Η Μαρί Φρέντρικσον, η φωνή των Roxxette, έφυγε από τη ζωή την Τρίτη, 10 Δεκεμβρίου. Στα 61 της χρόνια, μετά από μάχη πολλών ετών με τον καρκίνο. Έφυγε από τη ζωή νέα, αλλά ούτως ή άλλως, έναν καλλιτέχνη που σου έχει κάνει παρέα από τότε που ήσουν παιδί ή έφηβος, πάντα νέο τον έχεις στα μάτια σου και το μυαλό σου. Δεν γερνάει ούτε αυτός, ούτε τα τραγούδια του, δεν «σπάει» η φωνή του όταν τα ακούς κι ας έχουν περάσει 30-τόσα χρόνια, ούτε αλλάζει η όψη του όταν βλέπεις εκείνα τα παλιά, τα ωραία βίντεο-κλιπ. Με κάποιον τρόπο, μόνο εσύ αλλάζεις. Μόνο εσύ γερνάς. Ποτέ αυτοί.
Μόνο που εσύ γερνάς, αλλά εκείνη έφυγε από τη ζωή. Αφήνοντας πίσω της τραγούδια και αναμνήσεις. Εκείνα τα πάρτι όπου πέρασες καλά. Εκείνα τα βράδια που χόρεψες αγκαλιά με εκείνη που σου άρεσε. Που τραγούδησες, που μέθυσες, που δεν θυμόσουν πολλά το επόμενο πρωί αλλά ένα από τα ελάχιστα πράγματα που θυμόσουν, που σφηνώθηκαν στο μυαλό σου, ήταν μουσική και στίχοι. «It must have been love». «Listen to your heart». «The look». «Spending my time». «Joyride». «Fading like a flower». «Dangerous». «Dressed for success». Τι κομματάρες. Με πόσα πράγματα - ωραία πράγματα - είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.
Έχουν έναν μαγικό τρόπο τα 80's να κυριαρχούν στο μυαλό και στις αναμνήσεις σου, περισσότερο από κάθε άλλη δεκαετία που έχεις ζήσει - και δεν μιλάω μόνο για τη δική μου γενιά, που έζησε εκείνη τη δεκαετία στα ντουζένια της. Τα 80's ήταν «πολύχρωμα» και ξέγνοιαστα, ήταν «αθώα» και κιτς, είχαν μια παιδικότητα και μια αφέλεια - από το ντύσιμο και το χτένισμα, μέχρι τα τραγούδια και τις ταινίες - που δεν είχε άλλη δεκαετία, ούτε πριν, ούτε μετά. Είναι η δεκαετία στην οποία ανατρέχουμε όταν θέλουμε να θυμηθούμε πότε περνάγαμε καλά, πότε είχαμε λεφτά, πότε διασκεδάζαμε και χορεύαμε σαν να μην υπάρχει αύριο, πότε κάναμε «τις καλύτερες διακοπές». Κι αν έπρεπε να φτιάξουμε ένα soundtrack της δεκαετίας εκείνης (αυστηρά σε κασέτα όμως, cd και στικάκια και άλλα τέτοια χαζά, απαγορεύονται δια ροπάλου), σίγουρα θα είχε τουλάχιστον 2-3 τραγούδια των Roxxette. Σίγουρα θα «έντυνε» τη δεκαετία, μεταξύ άλλων, και η φωνή της Μαρί.
Μας άφησε όμως η Μαρί Φρέντρικσον και μαζί της πήρε ένα ακόμα κομμάτι της εφηβείας μας, όπως το πήραν και οι προηγούμενοι, αυτοί που έφυγαν απ' τη ζωή πριν απ' αυτήν. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, μουσικοί, οι δικοί μας «ήρωες», οι αφίσες πάνω από τα κρεβάτια μας, αυτοί που για χάρη τους «έλιωνε» το βίντεο και έπαιζαν οι κασέτες στο walkman ξανά και ξανά, όσο εμείς γυρνάγαμε πέρα - δώθε με τα ακουστικά στ' αυτιά. Αυτοί που μας έκαναν παρέα στο διάβασμα, που έβγαιναν μαζί μας βόλτα με το αυτοκίνητο, που έπαιζαν κάπου στο βάθος όταν πέφταμε στο κρεβάτι με το κορίτσι. Αυτοί που για χατίρι τους τρέχαμε στο δισκάδικο να προλάβουμε να πάρουμε τον καινούργιο τους δίσκο. Που κάναμε αφιερώσεις στα ραδιόφωνα και «χαρίζαμε» το κομμάτι σε κάποια ψυχή…
Πήρε ένα κομμάτι από την εφηβεία μας μαζί της όπως πήραν και οι προηγούμενοι και θα πάρουν και οι επόμενοι που θα εγκαταλείψουν τα εγκόσμια. Και κάθεσαι και σκέφτεσαι: θα μείνει τίποτα στο τέλος; Θα μείνει καμιά ανάμνηση απ΄πο εκείνα τα χρόνια, ή όλα αυτά τα μικρά - μικρά κομμάτια που φεύγουν και χάνονται, θα πάρουν μαζί τους ό,τι πιο ωραίο έχεις να θυμάσαι από μια εποχή χωρίς σκοτούρες, χωρίς προβλήματα, χωρίς ανησυχίες και χωρίς κακές σκέψεις; Και μετά κάθεσαι και σκέφτεσαι, πως όσο υπάρχει η Μουσική, όσο υπάρχουν τα Τραγούδια, πάντα από τις πρώτες κιόλας νότες, θα σου έρχονται στο μυαλό εικόνες. Και στην ψυχή μια Γαλήνη. Και αυτό, κανείς δεν θα μπορέσει να στο πάρει ποτέ.
Καλό ταξίδι Μαρί. Θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη, όποτε σιγοτραγουδάμε τα τραγούδια σου. Τα τραγούδια μας.
