Φταίει το ότι στέρεψαν οι σκηνοθέτες και οι σκηνογράφοι από ιδέες; Ή μήπως σε αυτό ευθύνεται το γεγονός ότι σε πολλές ταινίες αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία καθώς με τα σημερινά δεδομένα θα φαντάζουν πιο εντυπωσιακές από ότι στο παρελθόν;
Καλώς ή κακώς, ο κινηματογράφος περνά δύσκολες ημέρες και ο μόνος δρόμος για να επιβιώσει από την «μάστιγα» των τηλεοπτικών σειρών είναι εκείνος των remake. Κάποιες φορές, οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό, άλλες πάλι τα καταφέρνουν περίφημα. Αυτό ελπίζουμε να συμβεί και με το «The Invincible Man» που κυκλοφορεί στους κινηματογράφους ακολουθώντας μια πιο horror αισθητική σε σχέση με την κλασική ταινία του 1933.
Το γεγονός ότι τα remakes είναι η τελευταία σανίδα επιβίωσης του κινηματογράφου δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όλα τα film χρήζουν βελτίωσης, καθώς θα έπρεπε να υπάρχει ένας άγραφος κανόνας στο Hollywood που να μην επιτρέπει σε ανθρώπους να αγγίζουν σπουδαίες ταινίες όπως το «The Godfather», το «Scarface» και το «Ben Hur».
Αυτά τα remakes δεν έπρεπε να γυριστούν ποτέ.
Για τον πρώτο ακόμα δεν τίθεται κουβέντα καθώς κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει τον Νονό του Marlon Brando, ενώ για τον «Σημαδεμένο» του Al Pacino μας ανησύχησαν αρκετά τα σενάρια περί remake με τον Di Caprio που πάλι καλά δεν ευοδώθηκαν. Δυστυχώς όμως καταφέραμε να δούμε και άλλον Ben Hur πέραν του Charlton Heston. Και λέω δυστυχώς γιατί το έργο ήταν τεράστια ιεροσυλία απέναντι στην επική παραγωγή του 1959. Κάποιες ταινίες απλώς δεν πρέπει να ξαναγυρίζονται.
Υπάρχουν όμως πολλά φιλμ τα οποία επανήλθαν ρίχνοντας σκόνη στους προκατόχους τους και καταλαμβάνοντας ξεχωριστή θέση στις καρδιές των σινεφίλ και κυρίως του box office. Όπως θα δεις στην παρακάτω λίστα, ενδέχεται να μη γνώριζες καν ότι ήταν remakes.
Για όσους δεν γνωρίζουν και οι ταινίες του παρακάτω άλμπουμ είναι remakes:
Και τώρα η λίστα.
Ocean’s Eleven (2001)
Πολλά χρόνια πριν -40 για την ακρίβεια- οι George Clooney και Brad Pitt μαζέψουν τα φιλαράκια τους και ληστέψουν το καζίνο του Andy Garcia, η «Συμμορία των Έντεκα» συστήθηκε για πρώτη φορά το 1960 με πρώτο όνομα τον Frank Sinatra ως Danny Ocean. Στόχος του; Να ληστέψει μαζί με την παρέα του 5 καζίνο μέσα σε μία νύχτα.
Είναι καλύτερο διότι: Το εξαιρετικό remake του Steven Soderbergh είχε τόσο μεγάλη επιτυχία που γυρίστηκαν δύο ακόμα σίκουελ.
A Fistful of Dollars (1964)
Η πρώτη ταινία της εξαιρετικής western τριλογίας του Sergio Leone ήταν remake ταινίας σαμουράι. Μάλιστα είχε τόσα κοινά το ένα φιλμ με το άλλο – το ιαπωνέζικο λεγόταν Yojimbo - σε σημείο που ο θρυλικός σκηνοθέτης της αυθεντικής ταινίας Akira Kurosawa , έκανε μήνυση στον Leone.
Είναι καλύτερο διότι: Όταν μιλάμε για την ταινία-προάγγελο του απόλυτου western, «The Good, the Bad and Ugly» και του Man with No Name - aka Clint Eastwood - ακόμα και η ταινία του Kurosawa έρχεται δεύτερη.
