Χτες έτυχε να παρευρεθώ σε ένα πάρτι γενεθλίων και τυχαία έπεσα πάνω σε μία Ουκρανή που έχει ζήσει κι έχει σπουδάσει στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της. Στην αρχή μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων αλλά τελικά η κουβέντα μας πήγε στο φλέγον ζήτημα του πολέμου στη χώρα της.
Η ίδια έχει εκεί τους γονείς της και η τελευταία φορά που βρέθηκε στη χώρα ήταν πριν από μερικούς μήνες, λίγο πριν ξεσπάσει πάλι η κρίση.
Ξεκινήσαμε μία συζήτηση για το πως ο απλός κόσμος νιώθει τον πόλεμο, έναν πόλεμο που κρατάει από το 2014.
«Στην ουσία ποτέ δεν σταμάτησε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ο πατέρας μου πήγε να πολεμήσει για 1,5 χρόνο. Δεν θέλουν οι Ουκρανοί πλέον την Κριμαία. Τα συμφέροντα είναι πολλά, είναι ένα λιμάνι πολύ μεγάλο, οι Ρώσοι το θέλουν πάση θυσία, το θέμα όμως είναι να μην πάνε πιο μέσα, αυτό δεν θα το δεχθεί ο κόσμος» λέει η ίδια.
Καθώς μιλάει εγώ την παρατηρώ και καταλαβαίνω αμέσως πως τα λεγόμενα της βγαίνουν από καρδιάς. Μιλάει από προσωπική εμπειρία και τα λόγια της κρύβουν αλήθεια και πόνο.
«Η Ουκρανία είναι μία πολύ μεγάλη χώρα, η Ρωσία από πάντα μας πολιορκούσε. Το ζήτημα είναι ποιος θα επαναπροσδιορίσει τα σύνορα τώρα; Οι Ρώσοι; Οι Αμερικάνοι; Η Ευρώπη; Ποιος θα το κάνει; Δεν ξέρω αν θα γίνει ανοιχτή σύρραξη, σίγουρα όμως τα πράγματα είναι πολύ τεταμένα. Ο κόσμος δεν αντέχει άλλο όμως όλο αυτό. Θέλει να ξεφορτωθεί εκείνα τα εδάφη που θέλει η Ρωσία μόνο και μόνο για να σταματήσει η κρίση».
Την ρωτάω αν της λείπει η χώρα της κι αν σχεδίαζε να γυρίσει πίσω.
«Όχι, να σου πω την αλήθεια εδώ είναι καλύτερα, στην Ουκρανία επικρατεί χάος, ο κόσμος νιώθει ανασφάλεια, δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Οι γονείς είναι εντάξει αλλά δεν παύω να ανησυχώ, τους έχω προτείνει να έρθουν εδώ αλλά όμως δεν θέλουν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Τους καταλαβαίνω, κι εγώ το ίδιο θα αισθανόμουν στη θέση τους».
Και μετά έρχεται η κουβέντα στο αέριο.
«Όλο το αέριο που παίρνει η Ευρώπη έρχεται από τη Ρωσία, οπότε τα συμφέροντα που παίζονται στο τραπέζι είναι πολλά, δεν νομίζω πως η Ρωσία θα ήθελε να κόψει όλο αυτό το κέρδος που έχει από το φυσικό αέριο».
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να κάνω μία τόσο ουσιαστική κουβέντα στα γενέθλια κάποιου και μάλιστα με κάποιον ουσιαστικά άγνωστο. Η ίδια μιλάει άπταιστα τα Ελληνικά. Η στεναχώρια φαίνεται στο πρόσωπο της και σίγουρα δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση της, με γονείς σε μία εμπόλεμη ζώνη.
Η βραδιά τελείωσε και αποχαιρετιστήκαμε, είπαμε πως την επόμενη φορά που θα βρεθούμε ελπίζουμε να είναι κάτω από πιο καλές συνθήκες για τη χώρα της.
