Αν υπάρχει μία ανδρική έξοδος που ποτέ δεν πρόκειται να πάει άσχημα, τότε είναι εκείνη της εξόδου για παρακολούθηση μπαλίτσας. Το να βλέπεις μπάλα με τους κολλητούς είναι μία ανδρική ιεροτελεστία. Για τους παντρεμένους είναι ο λόγος να ξεσκάσουν από την καθημερινότητα και για τους εργένηδες η καλύτερη ευκαιρία ώστε να συναντηθούν με τους οικογενειάρχες φίλους τους που έχουν χαθεί τον τελευταίο καιρό. Καλή η επικοινωνία μέσω Messenger και Instagram αλλά η δια ζώσης πάντα θα έχει τη δική της ξεχωριστή γοητεία. Σε μία εποχή που η πλειοψηφία έχει στο σπίτι της συνδρομική τηλεόραση, η «πίστα» της παρακολούθησης των αγώνων σε καφετέρια δυσκολεύει. Ωστόσο υπάρχουν λόγοι που θα πείσουν να αφήσεις για λίγο τη θαλπωρή του σπιτιού.
Θα έκοβες το σεξ για έναν χρόνο ώστε να πάρει η ομάδα σου πρωτάθλημα;
Σημασία δεν έχει πάντα το αποτέλεσμα αλλά η παρέα
Ναι όλοι θέλουμε να βλέπουμε την ομάδα μας να κερδίζει. Κανείς δεν έφυγε χαρούμενος όταν έφαγε 3 γκολ στο κεφάλι. Ωστόσο σημασία δεν έχει πάντα το αποτέλεσμα. Σημασία έχει να περάσεις τον χρόνο σου με τους ανθρώπους που πραγματικά θέλεις να έχεις δίπλα σου. Μπορεί η ομάδα να μην τα πήγε περίφημα αλλά η μπίρα με τους κολλητούς θα «γλυκάνει» λίγο την πίκρα. Είναι η στιγμή που θα τσακωθείς μαζί τους για το αν το VAR αποφάσισε σωστά, είναι η στιγμή που θα πανηγυρίσεις έξαλλα το γκολ χωρίς να φοβάσαι μην «χάσεις τους καλούς σου τρόπους», είναι εκείνες οι στιγμές που θα σας δένουν με την παρέα. Η καφετέρια που θα μαζευτείτε να δείτε το ματς είναι το μέρος που ο ένας καταλαβαίνει τον άλλον. Είναι εκείνες οι δύο ώρες που δε θα φοβάσαι να τσαλακωθείς στην διπλανή γυναικοπαρέα διότι απλώς δε σε απασχολεί. Εσύ και οι κολλητοί σου έχετε μάτια μόνο για μία Θεά: Ναι προφανώς εννοούμε την στρογγυλή μπαλίτσα.
Από τη στιγμή που θα δώσετε ραντεβού μέχρι την στιγμή που θα πείτε το βραδινό «αντίο», νιώθετε ξανά όπως όταν ήσασταν έφηβοι. Όπως τότε που πηγαίνατε στο πρακτορείο για να κάνετε την... βάρδιά σας. Η παρακολούθηση ενός αγώνα σ’ εξωτερικό χώρο έχει την δική της τελετουργία. Το άγχος στο να βρείτε να κάτσετε, στο αν θα βάλει φωνή στην τηλεόραση για ν’ ακούτε τον σπίκερ και όχι αυτό το απαίσιο μπιτάκι του café, στην παραγγελία, στη δεύτερη, τρίτη, τέταρτη μπίρα, στα πατατάκια που ποτέ δεν φτάνουν (και όχι δεν είναι για το freddo espresso που παρήγγειλες), στο πιο βαρετό... 15λεπτο της ζωής σου, εκείνο του ημιχρόνου, στο σουβλάκι που θα φάτε μετά τον αγώνα. Είναι μία διαδικασία που μόνο αν την ζήσεις μπορείς να την κατανοήσεις. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν απλώς κάτι τύπους να παρακολουθούν έναν αγώνα, εσύ βιώνεις το δικό σου ταξίδι. Ένα ταξίδι που μπορεί να σε οδηγήσει στην θέωση αν η ομάδα σου λυτρωθεί στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων.
Η εποχή της συνδρομητικής τηλεόρασης έχει φέρει ευκολίες. Μας έχει λύσει τα χέρια. Ωστόσο, για κάποιους ρομαντικούς και ψιλορετρό τύπους, ο αγώνας στην καφετέρια θα είναι για πάντα η πρώτη μας επιλογή. Όπως μάθαμε επί εποχή Βαζέχα και Καραπιάλη.
