“I can take it away” λέει ένας στίχος του “I Give You Power” των Arcade Fire. Μετά από τέσσερα χρόνια χωρίς καινούργιο υλικό η μπάντα επέλεξε να επανεμφανιστεί με αυτό το κομμάτι χθες. Μια ημέρα πριν την επίσημη ανάληψη προεδρικών καθηκόντων από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Κανείς δεν ξέρει αν το εν λόγω single θα βρίσκεται στο πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ των Καναδών, το οποίο θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή μέσα στο 2017. Σίγουρα όμως λειτουργεί ως ιδανικό «πρώτο πιάτο» πριν το κυρίως «γεύμα».
Ομολογώ πως ο τίτλος του άρθρου είναι αρκετά «προβοκατόρικος», ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς τον «χαμούλη» που είχε προκαλέσει η μπάντα το 2013 όταν έβγαλε το εξαιρετικό “Reflector” –ένα άλμπουμ που έλιωσαν οι ακροατές ανά την υφήλιο. Και αν θέλετε την άποψη μου, παρότι οι μουσικές προτιμήσεις μου τείνουν περισσότερο προς τον σκληρό ήχο, δικαίως το έκαναν.
Στο “Reflector” οι Arcade Fire κατάφεραν να κάνουν όλον τον κόσμο να μιλάει για αυτούς και τα ραδιόφωνα να τους παίζουν ασταμάτητα –και τον «μεγάλο» Ντέιβιντ Μπάουι να τους χαρίσει μερικά backing vocals λόγω της εκτίμησης που τους έτρεφε. Παρέδωσαν ένα διαμαντάκι υψηλής pop αισθητικής, γεμάτο ενορχηστρωτικές εκπλήξεις με ιδιαίτερα «απαιτητικό» στιχουργικό concept. Και όμως πέτυχαν παράλληλα να απευθυνθούν στις μάζες. Έκαναν μέχρι και άτομα σαν και εμένα, που δεν είμαστε πολύ της φάσης, να ρίξουμε ξανά μια ματιά στην “indie” σκηνή.
Απλά εγείρεται με τα χρόνια ένα ενδιαφέρον ερώτημα: μπορούν να επαναλάβουν οι μεγάλες μπάντες back to back επιτυχίες πια; Πόσο εύκολο είναι τελικά να μας εκπλήξουν ξανά οι Arcade Fire; Σίγουρα οι ακροατές-«οπαδοί» ξεροσταλιάζουν στην αναμονή, έχοντας στο μυαλό τους (και στην καρδιά) πως ακόμη και αν ξεπεραστεί -πράγμα καθόλου εύκολο- το προηγούμενο πόνημα, εκείνοι θα περάσουν σίγουρα καλά. Τι γίνεται όμως με εμάς τους υπόλοιπους;
Το ζητούμενο δεν είναι αν θα αλλάξουν την μουσική, για να θυμηθούμε τα λόγια του Miles Davis που (δικαίως) με (δίκαιη) έπαρση είχε δηλώσει κάποτε για τον εαυτό του πως «έχω αλλάξει τη μουσική πέντε ή έξι φορές». Το ζητούμενο είναι η ανυπομονησία. Να περιμένεις, να ελπίζεις, ακόμα και να απογοητευτείς –αλλά να έχεις κάτι να περιμένεις.
Έτσι, λοιπόν, η είδηση για νέο δίσκο των Arcade Fire με γεμίζει με πολλά ενδιαφέροντα ερωτηματικά και συναισθήματα. Άλλωστε οι καλύτερες συζητήσεις είναι εκείνες που δίνουν τροφή για σκέψη –όχι η μασημένη τροφή. Η ανάμνηση και μόνο της απόλαυσης κατά την ακρόαση του “Reflector” είναι αρκετή για να μου φτιάξει τη διάθεση. Αυτό που όμως νιώθω ότι μου «έκαναν δώρο» σήμερα οι Arcade Fire είναι ότι μου θύμισαν δύο πράγματα που αγαπάω και, πολύ συχνά, ξεχνάω να κάνω: να μιλάω για μουσική και να ελπίζω.
