Οι περισσότεροι φίλοι μου μένουν με τους γονείς τους. Με εξαίρεση κάναν-δυο που ήρθαν να σπουδάσουν από επαρχία, οι υπόλοιποι δεν μένουν μόνοι, αλλά ούτε και έχουν μείνει ποτέ. Μαζί τους σε αυτό το κλαμπ κι εσύ, αφού είχες την τύχη-ατυχία να πιάσεις μία από τις πρώτες σου επιλογές στις Πανελλήνιες και να περάσεις Αθήνα, περνώντας και τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής σου δίπλα στη μαμάκα και στον μπαμπάκα.
Μαζί σου, όμως, πέρασαν και τα ίδια τα χρόνια, ήρθε και μια κρισάρα ΝΑ, έβλεπες και τους φίλους σου να μην το κουνάνε ρούπι από τα σπίτια τους, οπότε κατσικώθηκες κι εσύ στους δικούς σου χωρίς ίχνος ντροπής αφού λες «μόδα είναι, θα περάσει». Ξεμακραίνοντας, όμως, πλέον από τα φοιτητικά τα χρόνια και πλησιάζοντας στα πρώτα «άντα», έχοντας αρχίσει να αυτονομείσαι και λίγο οικονομικά, να προχωράς επαγγελματικά και να βλέπεις κάποιους από τους φίλους σου να νοικιαζουν στην απέναντι πολυκατοικία του πατρικού τους να φεύγουν για την ξενιτιά, είπες κι εσύ να κάνεις το μεγάλο βήμα: Πήρες τα μπογαλάκια σου και την έκανες με ελαφρά, ρίχνοντας μαύρη πέτρα ξέμαυρη και νοικιάζοντας μία τρομερή γκαρσονιέρα ευάερη, ευήλια, προσόψεως, διαμπερή, με αυτόνομη θέρμανση, 20 τμ. για να χωράς και μπρούμυτα και ανάσκελα, σε τιμή ευκαιρίας και μάλιστα στο ισόγειο της πολυκατοικίας των γονιών σου!
Ξεσπίτωμα, όχι αστεία
Έκανες, λοιπόν, ένα άλμα που τονώνει τον αντρισμό σου και δίνει πνοή στην εργένικη ζωή σου. Θα μένεις μόνος σου! Για φαντάσου! Θα κυκλοφορείς γυμνός σαν τον Brand Pit μέσα στο σπίτι, θα κοιμάσαι σε όποιο δωμάτιο θες (μόνο που δεν έχει δωμάτιο), θα πηγαίνεις με όποια γκόμενα θες όποτε γουστάρεις (απλά δεν θα θέλει να ξανάρθει στην τρύπα), θα φωνάζεις φίλους σου, θα βλέπετε ματσάρες, θα κάνεις πάρτι (τριών ατόμων), θα, θα, θα, κι όλα αυτά χωρίς καμία υποχρέωση! Έτσι δεν είναι; Αφού και στο σπίτι των γονιών σου, φαγητό, πλύσιμο, ρούχα, σιδέρωμα, λογαριασμοί, δουλειές σπιτιού, όλα τα έβρισκες έτοιμα και μάλιστα χωρίς να ξέρεις όχι μόνο πώς γίνονται αλλά και από ποιους γίνονται. Ξύπναγες εσύ το μεσημέρι μαζί με το hangover σου πήγαινες στην κουζίνα έλεγες «φαΐ», εμφανιζόταν το φαΐ. Ετοιμαζόσουν να βγεις, έλεγες ρούχα, τσουπ εμφανίζονταν τα ρούχα και μάλιστα σιδερωμένα! Μαγικές ικανότητες, όχι αστεία.
Πας, λοιπόν και στο καινούριο σπίτι, φωνάζεις «φαΐ», βγαίνει μια κατσαρίδα από τις σακούλες του delivery που έχεις αφήσει πάνω στο τραπεζάκι. Φωνάζεις «ρούχα», βγαίνει ένας σκόρος NA με το συμπάθιο μαζί με το παντελόνι που έχεις να πλύνεις δυο βδομάδες. Παραγγέλνεις κάθε μέρα κι ευτυχώς έχεις προσαρμόσει έτσι το διατροφολόγιό σου όπου δεν ρουτινιάζεις κιόλας: Πίτα γύρο χοιρινό τη Δευτέρα, γύρο κοτόπουλο την Τρίτη, δύο καλαμάκια σκέτα την Τετάρτη (νηστεία). Πίτσα special την Πέμπτη, το Σάββατο και Κυριακή, πίτσα λαχανικών την Παρασκευή (ξανά νηστεία).
