Τις περισσότερες φορές που αναπολούμε την παιδική μας ηλικία για να θυμηθούμε τις όμορφες στιγμές, τα όμορφα και ανέμελα χρόνια, τείνουμε να ξεχνάμε το βασικότερο όλων. Ότι κάποιοι άνθρωποι φρόντισαν για αυτές τις στιγμές μας. Δεν ήταν αποτέλεσμα τύχης, δεν ήταν κάτι το οποίο «απλά συνέβη» χωρίς λόγο και αιτία. Πίσω από κάθε όμορφη ανάμνηση που είχε να κάνει με γενέθλια, με καλοκαιρινό παιχνίδι στην παραλία και με δώρα στις γιορτές, υπεύθυνοι για αυτά ήταν δύο άνθρωποι. Ο πατέρας και η μητέρα μας.
Φιγούρες που κάποιοι άνθρωποι τείνουν να θεωρούν δεδομένες, αλλά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανατροφή μας για να μπορέσουμε μέσα από αυτές τις αναμνήσεις, να γίνουμε και εμείς καλύτεροι άνθρωποι και με τη σειρά μας γονείς. Όμως αυτό συνέβη γιατί ο πατέρας και η μητέρα μας, γνώριζαν πως χρειάζονται και οι δύο στη ζωή μας ώστε να μπορέσουμε από την παιδική ηλικία, να φτάσουμε στην εφηβεία και μετά στην ενηλικίωση.
Όλα τα μαθήματα που μάθαμε από αυτούς, ξεκινούν και τελειώνουν στο γεγονός της παρουσίας τους. Μάθαμε να είμαστε σπίτι μαζί τους, να τρώμε μαζί τους, να προσευχόμαστε μαζί τους, να αγκαλιάζουμε τον όρο οικογένεια ως κάτι πολύ πιο βαθύ από εκείνο που νομίζαμε όταν ήμασταν παιδιά. Η οικογένεια είναι δεσμός αίματος αλλά και δεσμός ψυχικός. Ποτέ κανείς δεν πρόκειται να πονέσει για εμάς με τον τρόπο που θα πονέσει για εμάς η μητέρα και ο πατέρας μας. Ή θα χαρούν με τον ίδιο τρόπο για εμάς, γιατί η δική μας ολοκλήρωση βασίζεται στην δική τους επιτυχία. Στη δική τους σκληρή δουλειά. Στο γεγονός ότι μέσα από αντιξοότητες και προκλήσεις, κράτησαν την οικογένεια δεμένοι για να μεγαλώσουμε εμείς όμορφα και ξένοιαστα.
Ειδικότερα, ο ρόλος της μάνας είναι ένας ιερός ρόλος. Είναι η γυναίκα που σου δίνει ζωή. Που σε φέρνει στο μεγάλο σύνολο της συμπαντικής ύπαρξης, όταν θα μπορούσες να ήσουν ένα τίποτα. Χάρη στη μητέρα μας είδαμε το πρώτο φως της ζωής. Χάρη σε εκείνη κοιμηθήκαμε ξένοιαστοι μόνο και μόνο επειδή μας πήρε στην αγκαλιά της. Επειδή μας θήλασε, επειδή η μυρωδιά της μας προκαλεί ασφάλεια, επειδή νιώθει ό,τι ακριβώς νιώθουμε και εμείς. Δεν είναι τυχαίο που η εμβρυακή στάση μας κάνει και ηρεμούμε, γιατί ο εγκέφαλος έχει κρατήσει την κατάσταση που βρισκόμασταν μέσα στην κοιλιά της μητέρας μας. Έτσι λειτουργεί η φύση. Έτσι λειτουργεί η γέννα και γι’ αυτό το λόγο μία γυναίκα αισθάνεται ξεχωριστά όταν γίνεται μητέρα και γι’ αυτό το λόγο τα παιδιά έχουν αυτή την σχεδόν θεϊκή σχέση μαζί της. Θα μπορούσες να πεις πως είναι και κατά μία έννοια ο δημιουργός της δικής σου ζωής.
Πέραν όμως του ότι όλα αυτά έχουν τεθεί κατά αυτόν τον τρόπο από την φύση από την αρχή που ο άνθρωπος εμφανίστηκε σε αυτόν τον πλανήτη, σήμερα, περισσότερο από άλλοτε, συμβολίζουν πολλά παραπάνω. Είναι αξίες και οι αξίες πρέπει να παραμένουν ζωντανές και ειδικά όταν υπάρχουν φωνές που θέλουν να τις καταπατήσουν. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν αυτόν τον τρόπο ζωής και με αυτό το σκεπτικό προδίδουν τις παραπάνω αναμνήσεις που όλοι έχουμε βιώσει με τους γονείς μας – ακόμη και αν η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας δείχνει πως δεν έχει γυρίσει την πλάτη στην οικογένεια. Στην μάθηση που έρχεται και από τους δύο γονείς και που είναι απαραίτητοι ειδικά τώρα, σε ένα κόσμο που τα παιδιά έχουν μόνο να κερδίσουν και από τους δύο γονείς.
Άμα το καλοσκεφτείς, οι λέξεις που έχεις πει πιο πολλές φορές στη ζωή σου, είτε επειδή κάτι σου έλειψε, είτε επειδή κάτι θέλησες, είτε επειδή απλά ήθελες να πεις σ’ αγαπώ, ήταν το «μαμά» και «μπαμπά».
Και αυτές οι όμορφες αναμνήσεις ούτε αλλάζουν, ούτε καταπατούνται.
