Από την εποχή του Μιχάλη Χατζηγιάννη, η Ελεάνα Βραχάλη, χάραζε τις λέξεις της στην ψυχή μου. Όπως κάναμε μικροί για να αντέξει η αγάπη στο πέρασμα των χρόνων. Κι ας αγαπούσαμε άλλο κορίτσι, τον επόμενο μήνα/εβδομάδα/βράδυ. Οι λέξεις έμεναν εκεί. Χαραγμένες. Στο δέντρο, στο παγκάκι, στο θρανίο. Όπως οι λέξεις της Ελεάνας. Από τότε μέχρι τώρα. Από τον Μιχάλη Χατζηγιάννη στον Γιώργο Σαμπάνη. Από τον «Βυθό» στην «Επιλογή». Αυτή που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες.
Η Ελεάνα, δεν παίζει με τα λόγια. Τα πυροβολεί. Μοιάζει βγαλμένη από παραμύθι. Παγιδευμένη, εκεί ψηλά, στην κορυφή του πύργου. Με τη διαφορά ότι αυτό το κορίτσι, δεν περιμένει τον Ιππότη να σκοτώσει τον δράκο για να την ελευθερώσει. Βγαίνει στο παράθυρο και τον κοιτάει κατάματα. Όχι για να τον σκοτώσει αλλά για να το ξέρουν και οι δυο ότι δεν τον φοβάται. Δεν φοβάται. Η Ελεάνα που έμαθε από μικρή να παλεύει με δράκους. Με τα θεριά. Με την Σκλήρυνση Κατά Πλάκας. Η Ελεάνα που δεν το παίζει γενναία. Είναι. Κι ας μην το πιστεύει πολλές φορές ούτε κι η ίδια. Αλλά θέλει περίσσια γενναιότητα να βουτάς σε αυτό το πέλαγο που κολυμπάει η Ελεάνα για να βγάλει αυτά τα αριστουργήματα. Πόσο μάλλον όταν ξέρεις πως η ψυχολογία σου, είναι το φάρμακο και το φαρμάκι σου, πολεμώντας αυτό το θεριό. Τον δράκο. Κι όμως η Ελεάνα δεν κολυμπάει απλά. Φτάνει στα πιο σκοτεινά σημεία, ενός βυθού που κρύβει όχι απλά κοράλλια αλλά διαμάντια. Τον βυθό της ψυχής της. Αυτής που έκλεισε σε κάθε σελίδα του «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας».
Η Ελεάνα που σε καλεί να βρεις την ευτυχία, σε ένα… γράμμα απόσταση. Αντί για χάπι, να ζητήσεις χάδι. Η Ελεάνα που σημειώνει στο επίμετρο αυτού του σπουδαίου βιβλίου πως «Δε χρειάζεται να βρεθείς κλεισμένος σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας για να νιώσεις το βίωμα του εγκλεισμού. Άλλωστε παντού στον κόσμο χτίζουν σήμερα τείχη. Παντού μέσα μας χτίζουν σήμερα Τείχη. Για μια δήθεν προστασία. Δεν χρειάζεται να είσαι διαγνωσμένος τρελός για να παραδοθείς στον πειρασμό της τρέλας και να νιώσεις το μυαλό σου να δυναμιτίζεται από τις αναταράξεις μιας -πέραν της λογικής- λογικής».
Η Ελεάνα που-τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό- βαδίζει στα χνάρια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και της Λίνας Νικολακοπούλου. Που είναι η επόμενη σπουδαία. Η ξεχωριστή Ελεάνα.
Αυτό το κορίτσι, που… παρακαλάμε να έχει τις μαύρες του. Για να γεννά, τραγούδια που γίνονται γιατρικά στις πληγές. Βάλσαμο. Όπως κάναμε παλιότερα για τον Αντώνη Βαρδή. Η Ελεάνα που δεν έγραψε σε μουσική του Αντώνη… Για σκέψου…