3:10 to Yuma (2007)
Το εξαιρετικό αυτό Western είναι η απόλυτη επιβεβαίωση ότι δεν είναι μόνο τα Spaghetti Western τα μόνα που αξίζει να δεις. Ένα project με Christian Bale και Russell Crow στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, υπήρχε περίπτωση να είναι κακό;
Είναι καλύτερο διότι: Το «3:10 to Yuma» του 1957 με τους Glenn Ford και Van Heflin ήταν πραγματικά εξαιρετικό για την εποχή. Ωστόσο αν πρόκειται να συγκρίνουμε τους δύο παραπάνω κυρίους με δυο εκ των κορυφαίων της εποχής μας, αλλά και το θέαμα που προσέφεραν οι δεύτεροι, τότε αυθεντικό δεν έχει καμία απολύτως ελπίδα.
True Gritt (2010)
Όταν μιλάμε για κορυφαία remake, ίσως είναι το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό. Άδικα νομίζεις προτάθηκε για 10 Όσκαρ το 2010; Η πρώτη ταινία (1969) μπορεί να παραμένει μέχρι σήμερα η κορυφαία του θρυλικού John Wayne, ωστόσο ακόμα και έτσι η μεταγενέστερη έκδοση την αφήνει πίσω.
Είναι καλύτερο διότι: Η αλήθεια είναι ότι το casting της πρώτης ταινίας ήταν πολύ δυνατό (με Robet Duvall και Dennis Hopper σε συμπληρωματικούς μάλιστα ρόλους), αλλά το δίδυμο Jeff Bridges (μόλις είχε πάρει το Όσκαρ) και Matt Damon εναντίον Josh Brolin στην Άγρια Δύση και στη μέση η -πλέον hot- Hailee Steinfeld είναι ικανό να σε σκλαβώσει μόνο και μόνο από το άκουσμα.
The Magnificent Seven (1960)
Για να μην μπερδευόμαστε, δεν μιλάω για την πρόσφατη ταινία με τους Denzel Washinghton, Chris Pratt και Ethan Hawke. Το κανονικό «Και οι Επτά ήταν Υπέροχοι» είναι εκείνο του 1960. Μακράν το καλύτερο από τα… τρία που έχουν βγει.
Είναι καλύτερο διότι: Αποτελεί και αυτό κόπια του «Seven Samurai» του 1954, μία από τις καλύτερες ιαπωνικές ταινίες όλων των εποχών. Ωστόσο με τον καλύτερο Yul Brynner που έχουμε δει ποτέ, παρέα με τους Steve McQueen, Charles Bronson, James Coburn and Robert Vaughn, σίγουρα μιλάμε για κάτι το εξωπραγματικό για τα δεδομένα της εποχής. Και της τωρινής.
Bram Stokers Dracula (1992)
Όταν οι περισσότεροι είδαν τον Κόμη Δράκουλα με λευκό περουκίνι σαν μαλλί της γριάς πρώτα γέλασαν και ύστερα απόρησαν για την «κατάντια» του Δράκουλα. Ίσως και να μην μπορούσαν να χωνέψουν το γεγονός ότι ένας ηθοποιός όπως ο Gary Oldman ήθελε να χωρέσει στα «παπούτσια» του all time classic Count Dracula, Christopher Leigh. Τελικώς με το που έπεσε η αυλαία, τον παραδέχτηκαν.
Είναι καλύτερο διότι: Η λέξη «καλύτερη» είναι σχετική. Διότι όλοι οι Δράκουλες της μεγάλης οθόνης εμπνευσμένοι από τον «Nosferatu» του 1922 είναι με μία λέξη, τρόμος. Η ταινία του Francis Ford Coppola ωστόσο, έδωσε στον κόσμο μία διαφορετική και πιο ευαίσθητη πλευρά του Κόμη Δράκουλα, καθώς εκτός από την κλασική μάχη του απέναντι στους Van Helsing (Anthony Hopkins) και Johnathan Harker (Keanu Reeves) έπρεπε να μάχεται με τα συναισθήματά του λόγω του λυσσαλέου του έρωτά για τη Wilhelmina Murray (Winona Ryder).
