Ένα πράγμα θέλει το σινεμά. Αλήθεια παιδιά, μόνο ένα: ΗΣΥΧΙΑ. Νταξ, εδώ που τα λέμε υπάρχουν και μερικές ακόμα εκνευριστικές φασούλες που παίζουν στις σκοτεινές αίθουσες και μπορεί να ακουγόμαστε γεροντοπαράξενοι, αλλά την εξομολόγησή μας θα την κάνουμε.
Αυτό το πράγμα με τις θέσεις
Όπου πας με το εισιτήριο και διαπιστώνεις ότι κάποιος άλλος κάθεται στη θέση σου. Είτε θα πέσεις σε τύπο που έχει μπερδευτεί (το καλό σενάριο) είτε σε κάποιον που απλά δεν τον νοιάζει (το κακό σενάριο). Συνήθως απαντάει με κάτι του στυλ «κάτσε αλλού ρε φίλε». Λες και οι υπόλοιπες θέσεις δεν είναι ας πούμε αριθμημένες. Το γεγονός και μόνο ότι πρέπει να μπεις σε συζήτηση με κάποιον για το αυτονόητο το λες και κάργα προβληματικό.
Κυράτσες – αυτή η μάστιγα
Συνήθως τα ζευγάρια των 55 και άνω δεν προκαλούν πρόβλημα. Αλλά αν πέσεις σε γυναικοπαρέα που ξεπερνά τα 60 και έχει έρθει σινεμά και έχεις την ατυχία να κάθεται δίπλα σου, ποσοστικά μιλώντας δεν υπάρχει περίπτωση να δεις την ταινία με προσοχή. Θα ακολουθήσει ανάλυση Αλέφαντου για την ταινία, σχόλια για τους πρωταγωνιστές που συναγωνίζονται κουτσομπολίστικες εκπομπές και συζητήσεις άκυρων θεμάτων του τύπου «μα καλά η Τασία βάζει μαργαρίνη στα μακαρόνια;». Είναι καλός λόγος για να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω.
Συναχωμένοι και γκουχγκούχηδες
Αν είσαι άρρωστος δεν πας σινεμά. Αν βήχεις σαν γαιδούρι και το σάλιο από το φτάρνισμά σου φτάνει μέχρι την οθόνη, δεν πας σινεμά. Όχι μόνο επειδή θα κάνεις φασαρία, αλλά επειδή θα κολλήσεις τον κοσμάκη. Μείνε σπίτι σου ρε αγοράκι μου. Δες ένα DVD. Φτιάξε ένα κοκτέιλ από Cold & Flu. Δεν είναι πως ήρθε ο Nick Cave και δεν θα έχεις την ευκαιρία να τον ξαναδείς. Μείνε στο κρεβατάκι σου με τις μύξες σου και τον γαϊδουρόβηχα και πες περίτρανα «είμαι μάγκας που είμαι εδώ γιατί δεν σκέφτηκα μόνο την πάρτη μου!». Άντε μπράβο το κέρατο μου που ανταλλάζουμε μικρόβια στα σινεμά πιο συχνά απ’ ότι στο λεωφορείο. Άντε μπράβο!
Κάνα προφυλακτικό να κεράσουμε;
Τι φάση; Όχι πως συμβαίνει συχνά, αλλά συμβαίνει. Συνήθως είναι κάτι πιτσιρικοζεύγαρα γύρω στα 17 που όταν δεν φωνάζουν και δεν χαχανίζουν, βλέπουν την ταινία έχοντας ο ένας την γλώσσα του στο στόμα του άλλου. Χούφτωμα στο χούφτωμα, είναι ένα βήμα πριν καβαληθούν. Δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί δεν βρίσκονται σε δωμάτιο αλλά έρχονται σινεμά. Και επιπλέον, όλα καλά ρε φίλε, αλλά έχεις στύση βλέποντας το «Dr. Strange»;
Ρε φίλε νήστευες για Σαρακοστή;
Ένα «συνοδευτικό» για την ταινία, το παίρνουμε όλοι. Ή και όχι. Ειλικρινά όμως, τι συμβαίνει με αυτούς που μπαίνουν κρατώντας νάτσος, ποπ κορν, ζελεδάκια και έχουν φορτώσει στο κορίτσι τους τα πατατάκια και τα αναψυκτικά; Είναι λες και περίμεναν όλη την ημέρα για να κάνουν τσιμπούσι μέσα στον κινηματογράφο. Το χειρότερο δεν είναι το μασούλημα που λόγω της ησυχίας ακούγεται x10 στο κεφάλι σου. Είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς, τα παρατάνε στα πόδια τους μετά το τέλος της ταινίας. Αν έχεις λίγο τσίπα και λίγη ευαισθησία, θα ξενερώνεις την ζωή σου για ό,τι αφήνουν πίσω τους – παρότι πλέον υπάρχουν κάδοι στην έξοδο.
«ΣΚΑΣΤΕ ΛΙΓΟ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.»
Είναι απλά τα πράγματα παιδιά: από την στιγμή που δεν είσαι σπίτι σου, πρέπει να σέβεσαι τον κοσμάκη που βλέπει ταινία μαζί με σένα. Υπάρχουν αυτοί που γελάνε διαρκώς (σ.σ: όχι με την ταινία), αυτοί που καυλαντίζουν χωρίς λόγο και αιτία με τον διπλανό τους και αυτοί που κάθονται να αναλύσουν ή και να φιλοσοφήσουν μία σκηνή που μόλις παίχτηκε. Ωραία και σεβαστά όλα τα παραπάνω, αλλά για το σαλόνι του σπιτιού σου. Όχι για τον κινηματογράφο.
