Θυμάμαι ήμουν στο σπίτι του ξαδέρφου μου κάπου το 1994 και του είχα φέρει να διαβάσει το Η Νύχτα Της Ζωντανής Κούκλας. Την επόμενη μέρα μου είπε πως το είχε κυριολεκτικά «ρουφήξει» όλο και μάλιστα είχε χεστεί πάνω του αλλά του άρεσε τόσο που τελικά αρχίσαμε να μαζεύουμε το χαρτζιλίκι μας και να αγοράζουμε συνεργατικά όλα τα βιβλία της σειράς.
Ο R.L. Stine κατάφερε να γράψει γύρω στα 60 βιβλία τρόμου μέσα σε πέντε χρόνια. Πραγματικό ρεκόρ.
Τότε ήταν κάτι σημαντικό για εμάς που δεν είχαμε νιώσει έτσι με βιβλίο. Τα περισσότερα παιδιά τότε τα σιχαίνονταν τα βιβλία όλων των ειδών.
Οι Ανατριχίλες όμως ήταν η εξαίρεσ
Κάθε μήνα γεμίζαμε με καινούρια τεύχη τα δωμάτια μας μαζί με τον ξάδερφο. Ήταν γεμάτα με μυστήριο, κούκλες που μιλάνε, τέρατα κρυμμένα σε βιβλιοθήκες, φονικά φαντάσματα και υπερφυσικά έντομα. Μάλιστα τότε έπαιζε και μία «προπαγάνδα» από την εταιρία που τα έβγαζε πως και καλά ήταν όλα στηριγμένα σε αληθινές ιστορίες, κάτι που φυσικά μας τρέλαινε.
Συγκεκριμένα θυμάμαι πως είχα ξεκινήσει να δίνω τα G.I. Joe μου σε φίλους μου για να μου δίνουν κάποια τεύχη που δεν τα είχα και τα θεωρούσαμε κάπως σπάνια, όπως το πρώτο τεύχος με το Κορίτσι και το Τέρας.
Τη σειρά όμως που είχε βγάλει η τηλεόραση δεν την γουστάραμε τόσο. Τίποτα δεν συγκρινόταν με αυτό που αισθανόσουν όταν διάβαζες τα βιβλία, μόνος σου, κάτω από το στρώμα, τη νύχτα κάποιου κρύου χειμώνα.
Στην αρχή οι γονείς ήταν περήφανοι που τα παιδιά τους διαβάζανε επιτέλους και κανά βιβλίο αλλά όταν συνειδητοποιούσαν πως το παιδί τους ξημεροβραδιάζονταν μπροστά από τίτλους όπως: Αυγά Τέρατα από τον Άρη, Ανάσα για Βρικόλακες και Σκυλιά Φαντάσματα, τότε κάτι άρχιζαν να υποψιάζονται.
Όταν η μάνα μου είδε πως διάβαζα τις Ανατριχίλες νόμιζε πως ήμουνα προβληματικό και όταν η θεία μου έμαθε πως ο ξάδερφος μου προμηθευόταν από μένα τα βιβλία αυτά, τσακώθηκε με τη μάνα μου κι έγινε μπάχαλο στην οικογένεια.
Σκέτο χάος!
Κι όλα αυτά τα είχε προκαλέσει εκείνη η καταπληκτική σειρά βιβλίων. Γι’ αυτό τα γούσταρα, ήταν απόλυτα true.
Επίσης είχαν κυκλοφορήσει και κάτι κάρτες που έπρεπε να τις συγκεντρώσεις όλες γιατί αλλιώς δεν ήσουν σωστός φαν.
Τώρα αν πας στη βιβλιοθήκη και τα ξανά-ανοίξεις σίγουρα δεν πρόκειται να χεστείς πάνω σου αλλά νομίζω πως αυτό ήθελε και ο R.L. Stine: πιστεύω πως αν το επιθυμούσε θα μπορούσε να σε τρομάξει ακόμη και σήμερα.
Αν πετύχεις κάποιο τεύχος σε κανά πάγκο, μη διστάσεις να το τσεκάρεις, αξίζει, κι αν ακόμη δεν έχεις παιδιά, μόνο και μόνο σαν ένα κομμάτι καθαρού cult αναχρονισμού.
Εδώ θα δεις ένα βίντεο με τον ίδιο τον R.L. Stine να λέει πόσα ακόμη βιβλία δεν του επέτρεψαν να κυκλοφορήσει λόγω ακατάλληλου περιεχόμενου:
