Ο καθένας φαίνεται βλέπει τα πράγματα από τη δική του ξεχωριστή οπτική. Είτε μιλάμε για το ποδόσφαιρο, το κατά πόσο αξίζει τον μισθό του, ακόμα και το αν τελικά είναι καλό το ZARI της Μαρίνας Σάττι.
Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι το ZARI δεν θα κερδίσει την Eurovision.
Όλοι όμως έχουν ένα μεγάλο κοινό: Περιέργως όλοι ρίχνουν πολύ τρέξιμο στη δουλειά και έχουν πάθει burnout. Δεν είναι μόνο το 30%, ούτε το 50% των γύρω σου ανθρώπων, αλλά το 95% (για να μην πούμε παραπάνω).
Και αν για κάποιους είσαι βέβαιος ότι όντως φλερτάρουν με το «κάψιμο» ή τα ψυχολογικά από τις αμέτρητες ώρες εργασίας, για κάποιους άλλους ωστόσο ξύνεις το κεφάλι σου και εσωτερικά γελάς με λυγμούς όταν σου λένε ότι πήζουν στη δουλειά.
Είναι σαν να σου λέει ο γκολκίπερ του Ολυμπιακού, Πασχαλάκης ότι έχει λιώσει από τα χιλιόμετρα σε αγώνα, ότι ο Θαναηλάκης έκανε νορμάλ μετάδοση αγώνα ή ότι ο Άρης Γάτας είναι συμπαθητικός τύπος. Με λίγα λόγια, ό,τι και να σου πει δεν θα σε πείσει ότι δουλεύει.
Και ιδού οι κατηγορίες των «πήζω» εργαζόμενων ανθρώπων.
Ο «όντως τρέχω και φλερτάρω με burnout»
Είναι τύποι που θα σου πουν ότι «καίγονται» στη δουλειά αλλά δεν το λένε και συνέχεια κιόλας. Άλλωστε δεν χρειάζονται να πείσουν κανέναν για αυτό, το ξέρουν και οι πέτρες ότι έχουν βγάλει σχεδόν ρίζες στην καρέκλα του γραφείουφείου και ταυτόχρονα έχουν 5-6 ώρες ακόμα δουλειάς κάθε μέρα στο σπίτι. Εκτός και αν είσαι ο CEO ή διευθυντής τους, τα μόνα άτομα δηλαδή που τους νοιάζει να δείξουν ότι λιώνουν στη δουλειά, δύσκολα θα αναλύσουν το επαγγελματικό τους status. Άλλωστε όταν θα βρεθούν εκτός δουλειάς δεν θα θέλουν να συζητήσουν κάτι άλλο για τη δουλειά, αλλά να μάθουν και κάτι άλλο πέρα από τα ζητήματα του γραφείου. Αυτή η κατηγορία με λίγα λόγια, λιώνει στη δουλειά και τρέχει σε επίπεδο Κεντέρη από τις υποχρεώσεις.
Οι 5 ενοχλητικοί τύποι που δυστυχώς θέλουν να λέγονται «συνάδελφοι»
Ο «λέω ότι πήζω για να μην πω ότι σαπίζω»
Πάμε στο άλλο άκρο τώρα καθώς μετά τους εργασιομανείς, σειρά παίρνουν τα τεμπελόσκυλα. Αν παραδέχονταν ότι δεν «καίγονται» μπροστά από την οθόνη και γενικά στις ώρες γραφείου δεν θα μας πολυένοιαζε να τους κακοχαρακτηρίσουμε αλλά από τη στιγμή που μας πουλάνε την παπάτζα, τους αξίζει τρελό χουνέρι. Αυτοί οι τύποι, λοιπόν, σε κοιτάνε κατάματα, σου το πετάνε ότι είναι εξουθενωμένοι, ότι θέλουν να παραιτηθούν για τις τρομακτικά απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες εργάζονται, όμως όλως περιέργως, έχουν συνεχώς κενό χρόνο να τηλεφωνήσουν, να πάνε για καφέ μέσα στη μέρα, να λείπουν κάθε τρεις και λίγο με άδεια (μπορεί και άγραφη). Αυτοί λοιπόν θα σου πουν ότι πήζουν και νομίζουν ότι σε ξεγέλασαν, ωστόσο, η τιμωρία τους έρχεται πάντα με ένα βλέμμα απαξίωσης αφού σου έχουν πει τη συγκεκριμένη ατάκα. Θα το καταλάβουν ότι τους πήρες χαμπάρι και θα επιμείνουν να σε πείσουν για το αντίθετο, όμως έχουν καταλάβει ότι δεν πείθουν κανέναν. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία για την παπάτζα την οποία πουλάνε.
Ο «νομίζω ότι τρέχω αλλά φτάνω επειδή φτάνουν οι υπόλοιποι»
Ανάμεσα στις δύο παραπάνω κατηγορίες, υπάρχει και εκείνη του «Βέγγου Without a Cause». Και πώς προκύπτει αυτός ο συνδυασμός του ηθοποιού-τρεχαντηριού και του «Επαναστάτη Χωρίς Αιτία» (σ.σ. Rebel Without a Cause); Μα επειδή υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που για κάποιο λόγο νομίζουν ότι πήζουν και ότι κάνουν κάτι πολύ καλά στη δουλειά τους, αλλά στην ουσία ποτέ δεν κάνουν το κάτι παραπάνω το νομίζουν. Αντιθέτως, με το που συμπληρώσουν 8ωρο (μπορεί και λιγότερο) έχουν εξαφανιστεί από το γραφείο και αν τους αναζητήσεις, σου τη λένε και από πάνω «όλη τη μέρα έχω πεθάνει στη δουλειά, να με ξαναπάρεις αύριο» είναι λέξεις που είναι αρκετά πιθανό να τις έχεις ακούσει.
Και ξέρεις γιατί έχουν αυτή την ψευδαίσθηση ότι πήζουν ενώ δουλεύουν στο 30%; Γιατί πολύ απλά δεν είναι καθόλου καλοί στη δουλειά τους. Έχουν επαναπαυτεί στο παρελθόν και η εποχή τους έχει ξεπεράσει. Φταίνε αυτοί; Βεβαίως και ναι. Πλέον η εξέλιξη είναι το Α και το Ω στις δουλειές. Αν δεν μαθαίνεις κάτι καινούργιο στη φαρέτρα σου, ανήκεις στους «Βέγγους Without a Cause». Και αυτό είναι ίσως χειρότερο και από την δεύτερη κατηγορία που αναλύσαμε.
