Θα σου πω την αλήθεια: Όταν συνέβη δεν το πίστεψα. Όταν ανακάλυψαν μετά από ένα λεπτό ότι είχε γίνει λάθος και πως το το Όσκαρ καλύτερης ταινίας κακώς δόθηκε στο La La Land, άλλα έπρεπε να είχε δοθεί στο Moonlight και ξεκίνησαν να ανεβαίνουν και οι συντελεστές του Moonlight στη σκηνή, νόμιζα ότι ήταν φάρσα. Όχι επειδή δεν συμβαίνουν τέτοια στα Όσκαρ, που γενικά δεν συμβαίνουν ή όταν συμβούν κανείς ποτέ δεν μαθαίνει την αλήθεια (βλέπε την περίπτωση του Όσκαρ της Μαρίσα Τομέι), αλλά επειδή σε όλη την βραδιά ήταν κουραστική η επιμονή των συντελεστών και του Κίμελ να βγάλουν μία βαϊραλιά, κάτι που θα μείνει και θα συζητιέται στα social media.
Τελικά τα κατάφεραν. Έψαχναν για τη μία στιγμή, που θα φουσκώσει, θα ξεφουσκώσει και θα καταναλωθεί μέσα στον τυπικό κύκλο των 48 ωρών που συνήθως επιζεί μια τέτοια πληροφορία/εικόνα/εντύπωση στο διαδίκτυο. Τους προέκυψε η αιωνιότητα.
Τα Όσκαρ του 2017 ήταν εκείνα που ο Ουόρεν Μπίτι διάβασε λάθος νικητή στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας. Έτσι θα τα θυμόμαστε.
Τι ζήσαμε!
Ήταν η εντελώς απρόβλεπτη και ιστορική κατάληξη μιας τελετής, που μέχρι εκείνη την κωμικοτραγική στιγμή, με την ομάδα παραγωγής του La La Land να παραδίδει σοκαρισμένη το αγαλματίδιο σε εκείνη του Moonlight, δεν ξεπερνούσε σε ένταση και σπιρτάδα ένα Κέρκυρα-Γιάννενα μεσημέρι Κυριακής.
Η Ακαδημία αποφάσισε συνειδητά να ετεροκαθορίσει τη βράβευση. Δεν ήταν το σινεμά αυτό που της έδινε πνοή, αλλά η προεδρία Τραμπ και τα συμπαρομαρτούντα της. Ευτυχώς, να λέμε δηλαδή, που ο Τραμπ πήγε στο Λευκό Οίκο, διαφορετικά τα φετινά Όσκαρ δεν θα είχαν νόημα. Η μάλλον: δεν θα είχαν να μας προσφέρουν κάποια μεγάλη έκπληξη ή συγκλονιστική στιγμή.
Η βασική θεματική της βραδιάς ήταν η έμπνευση, μια μάλλον ανέμπνευστη επιλογή, η οποία ωστόσο μας χάρισε μια-δυο ωραίες στιγμές, όπως τη συνύπαρξη στη σκηνή της Σαρλίζ Θέρον με την Σίλρεϊ Μακλίν. Ανέμπνευστη μεν επιλογή το θέμα της έμπνευσης, αλλά ιδανική ώστε να μείνει ο χώρος ανοιχτός προκειμένου σύσσωμα Ακαδημία και Χόλιγουντ να εκφράσουν με ένα στόμα, μια πνοή την αντίθεση τους απέναντι στον Αμερικανό πρόεδρο. Ήδη από τις πρώτες λέξεις της εναρκτήριας ομιλίας του, ο παρουσιαστής, Τζίμι Κίμελ το έκανε ξεκάθαρο.
Η τελετή, λοιπόν, είχε σαφή ατζέντα και αυτό κάπως σκότωσε το «ενδιαφέρον», το οποίο το διατήρησαν σχεδόν μηχανικά στη ζωή ο λόγος της Βαϊόλα Ντέιβις (ο οποίος επειδή ήταν σχετικά νωρίς στη βραδιά, φαίνεται ότι μούδιασε τους επόμενους νικητές), ο λόγος που έστειλε μέσω επιστολής ο Φαραντί, αν και νομίζω ότι οι περισσότεροι χειροκροτούσαν χωρίς να ακούν, επειδή μόνο και μόνο τα έχωνε ο Ιρανός στον Τραμπ και η άνευρη και ελαφρώς αμήχανη δήλωση του Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ εναντίον του τείχους στα σύνορα με το Μεξικό.
Πλάι σε αυτούς, ο Κίμελ προσπαθούσε μάταια να δώσει μία σπίθα. Από την πρώτη στιγμή δεν άφησε ευκαιρία για ευκαιρία να πάει χαμένη αφήνοντας χιουμοριστικές αιχμές για την κυβέρνηση Τραμπ, πρακτική που κορυφώθηκε με τα δύο tweets που έστειλε ο ίδιος στον Πρόεδρο των ΗΠΑ σε ζωντανή μετάδοση.
Hey @realDonaldTrump u up?
