Είμαι κάτοικος Μενιδίου από τις 26 Οκτωβρίου του 1986. Γεννήθηκα στις 26 Οκτωβρίου του 1986. 34 χρόνια μόνιμης περιπέτειας στο πιο αφιλόξενο μέρος του Γαλαξία μας, με δεύτερο τον πλανήτη Αφροδίτη. Γιατί σαν το Μενίδι δεν έχει! Ούτε καν Χαλκιδική...
Αποφάσισα να σας εξιστορήσω την πραγματική ζωή σε αυτό το μέρος όπου βρέχει σφαίρες και πεθαίνουν τα όνειρα σαν κατσαρίδες σε απεντόμωση μετά από συνεχόμενες παρακλήσεις του κυρίου Κώστα Χρήστου, ο οποίος κάθε φορά που του λέω «έλα να ψήσουμε προβατίνα», απαντά «γιατί, για να μην με βρίσκει ούτε η μάνα μου μετά;».
Κάπως έτσι και μετά από ώριμη σκέψη 3 λεπτών, άρχισα να γράφω αυτές τις γραμμές, κοιτάζοντας έξω τα σκουπίδια που έχουν γίνει σαν τον Πύργο της Βαβέλ και κάποια στιγμή οι αρουραίοι σε μέγεθος ροντβάιλερ θα μου χτυπήσουν την πόρτα για ζάχαρη.
Αυτή είναι η πραγματική ιστορία. Τα υπόλοιπα είναι φτηνές απομιμήσεις...
Τα γκέτο
Λογικά θα έχετε δει στις ταινίες στο Λος Άντζελες τα γκέτο. Αυτοί οι τύποι που μουρμουράνε διαρκώς «Vatos Locos Forever Bro», εδώ δεν φτουράνε μια μπροστά στον Σάσα, τον Γιούρα, τον Ντίμα και τον Μίσα. Μόνο αυτοί οι 4 χρειάζονται για να ξεκληρίσουν ένα οικοδομικό τετράγωνο του L.A. Και μετά να χορέψουν break dance πάνω σε πτώματα και συντρίμμια. Πιθανότατα θα τρώνε και ηλιόσπορα ταυτόχρονα.
Από την άλλη υπάρχουν στενά που ο Τζάκι Τσαν δεν τολμάει να μπει μόνος. Ούτε να βγει και μόνος. Ή έστω ντυμένος. Στρατόπεδο Καποτά, Αγιά Σωτήρα, Γεροβουνό. Και η λίστα συνεχίζεται για πολύ...
Η κίνηση και οι δρόμοι
Ααα, μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες... Κάθε πρωί αυτή η πόλη φοράει τα καλά της, αγκαλιάζει τους κατοίκους της και τις κόρνες τους, τις καλημέρες τους «Ρε μ@λ@κ@ προχώρα», «Θα σε κάψω ζωντανό, τελείωνε», «Ακατάληπτο», «Ούτε η μάνα σου δεν θα σε γνωρίζει». Και αυτές τις φράσεις. Το να πατήσεις κόρνα στο Μενίδι, είναι σαν να κάνεις ευχή θανάτου. Ξέρεις πως αν πατήσεις, τότε όντως οι πιθανότητες να μην σε γνωρίζει η μάνα σου είναι αρκετές.
Οι δε δρόμοι; Φήμες θέλουν τη δημοτική Αρχή να σκέφτεται να διεκδικήσει το επόμενο ράλι Ντακάρ και να μετονομαστεί σε «Μενίδι - Ζεφύρι με μια ρόδα». Γιατί άμα δεν προσέξεις (ή δεν στις έχουν βουτήξει ενώ κοιμάσαι αμέριμνος), με τόσες ρόδες τερματίζεις. Οι λακκούβες μας είναι τόσο βαθιές που με έναν αναπνευστήρα και μάσκα, βγάζεις καλαμάρι, άλλες δε είναι τόσο βαθιές που είναι πύλη προς την Κοίλη Γη και στα Νεφελίμ.
Έτσι και βρέξει...
Έτσι και βρέξει. Μόνο αυτό σας γράφω. Έτσι και βρέξει. Στα 5 μου έμαθα να κάνω καγιάκ. Δεν είχα καμία πρόθεση. Απλά έπρεπε να περάσω απέναντι το δρόμο με την μάνα μου. Στα 10 έμαθα να κολυμπάω πεταλούδα. Γιατί με είχε πάρει το νερό έξω από το δημοτικό και λογικά θα κατέληγα:
α) ή σε μια από τις λακκούβες της Κοίλης Γης
β) ή στο στόμα κάποιου λύκου ο οποίος είχε παρασυρθεί από την Πάρνηθα και κατέβαινε φορτσάτος την Αριστοτέλους.
Λαϊκές. Λαϊκές παντού. Που βρίσκεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Εδώ λαϊκή. Εκεί λαϊκή. Σε κάθε στενό, κάθε μέρα. Λαϊκή. Θυμάμαι μικρός, η συγχωρεμένη η γιαγιά μου με έπαιρνε στη λαϊκή του Αγίου Γεωργίου (μεγάλη η χάρη του), το Σάββατο ερχόταν στο σπίτι μας, γιατί είχε λαϊκή από πίσω και ενίοτε πήγαινε και στη λαϊκή του Αγίου Διονυσίου. ΣΕ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ.
Και θα δεχόμουν πως η γιαγιάκα μου είχε πρόβλημα, αλλά κατάλαβα πως κάτι δεν πήγανε καλά όταν χαιρετούσαμε σε διαφορετικές λαϊκές, τις ίδιες κυρίες! Σε σημείο που άρχισα να παθαίνω Inception για το αν ζω σε μια παράλληλη λαϊκή πραγματικότητα, όπου οι λαϊκές είχαν κυριαρχήσει τον πλανήτη.
