Η φράση “I’ll be back” αποτελεί μία ατάκα που κατάφερε να στιγματίσει την γλώσσα της pop κουλτούρας εδώ και τρεις δεκαετίες. Όταν ειπωθούν οι τρεις αυτές λέξεις το μυαλό των απανταχού «σινεφίλ», πηγαίνει σε μία και μόνο εικόνα: ο Σβαρτσενέγκερ ως ανθρωπόμορφο ρομπότ να ανοιγοκλείνει το στόμα με την πιο παγωμένη έκφραση στην ιστορία της μεγάλης οθόνης.
Μοιραία, λοιπόν, μαθαίνοντας για την επανεκκίνηση του franchise δεν κρατηθήκαμε. Ξεκινάμε αυτό το άρθρο με μια εικόνα-ενθύμιο της θρυλικής σεκάνς.
Παρότι η πέμπτη κατά σειρά ταινία της σειράς, το Terminator Genisys (2015), έμοιαζε σα να είναι το τέλος της μεγάλη περιπέτειας, ο Τζέιμς Κάμερον (O Τιτανικός, Avatar και άλλα πολλά), ο «μπαμπάς» της και σκηνοθέτης των δύο πρώτων ταινιών, έρχεται να της δώσει νέα πνοή. Τα δικαιώματα επιστρέφουν σε αυτόν, αναλαμβάνει να κάνει reboot, ακούγεται ότι βάζει τον Τιμ Μίλερ του Deadpool στο σκηνοθετικό τιμόνι ενώ εκείνος παραμένει σε ρόλο γενικού επιβλέποντα, χωρίς όμως ακόμη να ξέρουμε πότε θα δούμε το αποτέλεσμα της νέας προσπάθειας.
Τρία ζήτω λοιπόν για το καλύτερο μελλοντολογικό block buster που είδαμε ποτέ! ΖΗΤΩ! ΖΗΤΩ! ΖΗΤΩ!
Όσοι είχαμε παρακολουθήσει χιλιάδες φορές σε κασέτες, dvd και σε κυριακάτικες βραδινές τηλεοπτικές προβολές τις πρώτες δύο ταινίες, το ομώνυμο (1984) και το Judgment Day (1991), δε νομίζω πως ενθουσιαστήκαμε με την τρίτη συνέχεια (2003). Ίσως, βέβαια, μας έμεινε η σκηνή καταδίωξης με τον «γερανό». Η επιτομή της block buster υπερβολής –όπως ακριβώς μας αρέσει δηλαδή.
Για τις δύο τελευταίες ταινίες του franchise θα προσπαθήσω να μην είμαι τόσο «ξυνός». Όμως η αλήθεια είναι έμοιαζαν να έχουν χάσει τη μαγεία. Δε μπορούσαν να της σώσουν ούτε η «Καλίσι» -aka Εμίλια Κλαρκ- ούτε ο «πολύς» Κρίστιαν Μπέιλ –και αυτό λέει πολλά.
Καλύτερα όμως να μείνουμε στα παλιά (και να ελπίσουμε πως θα επαναφέρει το άρωμά τους ο Κάμερον). Ας κρατήσουμε τις εικόνες δυστοπίας, την υποψία πυρηνικού ολέθρου, τις πωρωτικές σκηνές δράσεις, τις εκρήξεις, το απρόσμενο χιούμορ, την post apocalyptic αισθητική και τα ταξίδια στον χρόνο που καθόρισαν τις ταινίες τόσο σε σεναριακό όσο και σε επίπεδο εικόνας. Στοιχεία υπαρκτά και στις πέντε συνέχειες που όμως μονάχα οι πρώτες δύο τιμούσαν όπως έπρεπε: με πρωτοτυπία, pulp αισθητική και Σβαρτσενέγκερ στα καλύτερά του.
Διότι ο πρώην κυβερνήτης της Καλιφόρνια έπαιξε και στην τελευταία ταινία αλλά δεν ήταν πια το ίδιο.
Εμείς αγαπήσαμε τον “Arnie” με δερμάτινο μπουφάν και παντελόνι, μαύρο γυαλί μες τη νύχτα και βλέμμα τόσο «θερμό» όσο ένα ψυγείο. Τον χαρακτήρα που από ρομπότ-τιμωρός γίνεται ρομπότ-προστάτης και μεταμορφώνεται από την πρώτη στη δεύτερη ταινία από «κακός» σε «καλός». Όπως εκείνος μεταμορφώθηκε από «ανέκδοτο» σε σούπερ-σταρ πρώτου μεγέθους.
Εν τέλει οι ερωτήσεις που προκύπτουν είναι, τελικά, δύο: Θα καταφέρει ο Κάμερον να φέρει ξανά το άρωμα των πρώτων ταινιών, και αν «ναι», θα συνεχίζει να παίζει άραγε ο παππούς πια Σβαρτσενέγκερ ή θα τον κάνουνε “shut-down”;
