Κάθε φορά που συζητάμε για το κάθε φέτος και χειρότερα των των διακοπών και των νησιών, αμέσως μετά το πόσο αυξημένο είναι το κόστος σε διαμονή κλπ, το δεύτερο είναι η επέκταση, μάλλον η επέλαση, της ομπρελοξαπλώστρας. Κάποιοι πολύ ρομαντικοί θα θυμούνται την εποχή που πήγαιναν με κάτι αλήστου μνήμης φέρι της κακιάς ώρας στα νησιά χωρίς να έχουν κάνει κανενός είδους κράτηση, ούτε για διαμονή, ούτε για ακτοπλοϊκά, ούτε για φαγητό. Κατέβαιναν Πειραιά και πολλές φορές έπαιρναν το πρώτο καράβι που έβλεπαν να αποπλέει, ανάλογα με τις αντοχές τους σε αυτό, διάλεγαν και το λιμάνι της αποβίβασης και όλα τα έβρισκαν εκεί.
Όλα αυτά είναι μια μακρινή ανάμνηση, η κράτηση στα υπερκορεσμένα νησιά είναι νόμος στο οτιδήποτε, ακόμα και στην ξαπλώστρα. Όμως πώς φτάσαμε ως εκεί; Είναι λογικό όταν υπάρχει ο νόμος της προσφοράς της ζήτησης να μην υπάρχουν μόνο ανοδικές τιμές, αλλά και μια λογική όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε. Η έκταση των νησιών είναι δεδομένη, οι παραλίες μετρημένες και τα τραπέζια στις ταβέρνες πιο στριμωχτά από ποτέ. Το να κλείνεις από τον Ιούλιο τραπέζι για τον Αύγουστο σε παραδοσιακό καφενείο στην Τήνο ακούστηκε σαν ανέκδοτο πριν από δύο χρόνια, μόνο και μόνο για να κλείσουν από τα τέλη Ιουνίου φέτος όποιοι γελούσαν. Με τις ξαπλώστρες όμως είναι εντελώς διαφορετική η κατάσταση.
Ναι, υπάρχουν αυτοί που θέλουν τη βολή του έτοιμου σετ ομπρέλας με ξαπλώστρες και είναι έτοιμοι να πληρώσουν για αυτό το τίμημα, όποιο κι αν είναι αυτό. Από την άλλη είναι και αυτοί που δεν τους αρέσει αυτού του είδους η εμπορική εκμετάλλευση. Εκτός από τις ξαπλώστρες υπάρχουν κι αυτά που φέρνουν μαζί τους, όπως η ηχορύπανση από τα μέτρια ρεμίξ από χαουζάκια των 00s λες και είσαι σε πάρτυ υποδοχής πρωτοετών και γενικά μια αισθητική που απέχει πολύ από αυτή που ύμνησε ο ποιητής του Αιγαίου Οδυσσέας Ελύτης όταν έβαζε το λευκό και το μπλε στους στίχους του. Όμως και πάλι, είναι θέμα γούστου και όποιος τα γουστάρει αυτά είναι ελεύθερος να
Η παραλία είναι πάνω από όλα δημόσιος χώρος, όπως είναι ένα πάρκο, μία πλατεία ή ένα πεζοδρόμιο. Σκεφτείτε έναν πεζόδρομο που δεν θα έχει απλά περισσότερα από νόμιμο τραπεζοκαθίσματα από καφετέριες, αλλά θα σας απαγορευόταν ακόμα και η απλή διέλευση. Σκεφτείτε ένα πάρκο όπου δεν θα μπορούσατε να καθίσετε για 5 λεπτά σε ένα παγκάκι να ξεκουραστείτε αν δεν πληρώνατε για αυτό σε κάποιο αναψυκτήριο που λειτουργεί εντός του. Ξαπλώστρες και πετσετάκηδες μπορούν να συνυπάρξουν αν τηρείται η ποσόστωση στις παραλίες όπως ορίζει ο νόμος, το πρόβλημα είναι στην ασυδοσία.
Τα όρια της εμπορικής εκμετάλλευσης τα τελευταία χρόνια άρχισαν να ξεχειλώνουν τόσο πολύ που όσοι δεν γουστάρουν την ξαπλώστρα, άρχισαν να στριμώχνονται στα βράχια εκατέρωθεν και σε κάποιες περιπτώσεις μπήκαν φράχτες για να τελειώνουμε μια καλή με τους «τζαμπατζήδες». Ο κόμπος όμως έφτασε στο χτένι και όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, ή κόμπος θα σπάσει, ή το χτένι.
Εδώ έχουμε να κάνουμε μια μια καραμπινάτη υπόθεση απληστίας, ασυδοσίας και φυσικά διαφθοράς. Αν μπορούμε να πάμε το όριο λίγο παραπάνω κάθε χρόνο, θα πρέπει να κάνει και κάποιος τα στραβά μάτια, μέχρι που τελικά η απληστία τα γκρεμίζει όλα.
Φέτος ήταν το καλοκαίρι που είδαν το φως δεκάδες καταγγελίες για το θέμα. Από την Καβάλα, μέχρι τη Ρόδο και από τη Μύκονο μέχρι την Πάρο, το φαινόμενο της αντίδρασης και της αντίστασης θυμίζει ντόμινο. Μετά από μηνύσεις, ελέγχους, καταγγελίες, παρεμβάσεις υπουργών και απολογίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, είδαμε την κορύφωση με τη μορφή μιας διαφορετικής συγκέντρωσης στην Πάρο.
Στα Κουφονήσια θέλουν το καλοκαίρι τους αυθεντικό και τίμιο
Η υπερεκμετάλλευση των παραλιών με ξαπλώστρες δεν είναι αποτέλεσμα της αυξανόμενης ζήτησης, ίσα-ίσα που μια ανοργάνωτη παραλία μπορεί να φιλοξενήσει περισσότερο κόσμο από όσο μια οργανωμένη. Είναι σύμπτωμα μιας κατάστασης που θεωρεί ότι μπορείς να βγάλεις από τη μύγα ξύγκι και να πουλήσεις ακόμα και αέρα κοπανιστό σε μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα που κυκλοφορούν πολλά εκατομμύρια. Αυτή η απληστία και η ασυδοσία είναι οι ενδείξεις μιας παρασιτικής φούσκας που απειλεί το εθνικό μας προϊόν με τρόπο δεν μπορούμε να φανταστούμε όταν αυτή σκάσει.