Επίσης μπορείς να βρεις τα πάντα. Τι θες; Μπάμιες θερμοκηπίου; Μπάμιες άγριες; Μπάμιες ήμερες; Σέσκουλα; Λάπατα; Αυγά; Αυγά από πτεροδάκτυλο; Αυγά από ρινόκερο; Ρινόκερο; Πολεμικά κοκκόρια που δεν έχουν να χάσουν τίποτα; Εμβόλιο Sputnik-V κατά του κορονοϊού φτιαγμένο σε ένα λυόμενο στο Καποτά; Αυτοκίνητο με χτυπημένο αριθμό πλαισίου; Τι θέλεις; Τι τραβάει η όρεξή σου;
Τρόποι για να πεθάνεις στο Μενίδι
Το αγαπημένο μου! Κάθε μέρα μια νέα προσθήκη στη λίστα! Μια διαρκής πάλη ανάμεσα στο θάνατο και τη ζωή. Μια διαρκής πάλη ανάμεσα σε συμμορίες. Μια διαρκής πάλη σε γειτόνισσες για τα νερά στο δρόμο.
Λοιπόν, σημειώστε ότι σας γράφω στο παρακάτω άλμπουμ:
All Star κλοπές
Θα σας πω τι έχουν πάρει μόνο από εμένα στα 34 χρόνια.
1 ζευγάρι παπούτσια Τζόρνταν. Έξω από την πόρτα μας.
1 Citroen C2 χρώματος μαύρου.
1 μπαταρία αυτοκινήτου. ΜΠΑΤΑΡΙΑ.ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ.
1 ραδιοκασετόφωνο.
2 γυαλιά Ray-Ban σε διαφορετικά «ντου» στο αμάξι.
4 καπάκια από τα λάστιχα του αυτοκινήτου. Δεν έχω ιδέα γιατί.
2 βασιλικούς, γλάστρες.
1 σκύλο.
Καφές. Καφές παντού
Καλωσήρθατε στην πρωτεύουσα του καφέ στην Ευρώπη. Καλωσήρθατε στο Μεντεγίν της Ευρώπης. Κυριολεκτικά. Τόσα καφέ δεν έχει δει ανθρώπου μάτι. Θες καφέ; Θα σταματήσεις να πάρεις. Δεν θες καφέ; Θα σταματήσεις να πάρεις. Καφέ. Παντού καφέ. Αν τα ενώσουμε φτάνουμε σε μήκος το Σινικό Τείχος, θα είναι ορατά από το διάστημα.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Ανοίγει ο αδερφός μου καφέ. Ξέρετε όλοι στην DPG από που θα παίρνετε καφέ. Αλλιώς θα το συζητήσουμε ιδιαιτέρως.
Και γιατί μένεις;
Και γιατί να φύγω; Η ζωή εδώ είναι μια μόνιμη περιπέτεια! Πέρα από την πλάκα, το Μενίδι (ή Αχαρναί κατά το σωστότερον) είναι το μέρος που αν μεγαλώσεις, δεν θα φύγεις. Οι αλάνες του, η άπλα, τα χωράφια. Δεν σε πνίγει το τσιμέντο. Δεν αφήνεις τις παιδικές σου αναμνήσεις στο «Άγιαξ» (το χωράφι που παίζαμε μπάλα), έτσι απλά. Το πρώτο γκολ, ο πρώτος καυγάς, το πρώτο κυνηγητό με τα ποδήλατα, το πρώτο κορίτσι, το πρώτο φιλί. Όλα αυτά είναι δεμένα με μια αόρατη κλωστή, που κάθε φορά που περνάω από αυτά τα μέρη, ξυπνάνε όλα.
Ναι, η ζωή είναι δύσκολη εδώ. Η παραβατικότητα βαράει κόκκινα. Αλλά εδώ μαθαίνεις να είσαι ειλικρινής και ευθύς. Μαθαίνεις να μετράς τον άλλον, να τον κοιτάς μόνο στα μάτια και να δείξεις την αλήθεια σου. Εδώ μαθαίνεις να είσαι μάγκας. Δεν έχεις δεύτερη επιλογή. Μαθαίνεις την φτώχεια και την ανέχεια. Βλέπεις ανθρώπους να ζουν σε σπίτια φτιαγμένα από ξύλινες παλέτες. Με τέτοιες κάναμε και εμείς σπίτια μέσα σε κάτι δέντρα για να παίξουμε.
Οχι, δεν θα φύγω από εδώ. Μπορεί να είναι μια σουρεάλ διάσταση στην πραγματικότητα, αλλά είναι ο καταλύτης αυτού που είμαι σήμερα. Όπως λέει και ο κύριος Χρήστου «Ένας ευθύς γίγαντας, που λέει μόνο την αλήθεια και δεν προσποιείται».
Καλωσήρθατε στο Μενίδι. Εδώ που ο αέρας της προβατίνας και οι ριπές από τα καλάσνικοφ συνδυάζονται. Εδώ που οι άνθρωποι θα σε δεχτούν σπίτι τους για κρασί αλλά μπορεί να μην βρεις το αμάξι σου. Καλωσήρθατε στο μέρος που πολλά παιδιά δεν φτάνουν τα 18 γιατί σκοτώνονται με μηχανάκια και αμάξια ενώ άλλα γίνονται επιστήμονες.
Καλωσήρθατε στο πιο αυθεντικό μέρος του πλανήτη.
* Το συγκεκριμένο κείμενο είναι προϊόν χιούμορ και δεν έχει καμία διάθεση να προσβάλλει τις Αρχές και τους κατοικούς του δήμου
