Δεν ξέρω αν οι μέρες των γιορτών είναι περισσότερο απολογιστικές/ απολογητικές, ή είναι περισσότερο «προγραμματικές» - αν δηλαδή ρίχνουμε το βάρος σε όσα κάναμε και δεν κάναμε τη χρονιά που πέρασε, τα λάθη και τα σωστά, τα «παράσημα» και τα «βαρίδια» ή βάζουμε στόχους για όσα μπορούμε ή «πρέπει» να κάνουμε τη νέα χρονιά.
Εγώ θα έλεγα ότι κάνουμε περισσότερο το πρώτο, διότι είναι υπό μια έννοια πιο «χειροπιαστό»: αυτά που έκανες ή δεν έκανες, αυτά που σου συνέβησαν, είναι όλα πίσω σου, είναι όλα Ιστορία, έγιναν ή δεν έγιναν και δεν αλλάζουν. Σαν ένας ποδοσφαιρικός αγώνας που ξέρεις το αποτέλεσμα και τον βλέπεις σε επανάληψη. Τα μελλούμενα, οι στόχοι που βάζεις, τα όσα θέλεις ή «πρέπει» να γίνουν το 2019, είναι σαν ένας αγώνας που θα καθίσεις να τον δεις χωρίς να ξέρεις πώς θα πάει – απλά ξέρεις πώς θα ήθελες να πάει.
Έχει να κάνει φυσικά και το γεγονός ότι πλέον δύσκολα μπορείς να προγραμματίσεις τη ζωή σου στο οτιδήποτε – απόρροια της κρίσης που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα, η οποία όπως έχουμε ξαναπεί δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και ηθική και κοινωνική και πολιτική και σε επίπεδο σχέσεων και παντού.
Παλιά, «προγραμμάτιζες» τη ζωή σου διαφορετικά
«Φέτος θα πάρω καινούργιο αυτοκίνητο». «Φέτος θα πάω ένα ταξίδι Νέα Υόρκη». «Φέτος θα βγω από το καβούκι μου, θα γίνω πιο εξωστρεφής, θα ερωτευτώ, θα περάσω καλά». «Φέτος θα μαζέψω λεφτά και θα τελειώσω το εξοχικό». «Φέτος θα βάλω μπροστά να κάνω παιδί». Πλέον, τα «φέτος», έχουν γίνει πιο πεζά: φέτος θα ξεχρεώσω τη ρύθμιση στην Εφορία, θα πάω στο χωριό το Πάσχα για να μη χαλάσω πολλά λεφτά, θα αλλάξω επιτέλους λάστιχα στο αυτοκίνητο, θα κάνω μια ασφάλεια ζωής, άνθρωποι είμαστε, ποτέ δεν ξέρεις, θα ψαχτώ για δουλειά στο εξωτερικό, τέτοια πράγματα.
Αλλά με κάποιον τρόπο, πάντα βρίσκουμε μερικές σταγόνες αισιοδοξίας να στάξουμε μέσα στο πρώτο ποτήρι ουίσκι της χρονιάς, όσο δύσκολα κι αν είναι ή μοιάζουν τα πράγματα, όσο πνιγμένοι κι αν είμαστε από τα χρέη, όσο κι αν έχουμε απομακρυνθεί από τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε. «Φέτος θα προσέξω περισσότερο τον εαυτό μου». Μπορεί να το κάνεις, μπορεί να μην το κάνεις, αλλά το σκέφτεσαι, το εύχεσαι, το «βάζεις σκοπό»: να τρως καλύτερα, να γραφτείς στο γυμναστήριο (και αυτή τη φορά να πηγαίνεις κιόλας), να πηγαίνεις με τους φίλους για ένα μπασκετάκι το Σάββατο, να κοιμάσαι 1-2 ώρες παραπάνω. «Φέτος θα έρθω πιο κοντά με τους ανθρώπους που αγαπάω». Όχι το ουδέτερο και κλισέ «έλα ρε μαλάκα, χαθήκαμε, να πάμε για κανέναν καφέ» (που συνήθως αποδεικνύεται ακριβώς αυτό: «κανένας καφές»), αλλά να δεις περισσότερο τους φίλους. Να κάνεις περισσότερα πράγματα με τα παιδιά σου. Να πας ένα θέατρο και ένα ταξίδι με τη γυναίκα σου ή την κοπέλα σου (ή και τις δυο…). Να περάσεις περισσότερο χρόνο με τους γονείς σου – δεν θα τους έχεις για πάντα και όταν έρθει εκείνη η καταραμένη ώρα της απώλειας, θα σε περικυκλώσουν οι τύψεις και οι ενοχές και δεν θα λένε να ξεκουμπιστούν.
Συμβουλές
Δεν συνηθίζω να δίνω παρά μόνο στο γιο μου, αλλά εδώ θα κάνω μια εξαίρεση: παρά το γεγονός ότι οι γονείς μου έχουν φύγει από τη ζωή εδώ και αρκετά χρόνια, στις φετινές γιορτές μου έλειπαν περισσότερο από ποτέ. Θα σας έλεγα λοιπόν, όσο βαρύ κι αν είναι το πρόγραμμά σας, όσο δύσκολη κι αν έχει γίνει η ζωή, όσο κι αν έχετε να κάνετε 1000 πράγματα μέσα στην εβδομάδα και άλλα 500 το Σαββατοκύριακο, να ξεκλέβετε λίγο χρόνο για το μπαμπά και τη μαμά, να πιείτε έναν καφέ στο πατρικό σας σπίτι, να τους πάτε για ένα φαγητό, να τους πάτε τα εγγόνια να τα δουν. Μπορεί να μην καταλάβετε τώρα πόση χαρά θα τους δώσετε, αλλά μια μέρα θα το νιώσετε βαθιά μέσα σας, πιστέψτε με.
Λίγες σταγόνες αισιοδοξίας ακόμα: αυτό πρέπει να είναι το «μότο» της νέας χρονιάς. Να πας κόντρα στο ρεύμα της αποχαύνωσης και της κατήφειας, να σηκώσεις λίγο κεφάλι εκεί που όλοι περπατάνε σκυφτοί, να χαμογελάς εκεί που όλοι γκρινιάζουν. Να προσπαθείς να περνάς καλά και με λίγα εκεί που οι άλλοι θέλουν χαϊλίκια, να απλώνεις τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά σου. Στο δικό σου χέρι είναι αν το ποτήρι τη νέα χρονιά θα είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο – με μερικές σταγόνες αισιοδοξίας, μπορείς να το κάνεις να μοιάζει και να είναι μισογεμάτο.
Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους, με υγεία και τύχη – διότι και οι επιβάτες του Τιτανικού έσφυζαν από υγεία, αλλά από τύχη δεν τα πήγαν και πολύ καλά, με ένα τραγούδι που αγαπάω πολύ και σαν τραγούδι αλλά και σαν βίντεο – κλιπ:
