Το Thalasso, η καινούρια ταινία του Guillaume Nicloux, επικεντρώνεται σε ένα μοντέρνο ξενοδοχείο-fitness relaxation center, εκεί όπου ο διάσημος συγγραφέας Michel Houellebecq (υποδύεται τον εαυτό του) και ο επίσης διάσημος ηθοποιός Gerard Depardieu (επίσης υποδύεται τον εαυτό του) συναντώνται κι αρχίζει μία ωδή στη ζωή και στη χαρά.
Βρίσκουμε τους δύο «παράξενους» πρωταγωνιστές να έχουν μία τεράστια όρεξη για τα πάντα, κρασί, τσιγάρα και…λασπόλουτρο.
Το κλασικό πρόβλημα του διανοούμενου Γάλλου που δεν ζει μέσα στο σώμα του, επιτηδευμένα κι απολαυστικά κλισέ. Αν κάποιος ήταν να παρουσιάσει τον πολιτισμό της Γαλλίας στους εξωγήινους αυτοί οι δύο θα ήταν το κατάλληλο δείγμα.
Ο σκηνοθέτης Guillaume Nicloux τους φέρνει μαζί σε μία ταινία.
Θα μπορούσε να είναι άνετα βγαλμένο από κόμικ, μιας και οι μορφές αυτών των δύο παρουσιάζονται σαν αυτόματα grotesque και «καρικατουρίστικες». Κάτι σαν Τομ και Τζέρι για... κουλτουριάρηδες.
Το σενάριο είναι απλό: Τα δύο Γαλλικά Τέρατα συναντώνται τυχαία σε ένα κέντρο θαλασσοθεραπείας. Το πρόγραμμα τους είναι γεμάτο με λαχανικά, sparkling water, μασάζ όλων των ειδών και…φυσικά το αλκοόλ είναι απαγορευμένο.
Μπορεί για κάποιον πιο φυσιολογικό άνθρωπο μία θαλασσοθεραπεία να είναι κάτι το απολαυστικό αλλά για τον Houellebecq και τον Depardieu καταλήγει ένας πραγματικός εφιάλτης.
Μία καταπληκτική ιδέα: ο σκηνοθέτης παίρνει δύο μεγαθήρια της υπερβολής και τα βάζει σ' ένα απόλυτα αποστειρωμένο περιβάλλον όπου ο ένας αντιμετωπίζει τον άλλο και μας δείχνει την πάλη τους ενάντια στην εμπορευματοποίηση της υγείας, την εμμονή του well being και το υποχθόνιο άγχος του θανάτου.
Τα περισσότερα «βάσανα» τα περνάει το σώμα του διάσημου συγγραφέα Houellebecq, όπου υπόκεινται σε κρυοθεραπεία, λασπόλουτρο, κονιοποίηση κι άλλα μοντέρνα «βασανιστήρια».
Μάλιστα σε μία σκηνή ένας υπάλληλος αναφέρει πως το «παράξενο ζεύγος» είναι η ντροπή της Γαλλίας.
Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να μετατρέψει αυτά τα δύο μεγαθήρια της κουλτούρας σε δύο έφηβους που κρύβονται από τις νοσοκόμες για να καπνίσουν και να πιούνε αλκοόλ, να φάνε πίτες και κοψίδια και να φλυαρήσουν για την ύπαρξη του Θεού.
Δεν μπορείς να χάσεις ούτε λέξη απ’ ότι λένε οι δύο αυτοί ξεκαρδιστικοί «παλιμπαιδιστές» που είναι τιμωρημένοι να φοράνε αιώνια τις ρόμπες του...σπα.
Οι διάλογοι του Thalasso είναι περισσότερο μια άσκηση παράδοξης ποίησης παρά μια μίμιση Πλατωνικής διαλεκτικής. Γεμάτο αφοπλιστικές στιγμές, με τον συγγραφέα να ξεσπά σε κλάματα και να προκαλεί…Ανάσταση Νεκρών!
Αυτά που συμβαίνουν μέσα στη ταινία μας γοητεύουν: Συγκρίνουν θρησκείες, αμφισβητούν το χρόνο, συναντιούνται με το Χάρο και τελικά καταλήγουμε πως η μόνη θεραπεία είναι η ίδια η…απόλαυση και το πως εσύ γουστάρεις να την ερμηνεύεις.
Δες εδώ στιγμιότυπα από την ταινία:
