Αποκλείεται να έχεις δει όλες τις κλασσικές ταινίες, ξέρεις αυτές που άλλαξαν εποχή στο σινεμά και στιγμάτισαν γενιές ολόκληρες. Κάποια θα σου έχει ξεφύγει, δεν γίνεται. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Όταν συμβαίνει αυτό και σε ρωτάνε εάν έχεις δει κάποια από τα μεγαθήρια της έβδομης τέχνης, πολύ φυσικά λες ένα «όχι» και τότε σταματάει ο χρόνος. Κεφάλια γυρίζουν προς το μέρος σου κοιτάζοντάς σε με ανοιχτό το στόμα, πουλιά πετάνε στην Πάρνηθα και ακούγονται συγχρονισμένα φρεναρίσματα στην Κηφισίας μες την απόλυτη ησυχία.
«ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ; ΝΤΡΟΠΗ!!!!1!ένα!».
Ας μην υπερβάλλουμε, σας παρακαλώ, δεν θα ’θελα. Ας δεχτούμε κάποια στιγμή -και εσείς και εγώ- πως υπάρχουν ταινίες που δεν τις έχουν δει όλοι. Κάποιες φορές το αμελείς, άλλες φορές προτιμάς να δεις για πολλοστή φορά εκείνη που σου φτιάχνει τη διάθεση, εκείνη που σε κάνει να κλαίς με μαύρο δάκρυ ή εκείνη που σε κοιμίζει σε χρόνους dt. It happens που λένε και στο χωριό μου.
Η σχέση μου με το Trainspotting ήταν μια σχέση πάθους και τρομακτικής αηδίας. Ήμουν 12 χρονών όταν βγήκε στους κινηματογράφους και γύρω στα 15 έπεσα τυχαία πάνω τη σκηνή της τουαλέτας. Συμβαίνουν αυτά όταν έχεις μεγαλύτερα ξαδέρφια και κάνετε όλοι μαζί διακοπές. Εκείνο το καλοκαίρι ο μεγάλος μου ξάδερφος άκουγε όλη μέρα και όλη νύχτα το soundtrack και το λάτρευα. Η μάχη ήταν ξεκάθαρα άνιση μεταξύ τουαλέτας και Born Slippy και για 21 χρόνια κέρδιζε πανηγυρικά το δεύτερο. Η σκηνή που μου είχε ανακατέψει το στομάχι δεν με άφηνε τόσα χρόνια να δω μια ολόκληρη ταινία. Μιλάμε για καθαρόαιμη βλακεία, όχι αστεία.
(Αφού θυμήθηκα το Born Slippy):
Εχθές το βράδυ είδα το Τ2 χωρίς να έχω δει το Τ1. Ο Danny Boyle δεν είναι χθεσινός και η βασική σκηνοθετική γραμμή στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι». Με συχνές αναφορές στο παρελθόν των ηρώων και στην ιστορία που τους έδεσε για πάντα, σε συνδέει με τα προηγούμενα χωρίς να σου δημιουργεί την παραμικρή τρύπα. Αναφορές και σκηνές σαν από όνειρο από την πρώτη ταινία, δύο νότες πειραγμένες από το βασικό θέμα του Born Slippy και είμαστε έτοιμοι για απογείωση.
Το Εδιμβούργο του 1996 μπορεί να μην έχει πολύ μεγάλη σχέση με το Εδιμβούργο του 2017, αλλά υπάρχουν πάντα και παντού καλά παιδιά που γυρνούν σε μια αγκαλιά, που προσπαθούν να κάνουν κάτι καλύτερο από τις προηγούμενες γενιές και που αργά ή γρήγορα διαλέγουν τη ζωή που θέλουν.
