Ο Σπάρτακος, ο ηγέτης της επανάστασης των μονομάχων κατά των Ρωμαίων, έκλεισε αισίως σήμερα (9/12) τα 103 του χρόνια. Μην μπερδεύεσαι, δεν αναφέρομαι προφανώς για τον πραγματικό Σπάρτακο της αρχαιότητας (αν ζούσε θα ήταν σήμερα κοντά 2080-κάτι ετών). Και όχι, δεν εννοώ ότι η κλασική ταινία του 1960 κλείνει παραπάνω από αιώνα ζωής (το ριμέικ του 2004 και τη σειρά μίνι σειρά του 2010 δεν τα λαμβάνω καν υπ’ όψιν).
Αναφέρομαι προφανώς στον εκλεκτό του Stanley Kubrick. Εκείνον που τον ζωντάνεψε για πρώτη φορά στις οθόνες του σινεμά. Μιλάω για τον μοναδικό Kirk Douglas.
Πολλοί από τους νεότερους ενδεχομένως να μην τον γνωρίζουν. Λογικό από τη μία καθώς πιο πολύ ζήσαμε τον γιο του, Michael παρά τον ίδιο. Επειδή όμως καλό είναι να ξέρουμε από πού προέρχεται ο πρωταγωνιστής του «Basic Instinct» αλλά και ότι υπάρχει κι άλλος Kirk πέραν από κείνον του... Star Trek, κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο και εστιάζουμε στον ρόλο-συνώνυμο της καριέρας του πατέρα Douglas.
Του συναισθηματικού επαναστάτη, ο οποίος από την απόλυτη σκλαβιά και τη δίχως προοπτική πραγματικότητα των υποδουλωμένων βαρβάρων (υποτέλεια, ξύλο και μαστίγιο) έφτασε να γίνει ηγέτης μιας επανάστασης δίχως προορισμό. Σε έναν αγώνα προς το άγνωστο, που και οι πέτρες γνώριζαν ότι οι πιθανότητες δεν ήταν υπέρ του. Σε έναν τύπο που όμως ποτέ δεν χαμήλωσε κεφάλι, που πιστεύοντας ότι δεν είχε τίποτα να χάσει έδινε τα πάντα για ένα καλύτερο αύριο. Για εκείνον και κυρίως τους φίλους-συντρόφους του.
Βλέπεις ο Kirk-Spartacus θα μπορούσε απλώς να υποδύεται έναν αποχαυνωμένο και σκληρό τύπο που μισεί τους Ρωμαίους, χωρίς συναισθήματα και το μόνο που τον νοιάζει είναι να τους πατήσει. Με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτή είναι άλλωστε και μια πτυχή του εαυτού του. Να τους εξαφανίσει. Ένας μεγάλος ηγέτης όμως στο μυαλό δεν είναι μόνο βάρβαρος.
Ο Θρακιώτης ήρωας της ταινίας δεν γινόταν να έχει μόνο το αίμα στο μυαλό του. Κατά τη διάρκεια των τρυφερών στιγμών του άλλωστε με την αγαπημένη του Βαρίνια αποτυπώνονται μέσα από τις λέξεις η ανάγκη και η λαχτάρα του να εξερευνήσει τα όριά του. Σαν κάτι μέσα του να τον καλεί να δει τα πάντα πέρα από εκεί που τον διέταξαν οι Ρωμαίοι κατακτητές ότι μπορεί να δει. Τι είναι αυτό; Τα πάντα. Είτε αυτό λέγεται «από πού προέρχεται ο άνεμος», είτε τι είναι αυτό που ονομάζεται έρωτας…
Στη ματιά του αποτυπώνεται διαρκώς η επιθυμία του να ζήσει ελεύθερος. Ακόμα και ο θάνατος δεν τον τρομάζει. Στο μυαλό του ίσως είναι ο μόνος τρόπος να μη βρίσκεται κάτω από τις διαταγές του Κράσσου ή του οποιουδήποτε Ρωμαίου αντιπάλου του. Με λίγα λόγια ο Kirk στον Σπάρτακο κάνει αυτό που όλοι μας, κυρίως οι νεότεροι, θα θέλαμε να δούμε σε μια ταινία του σήμερα. Έναν άντρα ο οποίος να μη χαμπαριάζει.
Έναν τύπο που όπως είπε και ο Jack Black στο «School of Rock»: «να τη λέει στον Μεγάλο». Έναν ήρωα που θα τις φάει από δέκα ταυτόχρονα, αλλά τον έναν θα τον αφήσει ανάπηρο. Έναν μάγκα που θα κάνει τα πάντα για το σύνολο και στο τέλος όλοι θα τον ακολουθούν τυφλά. Που θα κάνουν ό,τι και ο ίδιος για εκείνους. Ακόμα και αν κινδυνεύει η ζωή τους.
Με λίγα λόγια ο Σπάρτακος δεν είναι απλώς ένα φιλμ που είναι μεν κλασικό και οφείλεις να το δεις. Είναι αποκλειστικά για σένα που είσαι φαν της παρέας –μια και Ratpack διαβάζεις- που ακόμα και αν σε τρομάζει η μεγάλη διάρκειά της θα λατρέψεις κάθε ένα από τα 184 λεπτά της.
Γιατί αυτή είναι η ταινία που μας έδειξε για πρώτη φορά στην ιστορία του κινηματογράφου τι θα πει να θυσιάζεσαι στο βωμό της φιλίας. Είτε παλεύεις για ένα καλύτερο αύριο, είτε για να έχει ο κολλητός σου έναν καλύτερο θάνατο από τον δικό σου.
