Πολύ πριν η ελληνική τηλεόραση γεμίσει με τηλεοπτικές σειρές τύπου CSI, NCIS, SWAT και ό,τι άλλο σε ακρωνύμιο υπάρχει για αστυνομική υπηρεσία, τα βράδια μας γέμιζαν από την κορυφαία αστυνομική σειρά διά χειρός Μανούσου Μανουσάκη στον ΑNT1. Την ίσως πιο πιστευτή, hardcore αστυνομική σειρά που έχει προβληθεί μέχρι σήμερα, με την χαρακτηριστική μουσική υπό το φως του φάρου του περιπολικού και τους επίσης χαρακτηριστικούς πρωταγωνιστές. Το Τμήμα Ηθών.
Η σειρά ξεκίνησε το 1992 όπου κάποιος έπρεπε να σου εξηγήσει τι ακριβώς ήταν το Τμήμα Ηθών και ποιος ο σκοπός της δράσης του. Θυμάμαι πως ήμασταν πιτσιρικάδες που το βλέπαμε ενώ το έβλεπαν και οι μεγάλοι, αλλά μιλάμε για μία εποχή που η τηλεόραση έκανε κορυφαίες παραγωγές χωρίς να υπάρχουν ενοχές για τις σκηνές που θα επακολουθήσουν. Η σειρά δεν προκαλούσε άσκοπα και δεν προσπαθούσε να δημιουργήσει εντυπώσεις όπως κάνουν οι περισσότερες από τις αστυνομικές σειρές σήμερα. Ήταν oldschool και έδειχνε μία μεριά της κοινωνίας όπως αυτή υπάρχει εκεί έξω – ασχέτως αν εσύ το γνωρίζεις ή όχι. Ήταν αυτό που λέμε η περιπέτεια του δρόμου, οι άνθρωποι της νύχτας με τις διπλές ζωές και τις παράνομες δραστηριότητες, τα περιπολικά, το κυνηγητό, οι πυροβολισμοί, η κοτσίδα του Θεόφιλου Βανδώρου. Μπορεί σήμερα αν δεις τα επεισόδια στο YouTube να νιώσεις κάπως, αλλά για το 1992 η σειρά αυτή ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της. Καλοστημένη, με ωραία σενάρια -άλλωστε συνεργαζόντουσαν με την παραγωγή πάνω από δέκα διαφορετικοί σεναριογράφοι για κάθε διαφορετικό επεισόδιο- και με πλούσιο καστ. Λίγο-πολύ, οι περισσότεροι από τους Έλληνες ηθοποιούς που γνωρίζεις, θα έχουν κάνει ένα πέρασμα από κάποιο επεισόδιο του Τμήματος Ηθών.
Το καστ δεν το ξεχνάς εύκολα. Αρχικά ο Χρήστος Τσάγκας που έκανε τον προϊστάμενο του τμήματος με άμεσο συνεργάτη τον Τίμο Περλέγκα. Μάλιστα για όσους δεν το γνωρίζουν, ο Τίμος Περλέγκας πέθανε ένα χρόνο αργότερα τον Απρίλιο ενώ συμμετείχε κανονικά στα γυρίσματα αλλά δεν υπήρξε ποτέ αντικαταστάτης. Η ομάδα ωστόσο είχε αρκετές αλλαγές αλλά και μόνιμες σταθερές αξίες. Ο Θεόφιλος Βανδώρος ήταν ίσως ο διασημότερος χαρακτήρας της σειράς και όχι μόνο για το μαλλί του που ήταν της μόδας. Ήταν όλο το στήσιμο του χαρακτήρα του, του αστυνόμου Παύλου Καμπάνη και μαζί με τον Χρήστο Τσάγκα ήταν οι ηθοποιοί που έμειναν και για τις τρεις σεζόν. Μετά η Μαριάννα Τουμασάτου που ήταν ακόμη στα πρώτα της βήματα αλλά που το άστρο της είχε ξεχωρίσει από τότε. Η Αλεξάνδρα Παυλίδου που έμεινε μόνο για μια σεζόν και φυσικά η αδυναμία του κάθε άντρα της εποχής, η Βερόνικα Αργιέντζη που υποδυόταν την Ειρήνη. Και μετά ήταν ο Απόστολος Γκλέτσος. Είχε κάνει το ντεμπούτο του με τις Τρεις Χάριτες, αλλά νομίζω πως το Τμήμα Ηθών ήταν η πρώτη σειρά στην καριέρα του που γνώρισε μεγάλη επιτυχία – πέρα από το Φάκελλος Αμαζών που συμμετείχε κάποια στιγμή στις αρχές των 90s. Ο χαρακτήρας του Γκλέτσου ήταν ο αστυνομικός που έκανε την δουλειά του και δεν σηκώνε πολλά αστεία και χιουμοράκι σε αντίθεση με το συνάδελφό του, Θεόφιλο Βανδώρο. Και τέλος ο Martin Riggs του Τμήματος Ηθών, ο Πάνος Μιχαλόπουλος στο ρόλο του αστυνόμου Άγγελου Ρόκου. Αυτό όμως το δίδυμο ήταν το ελληνικό «Φονικό Όπλο» και για τα δεδομένα της εποχής το τελικό αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από καλό. Ακόμη και αν πολλές φορές το σενάριό σου υστερεί, όταν καταφέρνεις να προσαρμόσεις ιδανικά τους διαλόγους στο προφίλ των χαρακτήρων που έχεις φτιάξει, το μόνο σίγουρο είναι πως ο κόσμος δεν θα απογοητευτεί γιατί κρατάς τον πυρήνα σου σταθερό.
