Βουτιά στο παρελθόν. Έσκασε από το πουθενά σε μία διαφήμιση στην τηλεόραση. Ή τέλος πάντων το είδες μια μέρα να το βγάζει κάτω από το κρεβάτι ένας φίλος από το σχολείο και έπαθες την πλάκα σου. Ήταν και της μόδας ο Κόναν ο Βάρβαρος και ο He-Man και, λίγο-πολύ, όλοι οι πιτσιρικάδες ήθελαν να χαθούν μέσα σε αυτό. Δεν είναι καθόλου περίεργο που τα επιτραπέζια φαντασίας μας άφηναν με το στόμα ανοιχτό και που οι ώρες της ημέρας τα Σαββατοκύριακα απλά δεν έφταναν.
Βέβαια όταν είσαι από οκτώ έως δέκα χρονών, ούτε ιδέα από Tolkien έχεις, ούτε τον George R.R. Martin έχεις ακούσει ποτέ. Θες απλά να κατεβάσεις το σπαθί σου πάνε στα Όρκς και τα λοιπά τέρατα που σκάγανε μέσα στα μπουντρούμια, μέχρι να νικήσεις τον Dungeon Master – μεγάλο πρόβλημα ότι κανείς δεν ήθελε να παίξει τον κακό σε εκείνη την ηλικία. Το Hero Quest ωστόσο, είναι ξεκάθαρα κομμάτι της πάλαι ποτέ παιδικής ηλικίας και συνόδευσε τις ζωές πολλών φανατικών του επιτραπέζιου μέχρι σήμερα. Κάποιοι τα παρατήσαμε, τα βάλαμε στα πατάρια, τα ξεχάσαμε μαζί με τα κόμιξ και τα πρώτα CD. Κάποιοι δεν το ανέβασαν ποτέ όμως. Ήταν μόνιμα εκεί για να γεμίσει τις νύχτες και τις ημέρες τους ξανά και ξανά.
Μετά τα 30, πολλά πράγματα δεν μένουν ίδια όταν συνοδεύουν ένα επιτραπέζιο που χαρακτήρισε την παιδική σου ηλικία. Όλοι θέλουν να γίνουν Dungeon Master, να γευτούν λίγο από το darkside που ούτε το φανταζόσουν στα οκτώ σου να σου ψιθυρίζει στο αυτί. Το πιο πιθανό όμως είναι ότι, αυτοί που παίζουν Hero Quest, είτε έχουν παίξει πάνω από δέκα φορές στη ζωή τους D&D, είτε θέλουν απλά να βυθιστούν στη νοσταλγία. Δεν υπάρχουν σάντουιτς και κοκακόλες γύρω-γύρω. Υπάρχουν σουβλάκια και μπίρες ή μόνο μπίρες. Υπάρχει πολύ βωμολοχία και ευκαιρία για κάποιους να πάρουν το αίμα τους πίσω – όπως εκείνους τους κακομοίρηδες που τους φορτώναμε να διαλέξουν για ήρωα το Νάνο και τον βλέπαμε να τρώει ξύλο σε κάθε turn. Ή ο Μάγος να πρέπει να κάνει ένα διάλειμμα για να πάρει τα παιδιά από τη γιαγιά, να τα πάει σπίτι και μετά να επιστρέψει. Υπάρχουν σίγουρα ατάκες ανάμεσα στις παλιές παρέες που θυμούνται τους εαυτούς τους να παίζουν από πιτσιρικάδες, αλλά η μαγεία είναι το πώς ξεκινάς να χάνεσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις. Ξαφνικά είσαι και πάλι δέκα ετών, με τους φίλους σου να ξεκινάτε ένα μαγικό ταξίδι έχοντας όπλα, φίλτρα και μαγικά, έτοιμοι να αρπάξετε θησαυρούς να αναβαθμίσετε όπλα και να νικήσετε τον Κακό – ένα ωραίο στοίχημα είναι να τον βάλετε να πληρώσει τις μπίρες.
Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται ξενέρωτο, αλλά η αλήθεια είναι πως αναζητούμε εκείνες τις στιγμές που μας ξανακάνουν παιδιά. Που μας ταξιδεύουν σε κάτι αγνό όπως είναι η ομορφιά ενός καλού επιτραπέζιου που σε ξανακάνει παιδί, ανάμεσα σε τόσα άλλα πράγματα. Αν λοιπόν αλλάζουν τα γύρω-γύρω όπως οι ατάκες, οι συνήθειες και οι ενήλικες σκέψεις, αυτό που μένει ίδιο, είναι το συναίσθημα του να ξαναγίνεσαι παιδί κρατώντας μερικά ζάρια και φιγούρες. Από τα πιο σπουδαία πράγματα που βιώσαμε ποτέ.
Ακόμη και αν συνεχίζουν να σου φορτώνουν το Νάνο.
