«Λίγο πριν το… 1992 και ενώ όλοι οι Έλληνες αγαπημένοι και μονιασμένοι ‘‘εργάζονται πυρετωδώς’’ για την ενοποίηση της Ευρώπης…» ήταν η φράση με την οποία ξεκίναγαν οι τίτλοι αρχής των «Αυθαίρετων», της πρώτης σειράς της ιδιωτικής τηλεόρασης που κατάφερε να κάνει θραύση την «ευλογημένη» εποχή των early 90’s.
Δύο τυπικές ελληνικές οικογένειες της εποχής: ο «χασοδίκης» και η πλούσια γυναίκα του από τη μία και από την άλλη ο λαϊκός εστιάτορας με τη σύζυγο του και την «πεταχτούλα» κόρη τους. Κόσμοι αταίριαστοι, μπλε και πράσινες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσά τους και μία συμβίωση που βρώμαγε μπαρούτι. Πουλικάκος, Βαλαβανίδης και Τριφύλλη σε μεγάλα κέφια να σέρνουν τον χορό του ασταμάτητου σαρκασμού της ελληνικής πραγματικότητας!
Στη μέση του πολεμικού τοπίου, η τρελή ποιήτρια Ελεονόρα (αδερφή της πλούσιας συζύγου) και ο ρομαντικός νταλικέρης Μπάμπης Βαρθακούρης (αδερφός της εστιατόρισσας) να αγαπιούνται στα κρυφά ως άλλος Ρωμαίος και η Ιουλιέτα.
[Δες στο 07:49]
Ο «φορτηγατζής», ο κάτα κόσμον Θέμης Μάνεσης, δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε για άλλα πιο εύφορα λιβάδια του ουρανού.
Μας άφησε παρακαταθήκη όμως αυτόν τον εμβληματικό χαρακτήρα. Τον ντόμπρο ήρωα που παλεύει με το μεροκάματο αλλά γλυκοκοιτάζει παράλληλα και καμιά παρανομία (άμα είναι να κονομήσει κάνα φράγκο). Που του αρέσει η λαϊκή διασκέδαση αλλά λοξοκοιτάζει και προς την υψηλή κουλτούρα γιατί έχει μεγάλη καρδιά και δεν του φτάνει ο κόσμος όπως τον ξέρει.
Εκείνον τον «παντελονάτο» τύπο που τα εξηγεί τα πράγματα όμορφα και ωραία χωρίς πολλές εντάσεις και διπλωματίες. Που λέει λίγα λόγια και σταράτα. Που όμως μπορεί να σου τα πει τα φωνήεντα και αλλιώς, πιο «επιστημονικά» αν χρειαστεί, χωρίς να κάνει λάθη, να λέει ελληνικούρες ή να φανερώνει «την ταπεινή του καταγωγή». Τον τίμιο λαϊκό ήρωα που προσπαθεί να βάλει λίγη λογική μέσα στην τρέλα και τη μεγαλομανία που είχε πιάσει τις ελληνικές οικογένειες τα χρόνια των «παχιών αγελάδων».
[Δες στο 03:19]
Ο Θέμης ο Μάνεσης αυτό ήταν στο μυαλό των περισσότερων, μία αγαπημένη φιγούρα. Και μάλλον αγνοούσαμε, επειδή δεν τον είχαμε δει στο θέατρο, το πόσο πραγματικά καλός ηθοποιός ήταν. Ξεχνάγαμε πως πέρα από κάποιες εμπορικές δουλειές που είχε συμμετάσχει, είχε «οργώσει» τα μικρά θέατρα της Αθήνας αποσπώντας συχνά διθυραμβικές κριτικές την δεκαετία του 80’ -ή όπως θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε «έσκιζε» όποτε εμφανιζόταν στη σκηνή του θεατράνθρωπου Αντώνη Αντωνίου.
Η αλήθεια είναι πως αυτός ο ρόλος του ταίριαξε γάντι του Μάνεση, γιατί με το στυλ του, με την καλλιτεχνική και πολιτική του στάση, έφερνε ακριβώς αυτό το πράγμα στο νου: τον τίμιο, τον καταφερτζή τον Έλληνα που όμως δεν του πάνε τα πράγματα πάντα όπως τα έχει σχεδιάσει αλλά εκείνος δεν το βάζει κάτω, το αντίθετο, συνεχίζει να προσπαθεί με χιούμορ να κάνει τη ζωή του καλύτερη. Και αν μη τι άλλο αυτό το αποτύπωμα που άφησε στις καρδιές και τα μυαλά των θεατών είναι ένα παράσημο υστεροφημίας πολύ πιο σημαντικό από οποιοδήποτε καλλιτεχνικό βραβείο.