Τα επεισόδια φρόντιζαν να παρουσιάζουν αυτό το άρωμα της 90ιλας που θα έλεγες σήμερα. Ήταν μία σειρά η οποία, χωρίς υπερβολές, ξεχείλιζε από δόση τεστοστερόνης. Με υποθέσεις γύρω από ναρκωτικά, το AIDS, το οργανωμένο εμπόριο λευκής σαρκός αλλά και με σκηνικά που έβρισκαν τρόπο να παρουσιαστούν μέσα από την σειρά. Έπεσα σε ένα από τα πρώτα επεισόδια που ο Πάνος Μιχαλόπουλος (σ.σ.: ο οποίος συμμετείχε αργότερα στη σειρά στη θέση του Γκλέτσου), παρίστανε ένα πρώην αφεντικό της νύχτας με νεοναζιστικό παρελθόν. Υπήρχαν ωραίες σκηνές πυροβολισμών, επιχειρήσεις εφόδου της αστυνομίας και φυσικά μάχες σώμα με σώμα. Όλα αυτά χωρίς ειδικούς σε πολεμική χορογραφία και με την τεχνολογία της εποχής. Μπορώ εν συγκρίσει με κάποια νεότερη πολεμική σειρά κάτι τέτοιο να φαίνεται ξεπερασμένο, αλλά εκείνη την εποχή κατάφερνε να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Κέρδισε τον τίτλο της καλτ ταυτότητας, αλλά πολύ περισσότερο κέρδισε και εκείνον ως της μόνης αληθοφανή αστυνομικής σειράς.
Και μετά είναι ο Μανούσος Μανουσάκης. Δεν θέλω να μπούμε στη διαδικασία να συζητήσουμε τι έχει προσφέρει στην ελληνική τηλεόραση γιατί χρειάζεται ξεχωριστό κείμενο. Θα πω όμως ότι από το Τμήμα Ηθών, εκτιμούσα το γεγονός ότι η σειρά ήταν ακριβώς αυτό που πρέσβευε. Είχε την περιπέτεια, είχε το αστυνομικό προφίλ που έπρεπε να έχει μία τέτοια σειρά χωρίς να γίνεται μελό για να πουλήσει και είχε και το απαραίτητο γυμνό χωρίς να υπερβαίνει τα όρια. Και πολύ καλά έκανε γιατί δεν μιλούσες για υπηρεσία οικονομικού εγκλήματος, αλλά για Τμήμα Ηθών και μάλιστα σε μία εποχή που η αστυνομία -αν θυμάμαι καλά από τα νιάτα μου- μάζευε ακόμα ιερόδουλες στο δρόμο που ασκούσαν το λειτούργημα χωρίς άδεια. Τι έκανε ο Μανούσος Μανουσάκης τόσο πετυχημένα; Μετέδωσε την ατμόσφαιρα που χρειαζόταν μία τέτοια σειρά και φρόντισε να μην την χάσει. Εκτός από τις υποθέσεις, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και την νύχτα της δεκαετίας εκείνης, σε μία εποχή που δεν υπήρχε Instagram για να μοιραστούν εικόνες και τοποθεσίες. Υπήρχαν μπαρ και φαγάδικα στην Αθήνα που ο κόσμος ούτε καν γνώριζε, αλλά που η σειρά φρόντιζε να μεταδίδει τον παλμό της νυχτερινή διασκέδασης μέσα από τα επεισόδιά της. Όλα αυτά μέσα από μία άριστη για την εποχή σκηνοθεσία, που έδινε έμφαση σε αυτό που λέμε «αστυνομική ιστορία» όπως τις διαβάζαμε στα μυθιστορήματα εποχής – πάντα βέβαια μέσα από την ελληνική πραγματικότητα των δρόμων.
Ήταν όσο σκοτεινή και ατμοσφαιρική χρειάζεται. Και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν βγαίνουν πια τέτοιες σειρές.
