Θυμάμαι ήδη από την πρώτη καραντίνα την δυσπιστία προς τη μάσκα. Ευτυχώς όχι στην πλειοψηφία. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε, είδε τον κορωνοϊό σαν απειλή και όχι ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας του Ridley Scott και αποφάσισε να φορέσει την μάσκα. Είναι όμως και εκείνοι που από την πρώτη στιγμή την είδαν ως χαλινάρι και δεν έβλεπαν την ώρα να την ξεφορτωθούν. Τόσο οι εμβολιασμένοι όσο και οι ανεμβολίαστοι. Υπήρχε και υπάρχει ακόμη ένα ποσοστό, που δεν τήρησε την μάσκα ποτέ.
Με τις χθεσινές δηλώσεις του Νίκου Χαρδαλιά, από αύριο σταματούν να υπάρχουν όρθιοι στα κέντρα διασκέδασης, ότι θα υπάρξουν βαριά πρόστιμα σε όποιον δεν συμμορφωθεί και ότι εξετάζεται το μέτρο να επιστρέψει η μάσκα παντού. Να υπενθυμίσουμε ότι σύμφωνα με τον ΕΟΔΥ, η μετάλλαξη Δέλτα είναι ήδη στη χώρα, είναι 100% πιο μεταδοτική και σύμφωνα με τον κ. Χαρδαλιά είναι θέμα χρόνου να γίνει κυρίαρχη στην Ελλάδα. Το θέμα όμως, για ακόμη μια φορά, είναι τι κάνουμε εμείς. Και πώς ακριβώς έχουμε στο μυαλό μας την μάσκα.
Η κυρίαρχη σκέψη ήταν αυτή του «πότε επιτέλους θα τις βγάλουμε;». Δεδομένου το πως ζούσαμε μέχρι τώρα, είναι πολύ λογικό να τριγυρνάει στο μυαλό μας. Είμαστε άλλωστε μια χώρα που όλα είναι πιο ξένοιαστα και ειδικά στο κομμάτι της διασκέδασης και πόσο μάλλον το καλοκαίρι. Δεν έχουμε όμως πάντα καλοκαίρι. Καταλαβαίνουμε πως η μάσκα είναι δύσκολο να φορεθεί σε ένα beach bar ενώ αράζεις στην ξαπλώστρα, αλλά γιατί πρέπει να φανταστούμε την καθημερινότητά μας δίχως αυτή; Και θα εξηγήσω τι εννοώ. Σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε όλη την Ευρώπη, η μάσκα φοριόταν από μία μικρή μερίδα του κόσμου και πριν τον κορωνοϊό. Όχι τόσο στο δρόμο, αλλά σε μέρη που υπάρχει και θα υπάρχει πάντα συνωστισμός. Από δημόσιες υπηρεσίες μέχρι μέσα μαζικής μεταφοράς.
Το φθινόπωρο που μας πέρασε ήταν ίσως από τα πρώτα με τους χαμηλότερες δείκτες σε μεταδοτικότητα γρίπης. Εποχιακής γρίπης. Μήπως λοιπόν όλο αυτό είναι μία απόδειξη ότι η μάσκα θα πρέπει να γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας; Τουλάχιστον για κάποιους συγκεκριμένους μήνες; Πόσες φορές έχει δει κόσμο να φτερνίζεται μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο; Πόσες φορές κάποιος έβηξε πάνω σου στο μετρό ή δίπλα στο σινεμά; Ακόμη και το χέρι του να έχει βάλει μπροστά στο στόμα για να σε προστατέψει, μία χειραψία με κάποιον δικό του άνθρωπο είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη συνέχεια. Αν βλέπαμε την μάσκα σαν ένα μέτρο προστασίας που θα έπρεπε να υπάρχει ούτως ή άλλως στις ζωές μας, ούτε που θα μπαίναμε στη διαδικασία να γκρινιάξουμε. Θυμηθείτε πόσο γρήγορα βρήκε ακόμη και μία διέξοδο στη μόδα και στο στυλ, με τον καθένα από εμάς να αγοράζει ή να τυπώνει στιλάτες μάσκες. Μερικά πράγματα έχουν την ταυτότητα που εσύ θες να τους δώσεις ασχέτως αν είναι ευεργετικά ή όχι.
Δεν είμαστε γιατροί για να γράψουμε εδώ τι ξέρουμε για την μετάλλαξη Δέλτα ή να κάτσουμε να γράφουμε προβλέψεις για το πότε θα τελειώσει. Όμως σαν άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, σαν άντρες που έχουν ζωές και κάποιοι από εμάς οικογένειες, βλέπουμε τι γίνεται εκεί έξω. Υπάρχει ακόμη εκεί έξω κόσμος με απώλεια ενσυναίσθησης που δεν δίνει δεκάρα για τον συνάνθρωπό τους. Η μάσκα σε κλειστούς χώρους θα έπρεπε να εφαρμόζεται υποχρεωτικά για να προλάβουμε τα αυριανά χειρότερα.
Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στην καλύτερη ζωή που θέλουμε να έχουν τα παιδιά μας.
