Μεγάλη ιστορία ο πρωταγωνιστής των θρίλερ. Από δαιμονισμένους, μπορεί να γλιτώσεις. Από καταραμένους κλόουν, κανένα πρόβλημα. Από πνεύματα που καραδοκούν να σου κλέψουν το σώμα την ώρα που κοιμάσαι για να επανέλθουν στη ζωή, το λες και παιχνιδάκι. Από τον τύπο που κάνει τη μία λάθος κίνηση μετά την άλλη και σε αφήνει να φωνάζεις στην οθόνη και να ψάχνεις τι απέμεινε από τα λογικά σου, δεν πρόκειται να γλιτώσεις ποτέ. Γιατί τέτοιος είναι.
Αυτό, λοιπόν, γράφτηκε για σένα φίλτατε πρωταγωνιστή των θρίλερ, μπας και καταφέρουμε να σε προβληματίσουμε και μαζί να σώσουμε μερικά χρονάκια από τη ζωή μας. Απ’ όσα μας έχεις αφήσει τέλος πάντων.
Κεφάλαιο 1: Γιατί να κλείσεις τα φώτα... οποτεδήποτε;
Είσαι μέσα στο σπίτι, ναι; Ετοιμάζεσαι να κοιμηθείς για βράδυ. Τακτοποιείς τις δουλειές σου, πλένεις δόντια κι αρχίζεις να πηγαίνεις προς την κρεβατοκάμαρα. Πράγματα έχουν αρχίσει και μετακινούνται μυστηριωδώς, αλλά καθόλου δε σε ταράζει. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Πριν καλά-καλά μπεις στο δωμάτιο, έχεις ήδη κλείσει όλα τα φώτα πίσω σου και τώρα μόλις σου ήρθε η τουλάχιστον ευφυέστατη ιδέα να πατήσεις και τον τελευταίο διακόπτη που χωρίζει την παραμικρή ελπίδα σωτηρίας από το απόλυτο σκότος. Και κάπου εδώ κάνε ένα pause για μία πολύ κρίσιμη ερώτηση... Γιατί; Έτσι, δηλαδή, μήπως και μας λυθεί η απορία και σταματήσουν τα κοσμητικά που με τόση αγάπη εμπνεόμαστε για σένα.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σαφής γίνεται, γιατί τα πράγματα σα να έχουν ξεφύγει λίγο στο μυαλό σου. Απαράβατος κανόνας: Τα φώτα δεν κλείνουν ποτέ. Για κανέναν απολύτως λόγο. Υπό καμία συνθήκη. Δε με νοιάζει αν έχει έρθει η Elise Rainier του Insidious, μαζί με τη μάσκα από το Chernobyl. Δε με αφορά ακόμα και να έχουν κάνει κάποιο session εξαγνισμού οι Warren –και τα ‘χουν βάλει και με έναν Valak να πεις. Εκτός κι αν έχεις μισθώσει 24/7 τον ίδιο τον Constantine -που κι εκεί all-in δε θα έκανα, αλλά ένεκεν του βιογραφικού του John- το φως μένει πάντα ανοιχτό. Όχι ότι έτσι θα σωθείς, αλλά έστω μην ξεκινάς με disadvantage. Βάλε τη στρατηγική στο παιχνίδι.
Κεφάλαιο 2: Γιατί να κατέβεις στο υπόγειο βραδιάτικα;
Εννοείται πως για το συγκεκριμένο σενάριο βρισκόμαστε κάπου στη μέση της νύχτας. Κατά πάσα πιθανότητα γύρω στις 3 που όλα τα μεταφυσικά συμβαίνουν για τη βεβήλωση της Αγίας Τριάδας και όλα τα συναφή. Ξαφνικά, κάτι περίεργο ακούγεται από το υπόγειο. Δεν μπορείς να το αφήσεις έτσι. Πρέπει να κατέβεις. Πάντα με κλειστά τα φώτα γιατί, όπως είπαμε και πριν, υπάρχει και μία ευστροφία στην ατμόσφαιρα. Κρατάς κι ένα κερί στο χέρι, που καθόλου creepy δεν είναι από μόνο του, οπότε αν εμφανιστεί τίποτα, θα το προτάξεις, προφανώς ό,τι είναι αυτό θα τρομάξει και δε θα ξανατολμήσει να εμφανιστεί μπροστά σε εσένα και στο πανίσχυρο όπλο σου. Ωραία; Όχι. Καθόλου ωραία. Κάκιστα. Χάλια. Αίσχος. Σε κάλυψα;
Αλήθεια τώρα; Στο υπόγειο; Πότε θα καταλάβεις πια ότι κανένα καλό δε βγαίνει από μεταμεσονύκτιες επισκέψεις σε υπόγεια, σοφίτες, αποθήκες, ντουλάπες-δωμάτια και γενικά χώρους χαμηλής επισκεψιμότητας από άλλα ανθρώπινα όντα; Είσαι εκτός έδρας και όχι σε φιλικό. Πάρτο απόφαση. Πήγαινε με το φως της μέρας. Κι αυτό οριακά γιατί όλοι ξέρουμε ότι δε θα ηρεμήσεις διαφορετικά. Σταμάτα να το παίζεις Sherlock χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί, πίστεψέ με, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτός δεν είσαι εσύ.
