Γενικά οι Ρώσοι φημίζονται για την τρέλα που κουβαλάνε. Δεν ξέρω αν είναι η βότκα που αντικαθιστά το μητρικό γάλα στη φάση αμέσως μετά τον απογαλακτισμό, αλλά οι φίλοι μας στη Μόσχα και στα πέριξ (τα οποία πέριξ, εδώ που τα λέμε, πιάνουν τη μισή υφήλιο), ποτέ δεν θεωρήθηκαν λιπόψυχοι.
Βέβαια, δεν μπορώ να ορίσω αν πρόκειται περί γενναιότητας ή ξεκάθαρης παλαβομάρας όταν η κουβέντα πηγαίνει στους ριψοκίνδυνους εκείνους τυπάδες που παίζουν με την αδρεναλίνη τους σκαρφαλώνοντας σε ψηλά κτίρια και σε ουρανοξύστες, ποζάροντας λες και δεν τρέχει μία.
Δεν έχω τίποτα με τους λάτρεις του ύψους, ίσα ίσα έχω και συνεργάτη που λατρεύει τα μεγάλα ύψη. Αλλά μπάστα ρε φίλε Ivan Kuznetsov: πώς μπορείς να σκαρφαλώνεις στα χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα (τόσο μου φαίνεται κάθε φορά που βλέπω ένα βίντεο ή μια φωτό από το νέο του κατόρθωμα) και να στέκεσαι όρθιος χωρίς να στηρίζεσαι πουθενά, θεωρώντας πως αυτό είναι το ίδιο φυσιολογικό με την σέντρα που βγάζει ο Βασίλης Τσάρτας ή με το ποτήρι νερό που βάζω εγώ στην κουζίνα όταν ξυπνάω το βράδυ διψασμένος;
Κι άντε να το δεχτώ πως έχεις το χούι σου και κάνεις ό,τι κάνεις. Η δόλια η κοπέλα σου τι φταίει και την(ε) παίρνεις μαζί;
Που λες, Ivan (aka Beerkus), αν της έχεις πει ότι θα την στείλεις στα ουράνια και προσπάθησες με αυτόν τον τρόπο να μετουσιώσεις την υπόσχεσή σου σε πραγματικότητα, αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Αν θες να την κάνουμε, κατέβα ρε αθεόφοβε μισό λεπτάκι να μιλήσουμε σαν αθρώποι κι άσε επιτέλους εκείνο το αλεξικέραυνο που το έχεις πάρει επ ώμου. Έλα, σε περιμένω. Μη βιάζεσαι και πέσεις και μου σκοτωθείς, πάρε το χρόνο σου. Μέχρι τότε, εγώ θα βλέπω τις εικόνες σου στο παρακάτω φωτογραφικό άλμπουμ...
