Δεν χρειάζεσαι κανέναν για να σου πει ότι πήρες κιλά. Το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που καλείσαι να φορέσεις τα πουκάμισα ή τα τζιν. Τα κουμπιά σου θυμίζουν το πώμα από την σαμπάνια της Πρωτοχρονιάς που πετάχτηκε με τέτοια δύναμη που θα σκότωνε και ελέφαντα στα 200 μέτρα. Λογικό όμως δεν είναι; Όσο και αν δουλεύεις (ή δεν δουλεύεις) εκείνες τις εορταστικές ημέρες, υπάρχει κάτι άλλο που πάει στραβά. Λέγεται γλυκά. Και γενικά φαγητό, πολύ φαγητό. Τόσο φαγητό που κάθε φορά που είπες στον εαυτό σου «ως εδώ δεν πάει άλλο θα κλατάρω», βρήκες την δύναμη και τον χώρο στο στομάχι για να συνεχίσεις. Αφού λοιπόν, λίγο-πολύ, αυτό ίσχυε για όλους, γιατί σε κάνει ο κοσμάκης να νιώθεις άβολα;
Και δηλαδή πόσα κιλά μπορεί να πήρες στις γιορτές; Δύο; Τέσσερα; Και πόσο πολύ μπορεί να φαίνεται δηλαδή; Ξαπλώνεις και βλέπεις τον ισημερινό της Γης ένα πράγμα; Κάθε φορά που μόλις έχουν τελειώσει οι γιορτές, υπάρχει πάντα ένας τύπος εκεί έξω που θα σου θυμίσει ότι ξέφυγες. Ότι το παράκανες. Ότι δεν κράτησες το στόμα σου κλειστό. Αλλά εντάξει ρε παιδιά, γι’ αυτό τις λέμε και διακοπές, έτσι δεν είναι; Μπήκαν μελομακάρονα και βασιλόπιτες, ψητά και σοκολάτες, κουραμπιέδες και δίπλες. Και εντάξει, άπαξ και μεγάλωσε και λίγο η δικιά μας η δίπλα δεν έγινε και τίποτα. Θα ξαναμπούμε στη γραμμή. Θα το ράψουμε το άτιμο. Θα τρώμε και πάλι σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά δεν θα στρογγυλοκαθόμαστε σε έναν καναπέ κοιτώντας την κοιλιά μας σαν μαθηματικό πρόβλημα της κβαντομηχανικής. Όμως γιατί πρέπει να υπάρχουν αυτοί οι εριστικοί τύποι;
Οι συνάδελφοι στο γραφείο. Κάποιοι τύποι που δεν τους είδες στις γιορτές και βγήκατε για ένα ποτό μετά την δουλειά. Που από όλες τις κουβέντες που θα μπορούσε να πει το στόμα τους, όπως τα «πώς πέρασες;», «Που πήγες;», «Τι έκανες στις γιορτές;», επέλεξαν τις άλλες ατάκες, αυτές που πονάνε. Αυτές που, αν έχεις και λίγο τακτ, δεν τις ξεφουρνίζεις έτσι αφιλτράριστες. «Πάχυνες ε;», «Τι έγινε πήραμε κιλά;», «Έκανες κοιλίτσα χοντρούλη;». Ναι ρε φίλε έφαγα. Και έφαγα και με λαχτάρα. Με άνεση. Δεν ήμουν μονίμως με ένα μελομακάρονα στο στόμα, αλλά ναι έκανα λίγη περισσότερη ζωάρα από ότι κάνω συνήθως. Ήπια, έφαγα, κοιμήθηκα περισσότερο. Πρέπει να μου το βγάλεις από την μύτη; Και εντάξει κάποιοι από δαύτους που τα λένε μεταξύ σοβαρού και αστείου. Δεν είμαστε μυγιάγγιχτοι. Οι χειρότεροι όμως είναι εκείνοι που ξεκινούν να σου κουνούν το δάχτυλο. Θεέ μου, τι μαλάκες είναι αυτοί; Ξεκινούν κάτι λογύδρια για την παχυσαρκία, τις βουλωμένες αρτηρίες, την πίστη στη χορτοφαγία. «Να είδες, με χορτόσουπα δεν θα είχε πάρει τόσα κιλά». Πλάκα μου κάνεις ρε φίλε; Εσείς δηλαδή σφάξατε χόρτα τα Χριστούγεννα. Έπαρση και υπεροψία. Σου κριτικάρουν μέχρι και το βούτυρο που έχουν οι κουραμπιέδες και μάλιστα με τέτοιο τόνο, που αν τους άκουγε ο ζαχαροπλάστης θα νόμιζε πως έχουν κάτι προσωπικό μαζί του. Τι θα κάνεις; Ή θα βριστείς ή θα χαμογελάσεις ξερά.
Και μετά ξεκινούν οι συμβουλές. Αυτό το αίσχος. «Πιες πολλά νερά» ή «Μόνο φρούτα για πέντε μέρες» ή ό,τι άλλο έχουν διαβάσει ή τους έχουν πει ή πιστεύουν ότι βοηθάει. Εν κατακλείδι είναι άλλη μία κατάσταση και ευκαιρία για να πει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, με την διαφορά ότι θέλουν να σου βγάλουν ξινή μία από τις ωραιότερες εποχές-γιορτές του χρόνου. Αν αυτό μέσα σε όλα τα άλλα περιλαμβάνει και φαγητό, δεν θα νιώσουμε άσχημα ούτε μία στιγμή αλλά, αλήθεια, πόσο τραγικός πρέπει να είναι κανείς για να γυρίσει να σου επισημάνει την οποιαδήποτε «ατέλεια» παίζει να απέκτησες από το φαγοπότι των εορτών; Είναι λες και βρισκόντουσαν στο απέναντι διαμέρισμα με το κιάλι και προσπαθούσαν να μετρήσουν όλες εκείνες τις μπουκιές που κατέβαζες όσο καθόσουν στον καναπέ.
Νισάφι με αυτούς τους τύπους. Που ποιος ξέρει εδώ που τα λέμε τι κατέβασαν και δαύτοι και έχουν απλά καλό μεταβολισμό. Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι ο κόσμος να κρατάει κάποιες φορές το στόμα του κλειστό. Kαι όχι μόνο για να μην φάει περισσότερο από όσο πρέπει.
