άνθρωπος που πίστεψε, με κίνδυνο της ζωής του και τεράστιο προσωπικό κόστος, στις ουτοπίες. Για να βρεθεί να στηλιτεύει, όντας γνώστης των πραγμάτων από μέσα, τον κάθε είδους ολοκληρωτισμό. Όχι μόνον αυτών που λάμβαναν χώρα στην πρώτη μεταπολεμική εποχή αλλά και στο μέλλον –εκεί που κάποιος Μεγάλος Αδελφός θα ήλεγχε τις ζωές των ανθρώπων ως παντεπόπτης Θεός .

Φέτος η Αθήνα έχει βουίξει με το ανέβασμα του έργου του από την Κατερίνα Ευαγγελάτου στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου στο Μεταξουργείο. Φαντάζει, μάλιστα, ως μια ιδανική γνωριμία με το κείμενο του Βρετανού για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο ή δεν έχουν δει την κινηματογραφική του μεταφορά.

Προσωπικά δεν ανήκω σε αυτούς. Είχα την τύχη να δω την ταινία μικρός, χωρίς βέβαια να καταλάβω και πάρα πολλά αλλά σίγουρα είχα μείνει «παγωτό» με την ατμόσφαιρα δυστοπίας. Αργότερα διάβασα το βιβλίο, ρουφώντας την κάθε του σελίδα, σα να είναι δηλητήριο και ορός της αλήθειας μαζί.

photo nikos pantazaras 3

Πριν ξεκινήσει η παράσταση ένιωθες την ανάμεικτη ανησυχία και προσμονή του κοινού –σα να ήξεραν τι επρόκειτο να ακολουθήσει, σα να τους είχαν «σφυρίξει» οι φήμες κάποια πράγματα, σα να ετοιμάζονταν να μπουν σε τελετή . Από τα πρώτα λεπτά της παράστασης βυθιζόσουν στο εφιαλτικό σύμπαν του 1984, σε μία ατμόσφαιρα από την οποία δε μπορούσες να ξεφύγεις –σε έπαιρνε μαζί της καθώς παρακολουθούσες τον Winston Smith (Αργύρη Πανταζάρα) να παλεύει απέναντι στον ανίκητο Μεγάλο Αδελφό.

Πώς είναι να έχεις απόλυτη αντίληψη πως όλοι γύρω σου ζούνε ένα βασανιστικό «παραμύθι» κάθε στιγμή της μίζερης ζωής τους; Που γνωρίζεις πώς αν δε μισήσεις μαζί τους αόρατους εχθρούς, πώς εάν δεν χειροκροτήσεις σαν καλός κλακαδόρος τη δηλητηριώδη προπαγάνδα που σου σερβίρει με μαεστρία μια αόρατη άρχουσα τάξη, πώς αν δεν είσαι ένας καλός και πειθήνιος «νενέκος» θα βρεθείς κατηγορούμενος; Πώς είναι να ελέγχουν την ίδια σου τη σκέψη;

STH 4208 Edit 2 Edit Edit

Σαν το “1984” είναι που δυστυχώς σε πολλά σημεία του δε διαφέρει πια από τη δικιά μας καθημερινότητα.   

Η παράσταση έχει αποκτήσει μια «τρομερή» φήμη και σε αυτό έχουν παίξει μεγάλο ρόλο οι σκηνές των βασανιστηρίων, οι οποίες είναι ικανές να λυγίσουν και τον πιο ψυχρό θεατή. Τα σκηνικά είναι εντυπωσιακά, κινηματογραφικά με έναν ιδιαίτερο τρόπο που δεν αφήνουν το μάτι να ησυχάσει ούτε λεπτό. Οι ερμηνείες στιβαρές, πείθουν πως αυτό δεν είναι μονάχα ένα θεατρικό αλλά αντίθετα ένα φριχτό reality απόλυτα αληθινό, σε έναν κόσμο που απαγορεύεται η ελπίδα σε κάτι καλύτερο· απαγορεύεται η αγνή ανθρώπινη χαρά· απαγορεύεται να κάνεις έρωτα εάν δεν πάρεις πρώτα το ΟΚ από τις αρχές. Απαγορεύεται να διαφέρεις και θα τιμωρηθείς βάναυσα για αυτό· θα ηρεμήσεις, θα συνετιστείς και θα μπεις στη σειρά, σαν καλό άψυχο πλάσμα που θα σε κάνουνε.

photo stavros habakis 1

Έχετε δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο, εγώ με το χέρι στην καρδιά θα πρότεινα να πάτε να τη δείτε. Διότι ακόμα και αν δε σας αρέσει, ένα είναι σίγουρο: θα φύγετε γεμάτοι καινούργια ερωτήματα για το που βαδίζουμε. Μιας και, τελικά, δεν είναι η φριχτή αληθοφάνεια της που θα σε τρομάξει πραγματικά.

Αυτό που σε ταράζει είναι η συνειδητοποίηση του πόσο μόνοι είμαστε μπροστά στον υπολογιστή. Μπροστά σε μια οθόνη που νομίζουμε ότι μας ανήκει αλλά εκείνη μας ελέγχει ολοκληρωτικά. Καθώς της παραχωρούμε καθημερινά όλο και περισσότερη ελευθερία. Που θυσιάζουμε για αυτήν σιγά σιγά και διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας. Που μας παρακολουθεί αντί να την παρακολουθούμε. Που επιλέγουμε οικειοθελώς να μας φυλακίσει, δίχως να μπορούμε να τραβήξουμε τα μάτια μας από πάνω της ούτε για μία τόσο δα στιγμή. Για να κοιτάξουμε το φως του ήλιου στο μπαλκόνι ή τα μάτια των ανθρώπων που αγαπάμε πραγματικά.



©2016-2024 Ratpack.gr - All rights reserved