Ξεκίνησε το Master Chef 5, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο μετά τη μεγάλη επιτυχία που είχε (και) το Master Chef 4. Το STAR έχει βρει δυο εξαιρετικά πρότζεκτς που δίνουν το ένα τη σκυτάλη στο άλλο μέσα στη σεζόν (GNTM – Master Chef), ακολουθώντας το αθλητικό μότο «ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει». Μέχρι τουλάχιστον να μην κερδίζει. Ή – στην περίπτωση του GNTM – μέχρι να κερδίζει επειδή ακριβώς μπορεί να αλλάζει: η είσοδος των αγοριών στον διαγωνισμό, απογείωσε κυριολεκτικά και τα νούμερα και το ενδιαφέρον. Αλλά τι αντίστοιχο να κάνει το Master Chef; Να βάλει μοντέλα να μαγειρεύουν με τα εσώρουχα; Δεν είναι κακό τώρα που το σκέφτομαι...
Μόνο που το Master Chef 5, το «ξεχάστε ό,τι ξέρατε», το «όλα αλλάζουν» και «τίποτα δεν είναι ίδιο», είναι μέχρι στιγμής ίδιο και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Και δεν εννοούμε τη διαδικασία που μπαίνουν οι παίκτες κατευθείαν στο σπίτι αν πάρουν τρία «ναι» για το πιάτο τους ή που συνεχίζουν στο bootcamp αν ακούσουν δυο «ναι» - αυτό έγινε για να αποφευχθεί ο συνωστισμός και η πολυκοσμία, εκεί που προετοίμαζαν το πιάτο τους ο ένας δίπλα στον άλλον και το ολοκλήρωναν μπροστά στους τρεις κριτές. Ούτε φυσικά αλλάζει το τηλεοπτικό τοπίο επειδή καταργήθηκαν οι ομάδες των κριτών. Μιλάμε για την «κεντρική ιδέα» του διαγωνισμού: τα πιάτα, τα μαγειρέματα, τις προσωπικές ιστορίες, το στοιχείο ριάλιτι, το «είναι όνειρο ζωής να έρθω», το «θέλω να μάθω και να εξελιχθώ», τα δακρυσμένα μάτια.
Καταλαβαίνουμε όλοι πόσο σημαντικό κομμάτι είναι το στοιχείο ριάλιτι στην (ελληνική και όχι μόνο) τηλεόραση. Κι ότι οι κατσαρόλες και τα παστινάκια από μόνα τους, δεν κάνουν νούμερα – θέλει και μια βουτιά στα σώψυχα του άλλου, να μας διηγηθεί την ιστορία του, να δούμε τα παιδάκια του, να μάθουμε για τις απώλειές του και τη αρρώστια που κοίταξε στα μάτια. Προσωπικά διαφωνώ, ενίοτε με ενοχλεί κιόλας, αλλά τι ξέρω εγώ; Σέβομαι αυτούς που κάνουν τηλεόραση χρόνια και έχουν βρει τη «συνταγή» - πολύ ταιριαστή λέξη, ειδικά όταν μιλάμε για έναν διαγωνισμό μαγειρικής. Αλλά τόσοι εξαιρετικοί μάγειρες είναι εκεί, κάτι θα μπορούν να κάνουν για να βελτιώσουν την τηλεοπτική συνταγή: είναι φανερό ότι το φετινό Master Chef, είναι – μέχρι στιγμής - λίγο «ανάλατο».
Δεν πιστεύω ότι οι τρεις κριτές έχουν «κουραστεί»: διατηρούν μια πολύ καλή χημεία μεταξύ τους και έναν σεβασμό ο ένας απέναντι στον άλλον, κάνουν πλάκα, είναι σοβαροί όταν πρέπει και αυστηροί όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Μάλλον το «φορμά» το ίδιο έχει «κουραστεί» και θέλει ένα «μασάζ» για να νιώσει καλύτερα. Ένα κατιτίς, μια «πουτανιά», ένα καινούργιο στοιχείο. Μπορεί να τα δούμε βέβαια όλα αυτά στο σπίτι, στις δοκιμασίες, στον τρόπο που θα «ζωντανεύει» η καθημερινότητα των παικτών στα μάτια μας, στις βαθμολογίες, στην κριτική. Μόνο που επειδή μιλάμε για ένα ξένο «φορμά», που το αγοράζεις με συγκεκριμένες δεσμεύσεις, δεν προβλέπεται να κάνεις και πολλά διαφορετικά πράγματα απ’ αυτά που αναγράφονται στο συμβόλαια και τους όρους του διαγωνισμού.
Ίσως η λύση να δοθεί από μόνη της, σαν μια «τηλεοπτική αυτορύθμιση», από τους χαρακτήρες των παικτών που θα συνυπάρξουν στα σαλόνια, τις κρεβατοκάμαρες και τις κουζίνες. Να έχει γίνει δηλαδή τέτοιου είδους επιλογή μαγείρων – χαρακτήρων, που να φτιαχτεί εντέλει ένα μείγμα εκρηκτικό και ενδιαφέρον. Αυτό φυσικά προϋποθέτει τσακωμούς, κόντρες, κλίκες, προσβολές, ξεκατινιάσματα, έρωτες, φιλίες και έχθρες με φόντο τις κουτάλες. Αλλά είπαμε, το στοιχείο ριάλιτι είναι «βαθιά» ριζωμένο μέσα στην τηλεόραση και σχεδόν «απαραίτητο». Και ίσως τελικά να είναι και το μόνο που μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Κάτι τελευταίο: το προηγούμενο Master Chef, έπαιζε χωρίς αντίπαλο. Το φετινό, έχει να ανταγωνιστεί το «Survivor» που βγήκε πρώτο, πάει καλά και έχει χτίσει μια δυνατή συνήθεια με το τηλεοπτικό κοινό. Κι όσο η «κόκκινη ομάδα» πεινάει, ο τηλεθεατής περισσότερο θα στρέφει τη ματιά του με ενδιαφέρον και οίκτο προς «τους πεινασμένους του Άγιου Δομήνικου», παρά προς τους «χορτάτους» του Master Chef, που παίρνουν 53 υλικά για να φτιάξουν ένα πιάτο στο οποίο τελικά χρησιμοποίησαν μόλις έξι... Είναι και θέμα ανθρωπιάς υπό μια έννοια.