— Jimmy Kimmel (@jimmykimmel) 27 Φεβρουαρίου 2017
— Jimmy Kimmel (@jimmykimmel) 27 Φεβρουαρίου 2017
Ο Κίμελ γενικά δεν έσκισε, ωστόσο πρέπει να πούμε ότι όσο προχωρούσε η βραδιά γινόταν και καλύτερος. Μάλλον θα τα είχε καταφέρει ακόμα καλύτερα αν δεν έδειχνε τόση σπουδή να δημιουργήσει μία viral στιγμή. Εκτός από τα tweets στον Τραμπ, έριχνε κάθε τόσο από την οροφή ποπ κορν, ντόνατς και γλυκά σε όσους κάθονταν στις πρώτες σειρές, ενώ το νούμερο με τους ανυποψίαστους επισκέπτες που ξαφνικά εισήλθαν στην αίθουσα, έμοιαζε με κακοπαιγμένη παράσταση. Περισσότερο προξένησε –ξανά η λέξη- αμηχανία στους ηθοποιούς παρά ευχαρίστηση στους θεατές.
Και ήταν μια αμηχανία που είχε το σημειολογικό της ενδιαφέρον, καθώς σε μια τελετή όπου το ζητούμενο ήταν με κάθε μέσο να αναδειχθεί ένα μήνυμα υπέρ των μεταναστών, της διαφορετικότητας κτλ, μόλις το Χόλιγουντ ήρθε τυχαία και απροετοίμαστα σε επαφή με τους «κανονικούς ανθρώπους», έδειξε πόσο αδυνατεί να συνυπάρξει με αυτό που είναι τόσο διαφορετικό από το ίδιο, παρά το γεγονός ότι στα χαρτιά δεν έχει καμία αντίθεση με αυτούς. Κι όμως, η συνύπαρξη για λίγα λεπτά των δύο αυτών κόσμων, υπογράμμισε την όλη αυτοαναφορικότητα της κινηματογραφικής βιομηχανίας και το πόσο κλεισμένη είναι σε γυάλινους πύργους.
Gary, Oscar & Mahershala! #Oscars pic.twitter.com/BghTbtzqba
— Jimmy Kimmel Live (@JimmyKimmelLive) 27 Φεβρουαρίου 2017
Μέχρι που ήρθε ο Ουόρεν Μπίτι και σαν άλλος προβοκάτορας γύρισε στο παρά πέντε τούμπα το τραπέζι και έβαλε φωτιά στο μαγαζί.
Τα αμιγώς κινηματογραφικά κυλούσαν χωρίς εκπλήξεις και αν όλα είχαν εξελιχθεί έτσι όπως άφηνε να διαφανεί η βραδιά ότι θα εξελίσσονταν, αυτή τη στιγμή θα είχαμε πέσει με τα μούτρα –λέμε τώρα- στη συζήτηση για το αν το La La Land είναι μια καλή ταινία ή κάτι εντελώς χάρτινο, προβλέψιμο και βαρετό. Επίσης, θα σχολιάζαμε την αντίδραση του Ντένζελ Ουάσινγκτον μόλις ανακοινώθηκε ότι νικητής του Α’ ανδρικού ρόλου ήταν ο συνυποψήφιός του Κέισι Άφλεκ.
Πριν από δύο-τρεις μέρες, έγραφε ο Γκάρντιαν ότι το La La Land είναι μια ταινία ναρκισσιστική, οι δύο ήρωες της κινούνται με γνώμονα τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και τη ματαιοδοξία τους, στο βωμό των οποίων δεν διστάζουν να θυσιάσουν ακόμα και τον έρωτά τους. Είναι μια ναρκισσιστική ταινία που ήταν καταδικασμένη να αγαπηθεί, αφού πλέον όλοι μας είμαστε μικροί νάρκισσοι που κοιτάμε το είδωλό μας στην οθόνη ενός smartphone και αυτοθαυμαζόμαστε μετρώντας likes, shares και follow.
Μπορείς να την χαρακτηρίσεις και κάπως υπερβολική την παραπάνω θέση, μα να που δικαιώθηκε με τον πιο απρόσμενο τρόπο: το La La Land κυριάρχησε, αναδεικνύοντας ως πρόσωπο-κλειδί ένα 32χρονο σκηνοθέτη, που δυνητικά αποτελεί κατ’ εξοχήν εκπρόσωπο της παραπάνω γενιάς, σε αυτήν ακριβώς την τελετή που θα τη θυμόμαστε πρωτίστως με όρους κοινωνικών δικτύων: Κέρδισε τόσο virality όσο δεν πρόκειται να κερδίσει ποτέ καμία στο μέλλον.
Και την ίδια στιγμή, με αυτό το κωμικοτραγικό φινάλε κατάφερε να γίνει η πιο κινηματογραφική από ποτέ, να σου θυμίσει για ποιο λόγο αγαπάς το σινεμά. Γιατί αυτά μόνο στο σινεμά γίνονται και μόνο σε μια βραδιά για το σινεμά μπορούν να συμβούν, ακόμα και αν το ίδιο το σινεμά ήταν αυτό που συζητήθηκε ελαχιστα έως καθόλου στη διάρκειά της. Από σπόντα, τυχαία -και για αυτό ίσως κινηματογραφικά- και κόντρα σε κάθε προγνωστικό η τελετή, με το ιστορικό λάθος του Μπίτι, την επανόρθωση και όλο αυτό το «φύγε εσύ, έλα εσύ» στην απονομή του πιο σημαντικού βραβείου, δικαίωσε ακούσια αυτό που είπε στην ομιλία της η Βαϊόλα Ντέιβις:
«Το επάγγελμά μας είναι το μοναδικό που υμνεί το τι σημαίνει να ζεις».
Άντε και του χρόνου.