Τα ρούχα τα πλένεις μόνο όταν έχουν λίγδα ή ξεβάψουν από την πολλή χρήση κι όταν έρχεται η στιγμή να τα πλύνεις, επειδή δεν ξέρεις να βάλεις πλυντήριο ούτε να πλύνεις στο χέρι, μπαίνεις στη μπανιέρα μαζί τους. Μυρίζουν λίγο πιο καθαρά αλλά όταν έρχεται η στιγμή να τα σιδερώσεις (αν έχεις να πας κάπου, αλλιώς όπως είναι μωρέ) ξεχνάς να βάλεις νερό στο σίδερο και σε συνδυασμό με την ασχετοσύνη σου βγαίνει ένα τσαλακωμένο πράγμα που αναγκάζεσαι να τραβάς από τις δύο άκρες νομίζοντας ότι θα ισιώσει.
Δουλειές στο σπίτι κάνεις μόνο όταν αρχίζεις να μη χωράς σε αυτό ή δεν βολεύεσαι στον ύπνο. Το τραπεζάκι είναι γεμάτο με φαγητά, ποτά, ποτήρια, το τασάκι θυμίζει τον σταθμό στη Βικτώρια, το κρεβάτι σου μοιάζει με την ντουλάπα σου, η κουζίνα είναι λες και τρώγατε στο Βιλαμπάχο, ενώ το μπάνιο είναι τόσο βρώμικο που αναγκάζεσαι να βγαίνεις έξω για κατούρημα. Τους λογαριασμούς ξεχνάς να τους πληρώσεις με αποτέλεσμα να κάνεις μπάνιο με εμφιαλωμένο νερό, να ανάβεις κεριά όταν φέρνεις την άλλη στο σπίτι μιας και είναι και πιο ρομαντικό και πιο οικονομικό, αλλά και να ψάχνεις τρόπους να κλέψεις ίντερνετ από τον απέναντι που σου τη σπάει κιόλας.
Έρχεται η στιγμή που πρέπει να σωθείς από όλο αυτό, αφού και η τελευταία απέλπιδα προσπάθειά σου να ζητήσεις βοήθεια από τους γονείς σου πάει χαμένη μιας και σου απαντάνε χωρίς να μιλήσουν καν με ένα βλέμμα τόσο εκδικητικό λες και περίμεναν χρόνια αυτή τη στιγμή και ισούται με 10 εξάψαλμους! Σαν να σου λένε «τσούζει τώρα ρε κωλόπαιδο; Ε, κωλόπαιδο. Μας έφαγες την ψυχή τόσα χρόνια να σου μαζεύουμε τα βρακιά σου, να σου πλένουμε, να σου καθαρίζουμε, να σου σιδερώνουμε, να σε κυνηγάμε από πίσω για να μαζεύουμε τις βρωμιές σου. Ρούφα τώρα!».
Οι γονείς σου σού γυρνάνε την πλάτη, η κοπέλα σου η Lisa An στην αφίσα του τοίχου πάνω από το κρεβάτι σου δεν μπορεί να ενσαρκωθεί να πάρει ποδιά και να πιάσει σφουγγαρόπανο, συνεπώς πάρε σκούπα και φαράσι και ξεκίνα! Έλα, όμως, που εκεί τα έκανες χειρότερα! Έβαλες τα λευκά με τα σκούρα μαζί και ξέβαψαν, ξαναέβαλες τα λευκά αλλά σε λάθος βαθμούς και κόντυναν, τα άφησες πολλές ώρες στο πλυντήριο και μούχλιασαν, τα άπλωσες στην απλώστρα το ένα πάνω στο άλλο και όχι σε ξεχωριστή θέση και έκαναν μια βδομάδα να στεγνώσουν. Πήγες στην κουζίνα να πλύνεις ποτήρια με παγωμένο νερό και με απορρυπαντικό για το πλυντήριο ρούχων (τόσο άσχετος που μετά τους έβαλες και μαλακτικό), έβαλες ηλεκτρική σκούπα και ρούφηξες κάτι 2ευρα, σφουγγάρισες με σκέτο νερό αρχικά κι όταν κατάλαβες ότι έκανες λάθος έβαλες σκέτη χλωρίνη.
Καλά για το μαγείρεμα δεν το συζητώ. Το αυγό που έβρασες βγήκε… ζωντανό, ενώ εκείνο που τηγάνισες έγινε τόσο μικρό σαν μάτι, αλλά εσύ νόμιζες ότι το έκανες καλό επειδή το λένε αυγό μάτι. Οι πατάτες που έκοψες για να τηγανίζεις ήταν ο λόγος για να πας στο νοσοκομείο με κομμένο δάχτυλο, ενώ με τα μακαρόνια που δεν έβρασες καλά είναι τόσο άγευστα και σκληρά όπου αναγκάζεσαι να παραγγείλεις απ’ έξω. Μακαρόνια.
Και κάπου εκεί, μετά από δύο εβδομάδες Survivor στην γκαρσονιέρα, κι αφού κάθε τρεις και λίγο καλείστε εσύ, οι κατσαρίδες και τα ποντίκια να ψηφίσετε ποιος θα είναι προτεινόμενος για αποχώρηση, το ξενοικιάζεις το μπουρ…λο και επιστρέφεις στη μαμά και στον μπαμπά σου. Σιγά τη διαφορά. Τι εργένης, τι μαμάκιας.
