«Ήθελα να γυρίσω μία ταινία που θα προκαλούσε στα άτομα που έκαναν χρήση LSD εκείνη την εποχή τις παραισθήσεις που προκαλεί το ναρκωτικό, χωρίς όμως να το χρησιμοποιούν» θα πει σε συνέντευξη του ο Μεγάλος Τρελός του Κινηματογράφου, ο Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι. Αναφερόταν στην προσπάθεια του, στα μέσα της δεκαετίας του 70’, να κάνει ταινία το μεγαλύτερο έπος επιστημονικής φαντασίας που γράφτηκε ποτέ: το Dune (1965), δηλαδή, του σπουδαίου Frank Herbert που μέχρι σήμερα έχει πουλήσει 12 εκ. αντίτυπα παγκοσμίως.
O Γιοντορόφσκι δεν θα τα κατάφερνε τελικά. Το μεγαλεπήβολο όραμά του θα κατέληγε σε μία μεγαλοπρεπή αποτυχία. Τόσο τεράστια σε μέγεθος ώστε να αποτελεί έναν κινηματογραφικό θρύλο –όπως γλαφυρά περιγράφεται στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ Jodorowsky's Dune (2013). Κάποια χρόνια αργότερα, το 1984, θα τα κατάφερνε ο Ντέιβιντ Λιντς διχάζοντας ως συνήθως κοινό και κριτικούς –καλά, αναμενόμενο θα μου πεις, πάντα αυτό γίνεται στην περίπτωση του. Όμως love him or hate him σε αυτή την προσπάθειά του δεν τα είχε καταφέρει τόσο καλά. Το δικό του Dune έμεινε στις καρδιές των θεατών περισσότερο ως μια cult υπερβολή. Κυρίως όμως άφησε στους «οπαδούς» του έπους με μια αίσθηση ανικανοποίητου και μια προσμονή που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Κάπου εδώ μπαίνει στο κάδρο ο Καναδός Ντενί Βιλνέβ (βλέπε Arrival, Sicario, Prisoners). Να σημειώσω εδώ, πως κατά την άποψή μου κάθε δεκαετία έχει έναν σκηνοθέτη που αφήνει πραγματικά το στίγμα του. Για αυτήν εδώ που διανύουμε ο εν λόγω υπερταλαντούχος κύριος αποτελεί την προσωπική μου επιλογή (σε αυτή τη φανταστική ψηφοφορία που δεν θα γίνει ποτέ) . Έτσι εκτός από το Blade Runner 2, χθες μάθαμε μέσω twitter από τον γιο του συγγραφέα, Brian Herbert, πως θα «γυρίσει» και το Dune. (Δώστε μου μισό λεπτό παρακαλώ να σκουπίσω τα δάκρυα χαράς που κύλησαν στα μάτια μου).
To Dune είναι αρρώστια μες στο μυαλό
Όμως τι είναι, τελικά, το Dune για το οποίο σου έχω πάρει τα αυτιά τόσην ώρα. Θα σου πω τι είναι. Θρησκεία είναι! Είναι το σπουδαιότερο έπος επιστημονικής φαντασίας που γράφτηκε ποτέ και έναν από τα πλέον «εξωτικά» και «ταξιδιάρικα» αναγνώσματα που μπορείς να δοκιμάσεις. Μη σε τρομάξουν οι πολλοί του τόμοι, οι αλήθειες που κρύβει μέσα στο μυθολογικό του σύμπαν να σε τρομάξουν. Αν το δοκιμάσεις αιώνια πιστός θα γίνεις.
Άσε με να σου μιλήσω λίγο ακόμα για αυτό. Μπορώ. Στον πλανήτη Αρράκις βγάζουν το μπαχαρικό με το όνομα μελάνζ. Το μπαχαρικό παράγεται χάρη σε κάποια κολοσσιαία πλάσματα, όμοια με γινάντια σκουλήκια, που σαν φαλαίνες κολυμπάνε σε μια θάλασσα από άμμο. Το μελάνζ σε κάνει να ζεις πιο πολύ, διευρύνει την συνείδηση σου κι επιτρέπει στους Πλοηγούς της Διαστημικής Συντεχνίας να αναδιπλώνουν το διάστημα, προσφέροντας έτσι στην ανθρωπότητα τη δυνατότητα να ταξιδεύει στ' αστέρια. Δε μπορείς να φανταστείς την ανατριχίλα από τις «θύμησες» που ήρθαν στο κουρασμένο μου μυαλό με αυτές τις γραμμές. Μείνε σε αυτό και γνώρισε τώρα και τον κεντρικό χαρακτήρα: τον Πωλ Ατρείδη του Οίκου των Ατρειδών –ω, ναι! ευθεία αναφορά σε Όμηρο- που με τις πράξεις του θα αλλάξει την πορεία του πλανήτη του.
Κάποτε σε μία τηλεοπτική εμφάνισή του ο γνωστός μουσικός συντάκτης, Λεωνίδας Αντωνόπουλος, είχε πει κάτι που μου έχει μείνει μέχρι σήμερα: τα άλλα «μεγάλα» ροκ συγκροτήματα κάνουν μουσική που σε ξεσηκώνει, αντίθετα οι Pink Floyd κάνουν μουσική που σε καθηλώνει. Ακριβώς δηλαδή ότι, κατά την άποψή μου, κάνει και η σιωπηρή ένταση στο σινεμά του Βιλνέβ. Ότι, με άλλα λόγια, συμβαίνει και με την ανάγνωση του Dune· που ενώ διαβάζεις για περιπέτειες στο διάστημα, νιώθεις τα πόδια σου να πατάνε βαριά στη γη. Καθώς βυθίζεσαι βαθιά μέσα στα μυστήρια του σύμπαντος και χάνεσαι σε ένα εσωτερικό σου ταξίδι. Να κλείσω, λοιπόν, στον nerd οπαδικό τόνο που με έχει πίασει λέγοντας αυτό που νιώθω πραγματικά: κάνε ρε Ντενί τα «μαγικά» σου και δώσε μας ένα αριστούργημα!
Υγ: To Dune υπάρχει και ως τηλεταινία, η οποία δεν είναι απαράδεχτη, απλά δε θα σου πρότεινα να τη δεις. Περίμενε καλύτερα να βγει το φιλμ του Βιλνέβ ή ακόμα καλύτερα διάβασε το βιβλίο πρώτα. «Σιγουράκι» διασκέδασης.
