Ο Άκης Πάνου έφυγε στις 7 Απρίλη του 2000. Ησύχασε. Από όλο αυτό το δήθεν που έχει γίνει κανόνας στις ζωές μας. Ο Πάνου ήταν περίεργος τύπος. Δύσκολος. Βλέπεις στην κοινωνία του «ναι και με χαμόγελο», ο Πάνου δεν είχε θέση: «Οι οργανωμένες κοινωνίες είναι ελεύθερες μόνο γι’αυτούς που ξέρουν να παραβιάζουν τους περιοριστικούς κανόνες της… ελευθερίας».
Ο Πάνου σκότωσε τον σύντροφο της κόρης του. Ήταν δολοφόνος. Για τους πολλούς. Για κάποιους ήταν απλά πατέρας. Απ’αυτούς που δεν ανέχτηκαν, δεν ανέχονται και δεν θα ανεχτούν ποτέ να απλώσει χέρι κάποιος πάνω στο παιδί τους. Και ευτυχώς ή δυστυχώς γνωρίζω πολλούς εν δυνάμει… δολοφόνους. Είμαι μέρος αυτού του λογαριασμού.
Ο Πάνου που έφτυσε πρώτος τους νόμους μιας κοινωνίας, που έμπαζε και μπάζει από παντού. Είχε διαφορές με πολλούς. Αμέτρητους. «Στα δικαστήρια πας μόνο ως κατηγορούμενος» έλεγε. Κι αυτό έθρεφε με θράσους τους «λίγους» (σε ψυχή) που έρχονταν απέναντι του. Επειδή ήξεραν ότι δεν θα τους κάνεις μηνύσεις και άλλα τέτοια πολιτισμένα. Δεν υπολόγιζαν στην απάνω κρίση. Αυτή που μόνο υπολόγιζε ο Πάνου:
«Μόνο ο Παντοκράτορας
θα πει αν είμαι εντάξει
οργίασα με το μυαλό
μα ελάχιστα στην πράξη».
Ο Πάνου που άκουγε πάντα περισσότερο απ’όσο μίλαγε. Κι όχι πάντα λόγω ταπεινότητας. Δεν την είχε ανάγκη γιατί δεν κόμπασε ποτέ. Κι ας ήταν από τους σπουδαιότερους των σπουδαίων. «Σημασία δεν έχει τι λέγεται, σημασία έχει ποιος το λέει».
Ο Πάνου ήταν δίκαιος. Και σεβόταν. Όταν οι δισκογραφικές εταιρίες έστηναν στην ουρά τον Μάρκο (ένας είναι) επειδή τα τραγούδια του ήταν ντεμοντέ, ο Άκης μόλις είδε τον δάσκαλο να ξεροσταλιάζει έκανε επανάσταση: «Ή θα βγάλατε και τα τραγούδια του Μάρκου ή κανενός μας».
Ο Πάνου ήταν γενναιόδωρος με τους τραγουδιστές. Καψούρα όμως είχε μόνο με έναν. Τον Στέλιο Καζαντζίδη: «Το καλό τραγούδι φτιάχνει και κρατάει ζωντανούς τους τραγουδιστές. Απόδειξη, η πτώση των «μεγάλων ονομάτων» όταν έμειναν χωρις καλά τραγούδια. Αυτό, με εξαίρεση τα τέσσερα ερμηνευτικά μας φαινόμενα, που είναι τρία: Τα εξής δύο: Ο Καζαντζίδης».
Ο Πάνου δεν έκανε ποτέ πίσω στις αρχές του. Ποτέ. Ούτε χιλιοστό. Ζούσε στον κόσμο το δικό του. Η ζωή του όλη ήταν μια ευθύνη. Στο θολωμένο του μυαλό ο κόσμος ήταν μια σταλιά.
Όσο οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού του. Και μετά οι τέσσερις τοίχοι του κελιού. Δεν μετανόησε διότι δεν εννόησε.
Στα 20 χρόνια χωρίς τον Πάνου, ο κόσμος άλλαξε. Πολύ.
Και έγινε τέτοιος που άνθρωποι σαν τον Άκη Πάνου μοιάζουν ολοένα και περισσότερο παράταιροι. Στις 7 Απριλίου του 2000 ο Άκης ησύχασε. Από αυτόν τον κόσμο που δεν κούμπωνε πουθενά με τον κόσμο τον δικό του.
