Σε μία εποχή που το fantasy και το medieval αξιολογείται με βάση τα ποσοστά τεστοστερόνης που πρόκειται να μετρήσει ο θεατής από τον καναπέ του σπιτιού του, που οι γυναικείοι χαρακτήρες -και δη οι ηρωίδες- αφήνουν τους άντρες να ηγηθούν και να οικειοποιούνται τις μάχες και τα σπαθιά σαν να είναι ένας only men allowed χώρος, έρχεται το Witcher του Andrzej Sapkowski για να γκρεμίσει τα βαρετά κλισέ και να δείξει ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι το μοναδικό πράγμα που χωρίζει το έπος από την αποτυχία.
Ο Geralt of Riviaείναι ένας κυνηγός τεράτων, ο μισθοφόρος των πληγμένων από τα αποτρόπαια όντα κατοίκων της Ηπείρου, που αποτελεί το εκτελεστικό όργανο της μαγείας για τον αφανισμό τους. Είναι ο αιώνιος υπηρέτης επί πληρωμή των άλλων και, στην προκειμένη περίπτωση, του storyline. Παρότι πρόκειται για την ιστορία του -ή τουλάχιστον αυτό υποδεικνύει και το ίδιο το όνομα της σειράς- ο Witcher καταλήγει να γίνεται το κομβικό μεν, μέσο δε, που χρησιμοποιεί η πλοκή για να φτάσουν οι γυναίκες στον τελικό τους προορισμό.
Αυτό είναι το endgame της σειράς του Netflix, όπως ακριβώς το όρισε η Disney μέσα από το reboot του Star Wars και μία Rey που μαθαίνει το υπόλοιπο cast πώς χρησιμοποιείται σωστά το φωτόσπαθο. Εσκεμμένα. Όχι τυχαία λόγω μιας εμπορικής επιτυχίας -Uma Thurman/Kill Bill- ούτε καταναγκαστικά εξαιτίας της αποχώρησης του εκδιωγμένου από τον Νόμο άνδρα πρωταγωνιστή -Robin Wright-Kevin Spacey/House of Cards.
Το Witcher είναι οι γυναίκες του.
Πριγκίπισσα Cirilla
Ο όρος «πριγκίπισσα» δεν είναι το πρώτο που χαρακτηρίζει τη Ciri. Η κόρη της Pavetta κι εγγονή της λέαινας και βασίλισσας της Cintra, Calanthe, δεν έχει καμία σχέση με τα κλασικά καθωσπρέπει μέλη των βασιλικών οικογενειών. Είναι μία πιτσιρίκα που στην αρχή συνδέεται με την αφέλεια της ζωής στο παλάτι. Και σε έναν βαθμό μπορεί και να είναι κομμάτι της, μέχρι που το πεπρωμένο, ο κομβικός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται και εκτυλίσσεται η ύπαρξη του Witcher, ενεργοποιεί μία αλληλουχία γεγονότων για να φτάσει στον Geralt.
Η Ciri είναι το αγοροκόριτσο που παίζει στα χώματα της πλατείας με τα παιδιά των υπηκόων και που, την ίδια στιγμή, θα έχει λόγο ακόμα και στα πολεμικά σχέδια του στρατού. Είναι αυτή που θα κρυφτεί πίσω από ένα προσωπείο νηφαλιότητας και απάθειας για να κρατήσει έστω σε αυτό το κομμάτι τους τύπους του Παλατιού -Κάτι που τελικά αποδεικνύεται να είναι ένας μηχανισμός άμυνας απέναντι σε οτιδήποτε φέρει έστω και λίγο το σήμα του κινδύνου. Μέχρι να απειληθεί η οικογένειά της. Τότε, οι δυνάμεις της Pavetta ενεργοποιούνται και μετατρέπουν την κόρη της στη μεγαλύτερη απειλή που κάνει τους άλλους να αναζητούν προστασία.
Το παιδί που «κέρδισε» ο Geralt άθελά του μέσω του Νόμου της Έκπληξης (σ.σ. ένα αρχαίο έθιμο, σύμφωνα με το οποίο ο σωτήρας κάποιου ζητάει κάτι που κανείς από τους δύο δεν ξέρει ότι έχει), στον δρόμο του για να συναντήσει το πεπρωμένο, εξελίσσεται σε μία από τις πιο ατρόμητες, ισχυρές και, όπου οι περιστάσεις το απαιτούν, αιμοσταγείς ηρωίδες της σειράς.
