Πριν από αρκετά χρόνια, δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε για κανένα λόγο την μεγαλοπρέπεια που συναντά κανείς σήμερα στο Μουσείο της Ακρόπολης. Παρότι η σκέψη υπήρχε από την εποχή που η Μελίνα Μερκούρη βρισκόταν στο υπουργείο Πολιτισμού, κανείς δεν μπορούσε να δει στο μέλλον και να σκεφτεί πως θα ερχόταν μία ημέρα, που το μουσείο θα κέρδιζε διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως και θα έδινε στην Αθήνα την χαμένη αίγλη της μεγαλοπρέπειάς της. Γιατί μπορεί τα αρχαία να βρίσκονται τριγύρω μας, αλλά το μουσείο ήταν μία απόδειξη στους εαυτούς μας ότι θέλουμε να διατηρήσουμε την ιστορία μας.
Το θέλαμε όμως. Πάντα το θέλαμε. Από το 1874 για την ακρίβεια, όταν το πρώτο μουσείο θεμελιώθηκε στα νοτιανατολικά του Παρθενώνα από τον αρχιτέκτονα Παναγή Κάλκο, τον άνθρωπο που χτύπησε το χέρι στους συμβούλους του βασιλιά, φωνάζοντας «η ιστορία της Ελλάδος είναι αδιαπραγμάτευτη και δεν χωρούν συζητήσεις για έξοδα». Ο Παναγής Κάλκος ωστόσο θα ήθελε να δει και την επέκταση του Πάτροκλου Καραντινού που την δεκαετία του ’50 έκτισε νέες αίθουσες για το μουσείο φέρνοντας πλήθη από όλο τον κόσμο. Το 1964 ήταν ο Γιάννης Μηλιάδης που ολοκλήρωσε τις επεκτάσεις και ήταν ο πρώτος που έθεσε το ζήτημα για τον περιορισμένο χώρο και την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου μουσείου που θα λειτουργήσει ως φάρος της ιστορίας για όλο τον κόσμο. Όλο αυτό, έγινε στις 20 Ιουλίου του 2009, όταν ο Κάρολος Παπούλιας εγκαινίαζε την λειτουργία του. Και μετά ήρθαν οι κριτικές των Times, το βραβείο σύγχρονης αρχιτεκτονικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης «Mies van der Rohe», η διεθνής καλλιτεχνική επιθεώρηση The Art Newspaper. Μαζί ήρθε το αίτημα για την επιστροφή των μαρμάρων στην Ελλάδα – ένα αγκάθι που πονάει μέχρι σήμερα και που η Μελίνα Μερκούρη δεν κατάφερε να ολοκληρώσει.
Δέκα χρόνια λειτουργίας κλείνει σήμερα το Μουσείο της Ακρόπολης. Ένα πραγματικό στολίδι στο κέντρο της Αθήνας, που σήμερα είναι δωρεάν για όποιον το προλάβει μέχρι τις 20.00, για να του θυμίσει για ακόμη μία φορά τον λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε όλοι εδώ: τον σεβασμό στις ρίζες μας. Θυμάσαι την ανατριχίλα όταν μπήκες μέσα για πρώτη φορά; Για τα αετωματικά γλυπτά του Εκατόμπεδου και του Αρχαίου Ναού. Για τις Κόρες και τα αναθηματικά γλυπτά των νησιώτικων εργαστηρίων. Και άλλες τεράστιες μορφές. Η Νίκη του Καλλιμάχου. ο Έφηβος του Κριτίου. η Κόρη του Ευθυδίκου, ο Ξανθός Έφηβος και το ανάγλυφο της Σκεπτόμενης Αθηνάς. Οι μετωπές του ναού που απεικονίζουν την Κενταυρομαχία, την Γιγαντομαχία, την Αμαζονομαχία και τον Τρωικό Πόλεμο. Οι Καρυάτιδες που περιμένουν υπομονετικά τις χαμένες αδερφές τους. Σε μία παγκόσμια κατακραυγή για μία ξεκάθαρη κλοπή που ξεπερνάει τα όρια του θράσους.
Όμως όλα τα παραπάνω, ο τρόπος που προβάλλονται και όλα όσα καταφέραμε να μοιραστούμε με τους δεκάδες χιλιάδες τουρίστες που θα το επισκεφθούν και φέτος, είναι ότι σεβόμαστε την ιστορία μας. Είναι μία απόδειξη για το πόσο καλοί μπορούμε να γίνουμε και πως είμαστε ικανοί να δείξουμε εκεί έξω, την όμορφη και ξεχωριστή πλευρά της Ελλάδας. Την Ελλάδα της κουλτούρας και του πολιτισμού και όχι της βλαχιάς και της μικροπρέπειας. Το Μουσείο της Ακρόπολης, βοήθησε να μας δοθεί ξανά αυτή η χαμένη αξιοπρέπεια που κλάπηκε από τις αρχαίες ρίζες μας. Έκανε και πάλι την Αθήνα το κέντρο του πολιτισμού, αποδεικνύοντας πως δεν έχει μόνο μπαράκια και νυχτερινή ζωή αλλά σέβεται την ιστορία με το βέλτιστο τρόπο. Την σέβεται και είναι περήφανη γι’ αυτή. Τόσο περήφανη, που έχτισε ένα νέο «ναό» για να αντέξει στο χρόνο και να μοιραστεί όλα εκείνα που κάποτε ένωσαν τους ανθρώπους κάτω από τον ίδιο ουρανό.
Κάνε σήμερα μία βόλτα. Αν δεν προλαβαίνεις κάνε το αύριο. Μεθαύριο. Πήγαινε το Σαββατοκύριακο και μετά την περιήγησή σου, κάτσε να απολαύσεις ένα καφέ στην ταράτσα του εστιατορίου. Θα νιώσεις ότι τα κομμάτια σου, αυτά που ταξίδεψαν μέσα στο DNA σου πριν 2.000 χρόνια περίπου και που συνεχίζουν να το κάνουν σήμερα, θα έχουν επιστρέψει στην πηγή τους. Εκεί που Όλα ενώνονται με το Ένα και που αρχίζεις να εξερευνείς την θέση σου σαν άτομο μέσα στην ιστορία των χιλιάδων ετών από την αρχή.
Μια υπενθύμιση του ποιος ήσουν, ποιος είσαι και ποιος θα έπρεπε να είσαι. Χρόνια πολλά στο Μουσείο της Ακρόπολης και να τα χιλιάσει.
