Θα μπορούσε να είναι άλλη μία γκρίνια. Αλλά δεν είναι. Πλέον είναι αποδεκτό κατά γενική ομολογία, ότι από την ημέρα που τελείωσε η προηγούμενη καραντίνα και μετά, τα αυτοκίνητα έχουν αυξηθεί με ρυθμούς ταχύτατους. Και λογικό δεν είναι; Κάποτε βρίζαμε τον Αθηναίο που έπαιρνε το αμάξι στο Κέντρο.
Ο κόσμος πήρε αμάξι παιδιά
Μεταχειρισμένο. Καινούργιο. Δανεικό. Πήρε όμως. Έβγαλε στο δρόμο ξεχασμένα αυτοκίνητα του 1997. Αγόρασε από μάντρες χρέπια για 600 ευρώ και είπε «Δεν πειράζει, πάμε και όσο κρατήσει». Όταν ο φόβος καλλιεργείται και ανησυχείς για την υγεία σου και των γύρων σου, προφανώς και θες στο επόμενο «άνοιγμα» να βρεθείς πίσω από το τιμόνι. Καταλήξαμε όμως να κάνουμε την απόσταση Πετράλωνα-Ζωγράφου 45 λεπτά και Φλοίσβο – Φιλαδέλφεια σε 1,5 ώρα. Έχει καταντήσει τόσο αστείο που δεν είναι πια αστείο. Είναι απλά εκνευριστικό. Και η επόμενη κίνηση για να αντιμετωπιστεί αυτό, θα είναι να δούμε μία βαρβάτη αύξηση στα τέλη κυκλοφορίας -προσωπικό στοίχημα αυτό, θυμηθείτε τα λόγια μου- που θα κάνουν τον κόσμο να μετανιώσει για τα επιπλέον αυτοκίνητα που έβγαλε στους δρόμους. Άρα τι κάνουμε; Ταμπουρωνόμαστε;
Την στιγμή λοιπόν που όλοι μιλάνε για αναπλάσεις και μεγάλους περιπάτους οι οποίοι θα προκαλέσουν ένα κάποιο κομφούζιο μέχρι να ολοκληρωθούν -Κέντρο είναι, δεν θα φύγει αναίμακτα όλο αυτό- ο κόσμος στρέφεται σε αυτό που ίσως θα έπρεπε να στραφεί εδώ και καιρό. Στο μηχανάκι. Ναι στο μηχανάκι. Αυτό που οι μανάδες μας ξόρκιζαν να μην πάρουμε ποτέ, που σταύρωναν τα παιδιά τους όταν έφευγαν και συμμαζεύεται. Και κακά τα ψέματα, η ζωή είναι επικίνδυνη για τον μέσο Έλληνα μηχανόβιο που -όχι κόντρες δεν θέλει να κάνει- απλά το χρησιμοποιεί για να πάει στη δουλειά του. Παρόλα αυτά, ο κόσμος έχει αποφασίσει να επιστρέψει στις σχολές οδηγών για να μπορέσει να μάθει να οδηγεί μηχανή. Μιλάμε για εκείνους που έβαλαν προσωπικό στοίχημα να μην ανέβουν ποτέ, να πάρουν μόνο αυτοκίνητο και που ήδη πληρώνουν ένα γιατί έχουν οικογένεια και παιδιά.
Να όμως που τελικά όπως πηγαίνει η δουλειά, ο κόσμος θα αναγκαστεί να αγνοήσει τους κινδύνους του δρόμου και τους άμπαλους οδηγούς, γιατί απλούστατα δεν αντέχει άλλο. Δεν αντέχει άλλο δύο ώρες στο δρόμο, όπου παραλύουν τα πάντα όταν βρέχει, που η Τροχαία στο Ποτάμι δεν εμφανίζεται και που γενικά αν μείνει αυτοκίνητο έστω από μπαταρία στην Εθνική Οδό, έχει μπλοκάρει όλο το σύστημα. Αυτή είναι η αλήθεια. Ότι η Αθήνα έγινε Χονγκ Κονγκ. Μήπως όμως το μέλλον του Κέντρου και των πέριξ του είναι τελικά το μηχανάκι; Μήπως είναι μία απόφαση που -από την στιγμή που δεν βλέπουμε να καλυτερεύουν οι συνθήκες στα ΜΜΜ- είναι η μόνη λογική λύση στην οποία μπορεί να καταφύγει κάποιος;
Ίσως δεν μπορείς να γίνεις μηχανόβιος στα γεράματα. Αλλά αν πραγματικά πρόκειται να συνέλθουν τα νεύρα σου και να ρυθμιστεί η καθημερινότητά σου, ίσως αξίζει να το δοκιμάσεις. Και ο Θεός μαζί μας.