O Geralt μοιάζει με έναν wingman που βρίσκεται πάντα στη σκιά της, περιμένοντας πότε θα χρειαστούν οι υπηρεσίες του για να την οδηγήσει στον απώτερο προορισμό της και στην εκπλήρωση της προφητείας (σ.σ. η οποία στη σειρά φαίνεται να αποκαλύπτεται στη δεύτερη σεζόν). Τον δικό της προορισμό. Εκείνη είναι η πρώτη γραμμή κι εκείνος τα sidelines.
Yennefer of Vengerberg
Εκεί που η Ciri είναι το υπόδειγμα της συναισθηματικής εγκράτειας, η Yennefer είναι ένας κυκεώνας που έρχεται να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του: όσους την αδίκησαν, όσους τη μείωσαν, όσους δεν πίστεψαν σ’ εκείνη. Είναι το μεγάλο κεφάλαιο, όχι μόνο της ζωής του Geralt, αλλά και όλης της πρώτης σεζόν του Witcher, όμως η ιστορία της αρχίζει πολύ πριν τη γνωριμία τους.
Η Yen γεννήθηκε με μία γενετική ανωμαλία που παραμόρφωσε το σώμα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Κι αυτός ήταν κι ο μοναδικός λόγος που χρειάστηκε ο πατέρας της για να την πουλήσει στη μισή τιμή από αυτή που δίνει τα γουρούνια της φάρμας του. Ωστόσο, υπό τη γαλουχία της Tissaia de Vries πήρε όλη την αδικία και την απογοήτευση που τόσο απλόχερα της φύλαξε η ζωή και τα μετέτρεψε σε μία πανίσχυρη δύναμη.
Αντί να επιστρατεύσει τη μαγεία για να οργανώσει το χάος, η Yen έγινε το ίδιο το χάος. Παραδόθηκε στον εσωτερικό της κόσμο και προσπάθησε να ρουφήξει τους πάντες και τα πάντα για να καλύψει όλα τα συναισθηματικά της κενά. Αυτό το χάος τη μετέτρεψε σε μία από τις ελάχιστες (αντι-)ηρωίδες που μας έχουν συστηθεί στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη, αφήνοντας τον Geralt να μοιάζει ένας απλός bounty hunter που τη διευκόλυνε στο έργο της ενώ σκότωνε απολιθωμένα τέρατα.
Στο τέλος, η Yennefer είναι ο σωτήρας, αυτή που κρύβεται πίσω από μία από τις σημαντικότερες μάχες της Ηπείρου: τη μάχη του Sodden Hill. Κανένας Witcher. Εκείνη είναι ο βασικός κρίκος που ενώνει όλους τους μάγους, συντονίζει τη στρατηγική τους και καταλήγει να ρισκάρει τη ζωή της, αφαιρώντας και το παραμικρό χαλινάρι που είχε θέσει στο χάος της. Το αφήνει να ισοπεδώσει τα πάντα, ακόμα και την ίδια. Όλα αυτά την ώρα που o κατ' όνομα βασικός πρωταγωνιστής βρίσκεται ξαπλωμένος στα άχυρα μιας καρότσας, λαβωμένος και σε ημι-λιπόθυμη κατάσταση.
Όλη η πλοκή του Witcher περιστρέφεται γύρω από τις γυναίκες ηρωίδες. Άσχετα με τα επιβλητικά σπαθιά του Geralt, την κτηνώδη σωματική του διάπλαση και το γεγονός ότι αποτελεί κομμάτι των storylines πολλών χαρακτήρων, τα μεγάλα γεγονότα κι οι βασικές ιστορίες είναι δικές τους κι εκείνος καλείται να κουμπώσει εκεί όπου υπάρχει χώρος. Είναι πρωταγωνιστής και κομπάρσος μαζί κατά μία έννοια. Τουλάχιστον όσον αφορά σε αυτήν την πρώτη σεζόν. Αν, έστω και σε υποθετικό σενάριο, αφαιρούσαμε τις γυναίκες από την πλοκή, τι θα έμενε; Ένας δήμιος τεράτων που θα περιφερόταν στην Ήπειρο με τον τροβαδούρο φίλο του από τον έναν πελάτη στον επόμενο. Ναι, πολύ τίμιο αυτό το κομμάτι, αλλά όλο το υπόλοιπο είναι που έρχεται και το κάνει έπος.