Κεφάλαιο 3: Γιατί πρέπει να πηγαίνεις παντού μόνος σου;
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι σου συμβαίνει και, μη σου πω ψέματα, έπαψα να ψάχνω δύο κεφάλαια πριν. Η υπομονή μου δεν είναι και στα καλύτερά της με την περίπτωσή σου. Για να κλείνεις όλα τα φώτα με τα διόλου φυσιολογικά που συμβαίνουν γύρω σου κάτι κακό σ’ έχει βρει, πολύ πριν ακούσεις τις γρατζουνιές στις πόρτες κι αρχίσεις να γκουγκλάρεις diy εξορκισμούς για το σπίτι. Ακόμα για σένα, όμως, λες θα υπάρχουν κάποια όρια. Δεν μπορεί. Αλλά όχι. Είσαι ο τύπος που θα ακούσει την Emily Rose να φωνάζει το όνομά του και θα πάει να τη ρωτήσει τι τον ήθελε. Φυσικά μόνος σου. Να ζητήσεις βοήθεια από ένα από τα τουλάχιστον 10 άτομα που βρίσκονται στο σπίτι; Τι είσαι; Κανένας χτεσινός;
Αν θες να ζήσεις άλλη μία μέρα για να επαναλάβεις όλο το sequence της βλακείας που ακολούθησες σήμερα, θα σου πρότεινα να αφήσεις το σύνδρομο του Μεσσία στην άκρη και να φωνάξεις κανέναν διπλανό. Έχε τον για αντιπερισπασμό στο κάτω-κάτω. Εδώ, ολόκληρος Father Lucas στο Rite και δεν τα έβγαλε πέρα. Σε λίγο θα μας πεις ότι είσαι καλύτερος κι από τον Hopkins. Ωχ, περίμενε. Το πιστεύεις, έτσι δεν είναι; #καμιαελπιδα
Κεφάλαιο 4: Γιατί να ακουμπήσεις αυτό το τρισκατάρατο πράγμα που λέγεται Ouija;
Και ξαφνικά έτσι όπως οδεύουμε προς το μεγάλο φινάλε και παρ' ελπίδα έχεις επιβιώσει, γίνεται ένα flash back και συνειδητοποιούμε ότι για ό,τι έχει συμβεί ηθικός αυτουργός είναι η αυτού μεγαλειότητά σου. Πώς κατάφερες μέσα σε 10’’ από εκεί που σε λυπόμασταν να ευχόμαστε να αποχαιρετήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο να ξεμπερδεύουμε, κανείς δεν ξέρει. Ή μάλλον όχι. Ξέρουμε εμείς. Πηγαίνεις κι οργανώνεις βραδιές séance για να καλέσεις πνεύματα και μετά ψάχνεστε όλοι μαζί ποιος κούνησε τον δείκτη στο Ouija board.
Δηλαδή, τι ακριβώς περίμενες να γίνει λέγοντας στα πνεύματα να δείξουν ότι σε ακούνε; Πες ένα-δύο σενάρια να δούμε το σκεπτικό σου. Γιατί πνεύμα ζήτησες, πνεύμα πήρες. Από τη δική του την πλευρά, τυπικότατο. Μην είσαι άδικος. Υ.Γ. Κάψτε τα τα Ouija να τελειώνουμε.
Αν μετά απ’ όλα αυτά θες να συνεχίσεις τα δικά σου, συνέχισε. Εγώ το χρέος μου το έκανα.