Dredd (2012)
Ένα remake που ευχόμασταν να γίνει και ο καλός θεούλης του Χόλιγουντ εισάκουσε. Ο σκηνοθέτης Pete Travis αποφάσισε το 2012 να σώσει το franchise που συστήθηκε –και παραλίγο να θαφτεί- στη μεγάλη οθόνη το 1995, με τον Karl Urban, να μας δίνει άλλον έναν λόγο να μπει στις καρδιές μας ως μασκοφόρος τιμωρός, πέραν του Eomer του «Lord of the Rings» και του Leonard McCoy του «Star Trek».
Είναι καλύτερο διότι: Η πρώτη ταινία («Judge Dredd») τα είχε όλα: Μπάτζετ, καλό σκηνοθέτη (John Warner) και πρωταγωνιστή τον Sylvester Stalone στα φόρτε του. Ήταν προδιαγεγραμμένο να πετύχει, ωστόσο απέτυχες παταγωδώς. Το remake δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να το ξεπεράσει, ενώ η Cercei Lannister, Lena Headey στο ρόλο (τι άλλο) της κακιάς του έδινε έξτρα πόντους καθόλη της τη διάρκεια. Άσε που γίνεται λόγος μέχρι και για σίκουελ.
The Thing (1982)
Aν θέλουμε να μιλήσουμε για ταινίες τρόμου και remake, δεν γίνεται να λείπει από τη λίστα το «The Thing» (1982). Το εξωγήινο παράσιτο που προσπαθεί να εξαφανίσει τον ανθρώπινο πληθυσμό, πρωτοσυστήθηκε το 1951 και θεωρείται classic, ωστόσο το remake του τριάντα χρόνια αργότερα το απογείωσε.
Είναι καλύτερο διότι: Η πρώτη ταινία δεν είχε την παραπάνω σκηνή. Simple as that. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως η αναγνώριση της συγκεκριμένης ταινίας ήρθε πολύ πιο μετά από την εποχή της, καθώς την ίδια περίοδο είχαν κυκλοφορήσει τα «Blade Runner» και το «E.T. the Extra Terrestrial».
True Lies (1994)
Όσοι σέβονται τον εαυτό τους και έχουν στην καρδιά τους τον Schwarzenegger, πέραν του «Terminator» δεν γίνεται να μην έχουν δει την ταινία δράσης του James Cameron, «Αληθινά Ψέματα». Η παραγωγή κόστισε περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια τα οποία τα έβγαλε και με το παραπάνω στο box office (400 εκατομμύρια) και πλέον έχει να υπερηφανεύεται πως είναι μία από τις κλασικές στο είδος της για τα τιμημένα 90's. Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν, ωστόσο, είναι ότι το έργο αποτελεί remake του γαλλικού έργου «La Totale!» (1991) του Claude Zidi.
Είναι καλύτερο διότι: H υπόθεση των δύο ταινιών είναι πάνω κάτω η ίδια, ωστόσο ο ρόλος του Schwarzenegger είναι ιδιαίτερα αναβαθμισμένος σε σχέση με εκείνον του Thierry Lhermitte, ανεβάζοντας το επίπεδο της περιπέτειας ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Πού πάει ο Γάλλος απέναντι στον Αυστριακό πρώην Κυβερνήτη;
Scarface (1983)
«Say Hello to my little friend». Ο Al Pacino είναι ο Βασιλιάς της Σκόνης –πιο βασιλιάς και από τον πολύ Escobar στο «Narcos»- και αυτό δεν σηκώνει καμία συζήτηση. Παρόλα αυτά η διαχρονική ταινία του Brian De Palma ήταν εμπνευσμένη από το gangster film του 1932 με τον ίδιο τίτλο που είχε ως ήρωα έναν Ιταλό πρόσφυγα που ακολουθούσε τα χνάρια του περιβόητου Al Capone.
Είναι καλύτερο διότι: Ας μιλήσουμε σοβαρά τώρα. Τι να πει κάποιος Ιταλός ονόματι Antonio Camonte απέναντι στο… κάθαρμα από την Κούβα, τον Tony τον Montana; Άσε που το cast του remake είχε και Michelle Pfeiffer.
