Αυτές εδώ τις γραμμές τις γράφω ακούγοντας το “Ride the Lighting” των Metallica στη διαπασών με κίνδυνο να ματώσουν τα αυτιά μου. Όπως ακριβώς έκανα στο λύκειο, λες και δεν υπήρχε τίποτα άλλο πάνω στη γη για να κάνω. “For whom the bell tolls” μέχρι να σβήσει ο ήλιος αδέρφια, έτσι κυλούσε η ζωή μου τότε.
Η εφηβική μου ψυχή όμως έχει εξεγερθεί και συνεχίζει να εξεγείρεται σε κάθε φωτογραφία, κάθε βίντεο που δείχνει τους ήρωες μου, γερασμένους, με χαλασμένα μικρόφωνα να λικνίζονται δίπλα στη Lady Gaga.
Φυσικά, αυτά συμβαίνουν στον εφηβικό εαυτό μου. Μιας και ο άλλος, ο επαγγελματίας ενήλικας βρήκε αρκετά ενδιαφέρουσα την χθεσινή απονομή των GRAMMYs. Τα performances, όπως πάντα, κυμάνθηκαν στη σφαίρα του εντυπωσιακού με τον The Weekend να μπαίνει στον old school ηλεκτρονικό κόσμο των Daft Punk και τη Demi Lovato να μεταμορφώνεται σε ντίβα της ντίσκο. Δεν έλειψαν και οι ανθρώπινες στιγμές, όπως η ευγενής άμιλλα της μεγάλης πρωταγωνίστριας της βραδιάς, Adele, απέναντι στη μεγάλη «χαμένη» Beyonce –η οποία, βέβαια, σίγουρα έχει κερδίσει μία θέση στην ιστορία της pop μουσικής με το “Lemonade”.
Όμως, δυστυχώς, είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει και δυσκολεύομαι να δεχθώ τη πραγματικότητα και να αντιμετωπίσω τη συγκεκριμένη τελετή όπως ακριβώς της ταιριάζει: χαλαρά δηλαδή.
Το μυαλό μου γυρνάει ξανά και ξανά σε εκείνη την εικόνα του James Hetfield να τυραννιέται πάνω στη σκηνή με το μικρόφωνο κλειστό, σαν γριά αρκούδα που έχει βαρεθεί να κάνει το νούμερό της στο τσίρκο. Που θα το κάνει όμως για μία τελευταία φορά ακόμα. Και ας της κλέψει τη δόξα η νεαρή ακροβάτισσα, η Lady Gaga με τα cheerleading χορευτικά της.
Δεν φταίει η Lady Gaga όμως. Επί της ουσίας ούτε η Metallica φταίνε, έτσι είναι η σόου-μπιζ. Η μπάντα εδώ και δεκαετίες είναι ένα τεράστιο εμπορικό όνομα (ή για να το θέσω καλύτερα ένα brand) που πολλές φορές κάνει αυτά που επιτάσσουν οι κανόνες τις αγοράς. Απλά οι Metallica, και ας αρνούμαι να το πιστέψω, είναι πια ακίνδυνοι. Κάτι που δε συνέβη χθες αλλά πολλά χρόνια πριν.
Δεν είναι εκείνο το συγκρότημα που ξεκίνησε από το βαθύ underground, με attitude «σας γαμάμε όλους» για να κατακτήσει τον κόσμο του heavy metal –και όχι μόνο. Δεν είναι πια εκείνη μπάντα που τρόμαζε με τον ήχο και τους «βιβλικούς» της στίχους. Κανένας πατέρας πια δε θα απαγορεύσει στον έφηβο γιο του να ακούει αυτά τα «σατανικά» πράγματα, είναι πιο πιθανό την Lady Gaga να του απαγορεύσει.
Γιατί η αλήθεια είναι πως τα χρόνια περάσανε και οι Metallica δεν είναι πια οι ήρωες της εφηβικής μου ηλικίας (με την αφίσα “Master of Puppets” να δεσπόζει πάνω από το κρεβάτι μου). Και για αυτό δε φταίει, τελικά, κανένας άλλος περισσότερο από ότι ο χρόνος -που είναι αμείλικτος. Απλά, για όλους μας, είναι καλό να θυμόμαστε τα είδωλά μας όπως ήταν: αγριεμένα, καυλωμένα με τη μουσική τους, επικίνδυνα. Να τα θυμόμαστε στην ακμή τους και όχι στην παρακμή τους.
Γιατί είναι πικρό το ποτήρι της συνειδητοποίησης και, τελικά, σε κάποια πράγματα καλό είναι να μη σου χαλάς το «παραμύθι». Για να μπορείς να συνεχίζεις πιο εύκολα τη ζωή σου, χωρίς να βαλτώνεις από την απογοήτευση. Ας βάλω, λοιπόν, τώρα που κλείνω το άρθρο να παίζει το “Kill’em All” και ας συνεχίσω μακάριος την ψευδαίσθησή μου.
