Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη πρώιμη μνημονιακή εποχή που δεκάδες πολίτες αυτοοργανώθηκαν αρνούμενοι να πληρώσουν μια σειρά από οφειλές που θεωρούσαν άδικες. Άλλωστε μιλάμε για την εποχή της μεγάλης αδικίας και των οριζόντιων περικοπών, τότε που τα χλωρά καίγονταν μαζί με τα ξερά σαν παράπλευρες απώλειες του «Μαζί τα φάγαμε». Ο χρόνος δεν δικαίωσε αυτό το κίνημα για μια σειρά από λόγους, το δίκαιο δεν ταυτίζεται πάντα με το νόμιμο, ενώ και ο τρόπος της διεκδίκησης εμπόδισε τη μαζικοποίηση και κυρίως απέτρεψε τη στήριξή του από το κοινωνικό σύνολο. Λίγα χρόνια αργότερα ένα άλλο κίνημα ήρθε στο προσκήνιο, κάποιοι έσπευσαν να δουν μια νέα φουρνιά τζαμπατζήδων, εχθρών της επιχειρηματικότητας και καταπατητών. Είναι λίγο ειρωνικό να λένε οι απολογητές των καταπατητών ότι αυτοί που αντιδρούν στην καταπάτηση είναι καταπατητές. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική γλώσσα κακοποιείται για να κρύψει εγκληματικές πράξεις, αλλά ας είναι.
Πόσο Μύκονος κινδυνεύει να γίνει η Πάρος;
Το κίνημα της πετσέτας όπως βαφτίστηκε από όσους θέλουν να το ευτελίσουν και να υποβαθμίσουν τον σκοπό του, δεν αγωνίζεται για το δικαίωμα όσων δεν θέλουν ή δεν έχουν να πληρώσουν το αντίτιμο που ζητούν όσοι νοικιάζουν ομπρέλες και ξαπλώστρες. Τα κινήματα για τις ελεύθερες παραλίες στα νησιά αγωνίζονται για την τήρηση της νομιμότητας και μόνο. Μέσα σε αυτή την υπεράσπιση της νομιμότητας βρίσκεται και το δίκαιο. Εκεί βρίσκεται και η υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας όταν αυτή μετατρέπεται σε λάφυρο από λήσταρχους που την είδαν entrepreneurs.
Όπως μετά τη βροχή βγαίνουν τα σαλιγκάρια, έτσι και μετά από κάθε οργανωμένη έκφραση λαϊκής δυσαρέσκειας βγήκαν οι χωροφύλακες της μισανθρωπικής ορθότητας και προέταξαν τα ψηφιακά τους στήθη απέναντι στον λαϊκισμό που απειλεί την ελεύθερη οικονομία. Μιλάμε φυσικά για κάτι τύπους που μπέρδεψαν τον φιλελευθερισμό και την επιχειρηματικότητα με την ασυδοσία και τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης με τον νόμο της ζούγκλας, αλλά τόσα ξέρουν ή τόσα έμαθαν βρίζοντας για μια δεκαετία τον ελληνικό λαό.
Ο αφανής ήρωας του καλοκαιριού δουλεύει στο αμπάρι ενός πλοίου
Τα κακά νέα για αυτούς είναι ότι η Ελλάδα δεν έγινε μια μπανανία και αποικία χρέους όπως θα ήθελαν και παρά τις δυσκολίες, έχουμε ένα σύνταγμα σε ισχύ που προστατεύει τους πολίτες και τον αιγιαλό αυτής της χώρας. Τα τσιφλίκια και η νομή της γης με τσαμπουκά τελείωσαν από τη στιγμή που αυτό το έθνος πήρε τα όπλα και έβγαλε από πάνω του τον οθωμανικό ζυγό και αν κάποιοι θέλουν να μας γυρίσουν 200+ χρόνια πίσω, ας πάνε μόνοι τους, δεν τους ακολουθήσουμε.
Για όλους τους υπόλοιπους είναι καλά νέα και σύντομα θα έρθουν ακόμα καλύτερα γιατί το φαινόμενο αποκτά χαρακτήρα ντόμινο, αν όχι χιονοστιβάδας. Ένα μετά το άλλο τα νησιά σηκώνουν μπαϊράκι απέναντι στην αυθαιρεσία και δεν θα περιοριστεί στη Ρόδο, τη Νάξο, την Πάρο και τη Σέριφο. Να είναι όλοι σίγουροι ότι δεν θα περιοριστεί και στη ξαπλώστρα. Θα επεκταθεί και σε άλλες αυθαιρεσίες και καταλήψεις δημόσιου χώρου και από Σεπτέμβρη θα το δούμε και στην Αθήνα. Από τις μπάρες των αναπήρων μέχρι τους πεζόδρομους.
