Δεν είναι δύσκολο να φανταστείς κάτι τέτοιο στις εποχές που ζούμε. Μόνο μία βόλτα στο σούπερ μάρκετ αρκεί για να καταλάβεις πως ο μισθός σου είναι απλά διακοσμητικός. Πραγματικά τα χρήματα, όσα και αν πέρνεις, για κάποιος λόγο δεν φτάνουν ποτέ. Δεν θα μπούμε όμως στην διαδικασία να βρούμε ποιος και τι φταίει. Σίγουρα είναι ο καπιταλισμός, σίγουρα είσαι εσύ που είσαι και κακομαθημένος, σίγουρα είναι πολλά τα κρίματα.
Το χοιρινό κότσι γεννήθηκε για να ταΐζει τις πεινασμένες παρέες
Τι γίνεται όμως για τον τύπο που στη μέση του μήνα κιόλας έχει φάει όλο το μισθό. Ενοίκιο, σούπερ μάρκετ, ρεύμα, ίντερνετ, νερό, γυμναστήρια, γιόγκες, καράτε, καποέιρα και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Όχι, δεν είναι ανάγκη να είσαι καν σπάταλος για να μην έχεις φράγκο στη μέση του μήνα, είναι απλά κάτι το φυσιολογικό στις μέρες που ζούμε.
Κι ερχόμαστε τώρα σε εμάς και στο δικό μας βάσανο. Τι κάνεις όταν δεν έχεις δεκάρα; Σίγουρα δεν πας για ποτά, σίγουρα δεν τρως έξω, σίγουρα και ζεις τη χλιδάτη ζωή. Τι τρως όμως; Κάτι πρεπει να φας έτσι δεν είναι; Δεν είναι ανάγκη να πεθάνεις κι από την πείνα.
Ξεχνάς όμως άμεσα σολoμούς, μοσχαρίσιες, σουβλάκια, πίτσες, τσιπούρες, μανιτάρια στα κάρβουνα, όλα τα αφήνεις πίσω σου, σαν ένα όμορφο όνειρο. Πλέον το μόνο που μπορείς να πάρεις από την κόλαση του σούπερ μάρκετ είναι μακαρόνια και λίγο τριμμένο τυρί για να μην αισθάνεσαι σαν κατάδικος στο Αλκατράζ.
Τα βάζεις κάτω λοιπόν και υπολογίζεις πόσο καιρό πρέπει να τρως μακαρόνια με τυρί για να τελειώσει ο μήνας. Το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό. Σχεδόν δύο εβδομάδες φίλε μου. Θα πήξεις στο μακαρόνι. Θα στουμπώσει το έντερο σου για τα καλά.
Κάνεις λοιπόν την καρδιά σου πέτρα και λες πως αυτά έχει η ζωή στον μοντέρνο καπιταλισμό και μιας και δεν είσαι από εκείνους που κάνουν και καμία ιδιαίτερη οικονομία, τα λούζεσαι όλα και αποδέχεσαι τη μοίρα σου σαν αναγκαστικός μακαρονάς.
Και κάπου εδώ αρχίζει ο μαρτύριο και ο μαραθώνιος, τις πρώτες τρεις μέρες όλα είναι μέλι γάλα, μετά όμως το πράγμα αρχίζει και ζορίζει άσχημα. Βλέπεις μακαρόνι με τυρί και σου γυρνάει το στομάχι. Τι να κάνεις όμως. Για αλλαγή τρως λίγα πατατάκια, μετά πίνεις εκατό κιλά αναψυκτικό μπας και σου περάσει το μεράκι, τρως δέκα πορτοκάλια μπας και σκάσεις. Τίποτα. Η γεύση από τα μακαρόνια δεν φεύγει από το στόμα. Και κάπου εδώ σπας. Αρχίζεις να ουρλιάζεις μέσα στη νύχτα από την απελπισία. Δεν πεινάς αλλά πεινάς, δεν έχεις όρεξη αλλά έχεις. Βλέπεις στο ταβάνι ζουμερά μπιφτέκια και αστακούς, παστίτσια, λαχανοντολμάδες, σαλιγκάρια με κρέμα γάλακτος, μπαρμπούνια στο τηγάνι.
Πάει, αυτό ήταν, το έχασες το μυαλό σου. Πέφτεις στο στρώμα σχεδόν τρελός, ιδρωμένος, άρρωστος, αποκαμωμένος από τη ζωή και το πολύ μακαρόνι με τυρί.
Και ξαφνικά γίνεται το ΘΑΥΜΑ: Σε παίρνει ο λογιστής το πρωί και σου λέει πως δικαιούσαι επιστροφή φόρου γύρω στα 200 ευρώ. Πετάγεσαι από το νεκροκρέβατο με τα σάπια μακαρόνια και πηδάς από τη χαρά σου σαν ελάφι, βάζεις παντόφλες και ρόμπα και τρέχεις σαν τον Καρλ Λιούις στο σούπερ μάρκετ.
Κι εκεί, μαζί με τις γριές που πάνε πρωί πρωί για ψώνια, στέκεσαι κι εσύ με ύφος προύχοντα. Το καλάθι γεμάτο με ότι πιο ακριβό υπάρχει σε φαγητό.
Η ζωή μπορεί να γίνει πολύ γλυκιά μερικές φορές, αλλά πρέπει πρώτα να ρουφήξεις την πίκρα της ή να φας για μισό μήνα μακαρόνια με τυρί.
